Moederdag: Mam, je bent geweldig

Mijn moeder is een tof wijf: Bij ons thuis is het altijd de zoete inval, iedereen kan langskomen op welk uur van de dag ook. Er is altijd lekker eten in huis en genoeg te drinken. Op alle oude video’s hoor je mijn moeder praten over eten of zit ze te eten. Dat vond ze altijd verschrikkelijk als ze het terug zag maar eerlijk gezegd vind ik het geweldig: We houden nu eenmaal allemaal van goed en lekker eten. Mijn moeder stond toen ik klein was altijd met mij op haar arm te dansen in de huiskamer, later ben ik veel gaan dansen en doe dit nog steeds – ik denk toch dat ik toen het dansvirus heb gekregen. Nu doe ik hetzelfde met mijn nichtje – haar kleinkind: Samen dansen in de woonkamer op allerlei muziek met die kleine op mijn arm. L’histoire se répète.

Mijn moeder heeft mij altijd geleerd om voor mijzelf op te komen en mijn eigen mening te vormen, ook als je daardoor minder geliefd bent onder de mensen. Ze is wel een erg no-nonsense figuur en ik lijk als twee druppels water op mijn moeder. We zeggen hetzelfde, we denken hetzelfde en… ik kleed mij hetzelfde. Veel van de kleding die zij van vroeger bewaard heeft draag ik nu nog steeds. Ook qua uiterlijk schijn ik een spitting image van mijn moeder te zijn. Ik krijg het ook veel te horen van oude vrienden van haar en familieleden: Je lijkt zo veel op Elsje.

Een puntje wat ik minder leuk aan mijn moeder vind: Mijn moeder doet alles omwille van de (haar) waarheid, maar die eerlijkheid is niet altijd even leuk want hoe graag zij haar ongezouten mening ook geeft kan ze soms kwetsend zijn. Maar dat moet kunnen vindt ze, want ja… “dat vind ik nu eenmaal.” Ik heb het al vaker tegen haar gezegd dat ik het niet zo gezellig vind (ik druk me hier mild uit) maar ik geloof dat het te laat is om daar nog iets aan te veranderen.

In de jaren ’70 zijn mijn ouders getrouwd en ik draag nu mijn moeders trouwring, met de naam van mijn man naast die van mijn vader gegraveerd. 3,5 jaar geleden is mijn vader plotseling overleden, haar grote liefde. Sinds die dag is ze veranderd: Vond ze het vroeger belangrijk dat je aanwezig was op Eerste Kerstdag en hield ze vast aan andere conventies, tegenwoordig laat ze het steeds meer los. “Wat maakt het mij nou uit wanneer jullie komen? Maar ik vind het wel leuk om jullie te zien. Kijk maar wat je uitkomt” Elke week zitten we steevast op maandag bij mam aan tafel – alsof er nooit iets is veranderd. Ik bel elke dag met haar en mijn broer doet precies hetzelfde. We hebben een warm thuis. En het is precies geworden wat ze wilde maken voor ons.

Ik ben heel trots op mijn moeder dat ze zich zo goed door die eerste jaren van verdriet heeft heengeslagen en alles zo goed en stoer zelf aanpakt. Dan staat ze met piekhaar heel woest het onkruid uit de tuin te trekken, want ze moet alles alleen kunnen van zichzelf. Ook dat herken ik heel erg van mijzelf: Ik vraag niet graag om hulp omdat ik vind dat ik alles alleen moet kunnen. Maar ik vind het de normaalste zaak als een ander hulp aan mij vraagt. Een exacte kopie van mijn ouders…

Mijn favoriete uitspraak van mijn moeder: “Daar lig ik toch niet wakker van”.

Mijn trotse moment: Toen mijn moeder mij vorig jaar weg gaf op onze bruiloft en alleen maar kon lachen en stralen.

Wat ik je wens, is nog een lang gezond leven met geluk en liefde. Niet alleen liefde van ons maar ook als je een andere leuke man op je pad tegenkomt. En vooral wil ik je zeggen: Mam, je bent geweldig.

Een verkorte versie van dit verhaal is gepubliceerd op Moderne Hippies, dat stuk vind je hier: Een ode aan onze moeders.