Opruimen & inzichten
Nu ik zo druk aan het opruimen ben geslagen, krijg ik hele andere inzichten tijdens het opruimen. Sinds een paar maanden luister ik namelijk ook naar de podcasts van The Minimalists en hoewel ik hun blog interessant vind, krijg ik het vaak niet voor elkaar om alles te lezen. Toen ze begonnen met podcasts, veranderde dat helemaal. Hun podcasts van een goed uur, daar maak ik met plezier en liefde tijd voor in mijn drukke wereld.
Podcast
Als je meer wilt weten over The Minimalists, is het een goed idee om eens te kijken op hun website: The Minimalists. En hun podcast vind je hier: The Minimalists Podcast. Tijdens het auto rijden of gewoon terwijl ik aan het opruimen ben, of op de bank zit, vind ik het fijn om naar ze te luisteren. Vooral omdat ik vrijwel altijd een positief punt uit hun podcast haal. Ik ben zelf verre van een minimalist, maar hun lifestyle fascineert mij enorm. Dat mensen het voor elkaar krijgen om heel precies naar hun bezittingen te kijken en vervolgens te kiezen wat er uit moet. Like I said: Fascinating. Deze podcast zou ook absoluut bij mijn favoriete lijstje toegevoegd moeten worden. Lees meer over mijn favoriete podcasts hier: Podcast favourites.
Opruimen en herinneringen
Bij een podcast die ik recentelijk hoorde, hadden ze het over herinneringen en spullen. Veel luisteraars stelden vragen hoe ze om moeten gaan met herinneringen. Vaak hadden ze spullen met sentimentele waarde, hoe konden ze dit uit hun leven bannen? The Minimalists reageerden dat ze absoluut niet propaganderen dat je spullen met sentimentele waarde zou moeten weg doen, maar als je er geen nut of plezier aan beleeft terwijl je het hebt, je er over zou kunnen nadenken om het te doneren of weg te geven aan iemand die er meer plezier uit haalt. Vervolgens hadden ze het over foto’s of spullen met sentimentele waarde en hoe zij er mee om zijn gegaan. Dat ze vaak een foto maakten van iets waardoor ze alsnog een flashback aan de herinnering die aan het apparaat of ding hangt, kunnen terughalen. Want dat is vaak waarom we iets bewaren dat sentimentele waarde heeft: Het doet ons terugdenken aan een mooie tijd, een fijne herinnering. En toen zeiden ze iets dat mijn ogen opende:
Herinneringen zitten niet in de spullen, maar in de herinnering zelf.
Je zou kunnen denken: well duh, Nancy. Maar voor mij was dit een eye-opener. Want het is waar: Herinneringen draag je inderdaad altijd met je mee, daar heb je de spullen niet voor nodig. Sterker; mijn mooiste herinneringen hangen niet samen met spullen. Dus een herinnering aan je oma, door een klok te bewaren? Doe het ding weg, ze zit al in je hart (tenzij je de klok héél graag wilt hebben). Voor mij wel een goede manier om nog eens verder te gaan met dat opruimen. Het nieuwe huis komt namelijk steeds dichterbij en beetje bij beetje maak ik mijn huidige plekje vrijer, neem ik afscheid van spullen die geen nut meer dienen in ons huishouden en kan ik dingen loslaten. Mijn moeder is het er misschien niet altijd mee eens, maar ja… zij leeft haar leven, ik het mijne.
Wat vind jij van dit inzicht? Sta jij er vaak bij stil?
Ja herkenbaar.
Ik ben ook geen minimalist, maar hun concepten hebben me enorm geholpen bij het opruimen, verhuizen, en afscheid nemen van spullen, boeken, hobbies die van een andere periode waren. Ja ik heb er veel plezier aan beleefd, maar nu heb ik andere bezigheden, dus ik hoef daar niet alles van te bewaren.
Met die insteek kan ik met een gerust hart 3/4 van de spullen wegdoen die ik anders uit een vorm van angst voor het gemis aan de lol en de herinneringen bewaard zou hebben.
Ook het nemen van foto’s van oude dingen met sentimentele waarde is een uitkomst gebleken. En als dat allemaal niet genoeg is om mij in alle rust en kalmte spullen te laten gaan die nu geen praktische waarde meer hebben, dan hou ik ze voorlopig gewoon. Kennelijk geven ze me toch iets.
