Jo Frost Supernanny

Hoewel ik geen kinderen heb, kijk ik soms graag naar Jo Frost, Supernanny. Dat er in Nederland, sinds zij ons ook is gaan helpen, een hetze rondom haar en haar programma is ontstaan begrijp ik niet.

Opvoed skills

Persoonlijk vind ik de opvoedkundige skills van Nederlanders bedroevend. De kinderen die rondlopen zijn ongemanierd, respectloos en verwend. Natuurlijk niet allemaal (zo heb ik een heel leuk neefje en nichtje) maar dit is mijn algemene impressie. Jo Frost pakt deze kinderen, zonder tikken uit te delen, op een goede manier aan. Dat uitgerekend zij te horen krijgt dat haar manier van aanpak niet goed is, verbaast mij en tegelijkertijd niet. Want Nederlanders vinden het heerlijk om met hun vingertje naar een ander te wijzen.

Time outs

Zo zou zij niet genoeg aandacht besteed hebben aan een jongetje die meedeed met zijn mama aan het programma. Hij was verdrietig en werd niet voldoende getroost. Dat hij daarnaast verschrikkelijk onhandelbaar was, werd maar eventjes vergeten. Hij kreeg time-outs (beste uitvinding ooit, als je het mij vraagt) en tijdens die time-outs werd hij genegeerd. Wat ik logisch vind. Als een kindje iets gedaan heeft, wat niet door de beugel kan en hij wordt hiervoor in een time-out geplaatst vind ik dat alleen maar juist. Als ik vroeger straf kreeg, moest ik het bijna niet in mijn hoofd halen om te beginnen met huilen. Want ik kreeg straf met een reden, dat kon ik heel vervelend vinden, maar overdreven huilen daar werd niet aan gedaan. Dit wordt inmiddels bestempeld als harteloos en niet liefdevol ouderschap.

Opvoeding

Niets is minder waar: Ik ben volgens de regels van tegenwoordig streng opgevoed. Ik had respect voor mijn ouders, maar probeerde als kind altijd de grenzen op te zoeken. Kinderen weten dit volgens mij al vroeg, want ik kan me nog heel veel herinneren van mijn jeugd: Ik wist dat ik fout zat als ik straf kreeg. Ik was niet gek, ik had gewoon mijn best gedaan om te kijken of ik de grens over kon gaan. En als ik dat deed, dan was het los! Vervolgens kreeg ik een straf die hierbij paste, ook soms wel eens een tik. Daar ben ik niet slechter van geworden. Ik kreeg al op jongere leeftijd inzicht in wat wel en niet mocht en werd zelfstandiger. Mijn ouders zijn daarnaast altijd heel duidelijk in het straffen geweest. Er was geen grijs gebied tussenin, ik werd niet omgekocht om van ze te houden, ik werd niet omgekocht als ik zeurde en verveelde in de stad. Mijn ouders hebben geen moment geprobeerd om vrienden met mij te zijn, ze waren in de eerste plaats mijn ouders. En ze waren streng en rechtvaardig.

Ik kijk niet terug op een slechte jeugd. Ik heb zelfs een heel fijne, onbezorgde jeugd gehad. Met grenzen naast alle leuke dingen die je kan en mag doen als je klein bent: Ontdekken, meemaken, spelen en dan soms even in het halletje staan als je stout was geweest. Mijn ouders waren geweldig lief, ik was en ben nog steeds dol op ze en toen ik ouder werd, kreeg ik vanzelf een bijzondere band met ze. We zijn nooit vrienden geworden, omdat ze nog steeds en altijd mijn ouders blijven, maar wel ouders waar ik dolgraag naartoe ga. Ik hou van ze en het zijn allebei geweldige mensen (geweest). We kunnen elkaar nu op volwassen wijze de waarheid zeggen, respectvol met elkaar omgaan en soms, als het niet goed met mij gaat… mag ik als een kind (want dat blijf ik voor mijn moeder altijd) zeuren of uithuilen thuis. Dat is de beste band die je met je ouders kan hebben.

Dus is Jo Frost nu echt zo’n verschrikkelijk mens? Ik ben er speciaal nog eens een aflevering voor gaan kijken, om mijn mening aan te scherpen. Maar nee, haar methode vind ik goed werken en geeft duidelijkheid aan kinderen. Ik zou willen dat meer ouders het zo zouden aanpakken, dan zouden er een boel leukere kinderen rondlopen!

Wat vind jij van Jo Frost en haar programma’s?