Paniekgedachten of sterke fantasie

Terwijl ik met een tevreden glimlach tijdens het bowlen om me heen kijk schiet me ineens een gedachte door het hoofd: Wat als oma D. straks dood is? Gaan we dit dan nog steeds doen?

Het is maar één van de zoveel gedachten die ik wel eens kan hebben. Ik kan bijvoorbeeld denken: Wat als die persoon er niet meer is? Wat dan? En die gedachten komen vaak uit het niets. Er is geen aanleiding, we hebben het leuk… niks aan het handje. Als ik dan iets leuks aan het doen ben wat bij die persoon hoort kan me zo’n gevoel ineens besluipen.

Nare gedachten

Zo dacht ik ook ineens: Wat als mijn moeder komt te overlijden? Wat dan? De ergste rampscenario’s zie ik dan al opdoemen. Ik kan me vol storten in de gevoelens die horen bij het moeten missen van een persoon. Ontreddering bij de gedachte dat het niet goed zou gaan met mijn moeder, ik kan dat echt niet meer aan… En dan denk ik: Wat zit je je toch allemaal ineens druk te maken? Er is niets aan de hand!

Hysterische fantasie

Dat heb ik al van kleins af aan… toen wist ik al wat mijn escape route zou zijn mocht er brand uit breken in huis. Natuurlijk zou Nancy de held iedereen redden. Ik ben wel de jongste van mijn gezin dus achteraf lijkt dat lichtelijk hysterisch.
Toen ik eens bij mijn oma bleef logeren, hebben mijn ouders me moeten komen ophalen omdat ik heel levendig voor me zag hoe er inbrekers binnen zouden komen en mijn oma neer zouden slaan om vervolgens mij mee te nemen. Nergens op gestoeld, maar mijn negatieve fantasie had even een loopje met me genomen en ik durfde geen moment mijn ogen meer dicht te doen. Dus besloot mijn oma mijn ouders maar te bellen. Einde logeerpartijtje. Oma snapte er ook helemaal niets van: “Ze denkt de hele tijd dat er ingebroken gaat worden ofzo”. Dat is nooit gebeurd bij mijn oma, gelukkig! Lichtelijk beschaamd hoorde ik mijn ouders aan die zich afvroegen waar ik die fantasie vandaan haalde. Ja weet je, als je fantasie op hol slaat kan je daar echt niets aan doen…

Papa

Gelukkig duren dit soort akelige gedachten nooit lang. En zijn het vaak maar gedachten die komen aanwaaien en net zo hard weer weg waaien. Maar sinds mijn vader zijn overlijden blijft er een nasmaak. Want al maanden voor zijn overlijden, maakte ik me absurd veel druk over zijn gezondheid. Nog voordat ik het huis zelfs verliet, huilde ik wel eens in bed: Wat als het niet goed gaat met papa? Wat moeten we dan? Mijn moeder troostte me en vroeg zich hardop af hoe ik toch bij die gekke ideeën kwam. Voor mijn vader zijn overlijden maakte ik me weer verschrikkelijk druk om zijn gezondheid, een jaar lang. Ik ging op vakantie maar had heimwee naar huis (gebeurt echt nooit) en ik wilde alleen maar mijn vader horen, weten dat het goed met hem ging. Ik had een droom gehad dat ik alleen bij de autogarage zat zonder mijn vader en dat ik intens verdrietig was. Volgens iedereen maakte ik me zorgen om niets, want mijn vader was nu eenmaal een sterke grote kerel die alles aan kon.

Tot ik dat ene telefoontje kreeg en al mijn akelige gevoelens zich omzetten in werkelijkheid. Ik weet nog steeds niet zeker of my mind played tricks on me. Maar mijn realistische en ongelovige man, weet zeker dat ik het aangevoeld heb dat er iets niet helemaal goed was. Ik geloof zelf wel dat er meer is tussen hemel en aarde en dat dit inderdaad niet mijn levendige fantasie is geweest. Ik voelde een heuse knoop in mijn maag als ik aan hem dacht voordat hij overleed.
De kleine paniekmomentjes die ik soms heb bekijk ik sindsdien met andere ogen maar laat ik nooit te veel de overhand nemen. Ik weet inmiddels dat de gevoelens over mijn vader echt waren en de ‘paniekgedachten’ opkomen en meteen weer weg gaan. Ik wijt het maar aan mijn (te) levendige fantasie, die ook wel eens naar de minder vrolijke kant uitslaat.

Inmiddels weet ik wel van wie mijn nichtje dat gevoel voor drama heeft…

Heb jij ook een sterke fantasie?

5 reacties