Over een jaar bekijk ik het dan opnieuw, en vaak kunnen ze dan wel weg. Ik had gewoon even tijd nodig.
Ik herken heel erg wat jij nu zegt. En wat leuk om te horen dat het maken van foto’s van oude dingen met sentimentele waarde werkt. Ik heb het van een paar favoriete oude tassen gedaan. Wat ik nu, 2 jaar nadien, echt belachelijk vind klinken. Maar ach… mensen veranderen. Gelukkig maar! Nu vind ik het ridicuul dat ik een foto heb gemaakt van een leuke, fijne tas. Toen vond ik het echt erg dat ik hem in de vuilnisbak moest gooien omdat hij op was.
Ik heb nog heel veel spullen in dozen op zolder staan sinds onze verhuizing. The Minimalists hebben ’the packing party’. Dit zou je eens kunnen opzoeken. Dan pak je AL je spullen in en alleen die dingen die je de komende maand dan mist of nodig hebt, haal je er uit. Alles waar je verder niet naar omkijkt, heb je niet nodig. Dat is inderdaad een goede eye-opener maar als maximalist en beginnend minimalist is dat echt een stap te ver haha! Toch denk ik de laatste maanden wel na: Als het er al die tijd ingepakt staat, zal ik het wel niet nodig hebben…. En zo evolueer ik verder 😉
Ja we evolueren en evalueren wat aan, om tot een geschikte bestemming te reizen. 🙂
Ik ben al bekend met de Minimalists en het Packing Party idee.
Tijdens mijn echtscheiding nam mijn ex-man alle meubels mee. Alles, ook het witgoed, inclusief fornuis. Ik behield de flat en mijn persoonlijke dingen.
Als al je dingen op de grond liggen in je eigen woning, inclusief je kussen, je kleding, en je hebt geen stoel of bank om op te zitten of iets om op te koken, dan sta je wel even raar tegen het concept, “wat heb ik nodig” te kijken.
Ik heb absoluut iets nodig om op en mee te koken. Iets om op te zitten, en daarbij moet het ook nog geriefelijk zijn omdat dit mijn thuis is en niet de wachtkamer bij de tandarts. En ik heb kasten nodig voor mijn kleding, handdoeken en lakens.
Da’s ook een soort van packing party, alleen dan zonder dozen. Erg slordig, want zijn groep verhuizers hebben gewoon alles maar ergens neergelegd toen ze het meubulair leeghaalden. Ik mag denk ik nog blij zijn dat ze het netjes gedaan hebben.
Ik heb geen probleem met mijn boeken op te stapelen tegen een muur. Dat kennen we nog van toen we student waren. Maar om niet eens een klapstoeltje te hebben om op te zitten, en je ondergoed op een stapeltje op de grond te zien liggen omdat er geen andere optie is. Nee, dat is niet fijn.
Dus aan die packing party ga ik niet meer beginnen, maar het vervreemdende aan een packing party zat hier ook zeker bij in. Het “waarom heb ik dit?” effect, is absoluut aanwezig. Dat gevoel kan je ook overkomen tijdens een verhuizing.
Tijdens het uitzoeken wat ik dan dus nodig had (kasten zijn een must, hoe weinig je ook hebt) kon ik beginnen te leren schiften in wat ik al die tijd al bezat, en wat ik daarvan echt gebruik, werkt en wat mij echt blij maakt. Niet alles is een praktische zaak, maar ik had behoorlijk veel dingen waarvan ik dacht dat ik daar blij(er) van zou worden, en practische dingen die mijn leven makkelijker zouden moeten maken. Maar veel ervan werkt niet, en raakt m’n hart niet. Dus langzamerhand heb ik die dingen weggedaan.
(Dit gebeurde 10 jaar geleden.)
Tjonge wat een verhaal! Dat al je spullen zo worden meegenomen door je ex-man (en verhuizers) lijkt me verschrikkelijk. Daar zit je dan, tussen je spullen op de grond. Geen fornuis om een warme maaltijd op klaar te maken. Wat akelig om mee te maken. Laten we hopen dat je dat voor altijd vanaf nu bespaard zal blijven! Ik kan me voorstellen dat je daarom ook niet staat te springen om een packing party. Ik zit nu op zolder terug naar jou te typen en kijk om me heen naar de ingepakte dozen en weet dat de meeste spullen al uitgezocht zijn. Ik denk echter bij het uitpakken, dat ik toch nog even kritisch naar de spullen zal kijken of ik het houd.