Mijn Grand Canyon ervaring
Na mijn eerste verhalen over onze reis naar Amerika, zoals de route over Highway 1, de mooiste kustroute van de wereld, onze geweldige overnachting in Mojave National Preserve en onze reis naar de Grand Canyon toe over Route 66 wil ik jullie vandaag graag meer vertellen over mijn ervaring met de Grand Canyon.
Ten X Campground
Op Ten X Campground, slechts een paar kilometer van de ingang van Grand Canyon National Park vandaan, sliepen we op een megagrote plaats waar we ruimte hadden om een grote tent of camper neer te zetten. Ook hier hadden we onze eigen firepit/barbecue en picknicktafel. Eigenlijk hadden we er nog 5 campers extra kunnen neerzetten want ze doen niet al te lullig met ruimte. Onze buren, Tom & Nancy, waren de beste mensen die we konden tegenkomen op onze eerste kennismaking met de natuur én mensen van Amerika. We hadden al genoten van onze overnachting in Mojave National Preserve, maar bij Ten X ligt de temperatuur vele malen lager. Nadat ik een praatje met ze maakte, zorgden ze voor hout, vuur, eten en warmte. Ze ontfermden zich over ons alsof we hun eigen kroost waren – en de herinnering aan hen zal mijn hart altijd warmen. Tom leek wel een kat met 9 levens, vooral ook omdat hij zoveel levens geleefd leek te hebben – hij zat ook nu geen moment stil. Nancy was zijn kalmte, zijn rots – die ons ontbijt maakte (verder kon ze niet koken, maar Tom wel) en gehaakte mutsen gaf. Hubby maakte kennis met zijn eerste geroosterde marshmallows terwijl we verhalen aanhoorden over de flower power tijd in Amerika en naar de sterren tussen de bomen door keken. Die avond waren we gelukkig – én werden we gevoed met hashbrowns en goed gezelschap.
De nacht viel me iets zwaarder. De nachten kwamen tegen het vriespunt aan en ik lag met alle lagen kleding die ik zo’n beetje had aan. Ik heb zelfs met een winterjas over mijn slaapzak geslapen en met 3 mutsen op. Een mens moet wat doen om warm te blijven. Ook hoorden we dierengeluiden die we nog nooit eerder gehoord hadden. Ik was gefascineerd door het diepe, luide gegrom wat toch weer niet van een roofdier leek te komen. (Later hoorden we dat het waarschijnlijk een eland zou zijn geweest.) De ochtend zelf warmden we ons op aan het kampvuur en de warme havermout van Tom & Nancy. Toen de zon scheen en we allebei gewassen en aangekleed waren, vertrokken we naar de Grand Canyon. Eindelijk met eigen ogen aanschouwen hoe groot die kloof is, hoe immens het park is. We vertrokken met onze buurtjes in ons kielzog en kwamen ze op de parkeerplaats van het park weer tegen.
The Grand Canyon is called that for a reason
De Grand Canyon is een park waar je je auto parkeert en je met shuttle bussen door het park moet voortbewegen – tenzij je gaat hiken. Wij besloten al snel dat we met onze buurtjes op stap zouden gaan. Dat leek ons ook nog eens gezellig. Bovendien hoefden we niet te gaan hiken van onszelf. We vonden het prima om op het dooie gemakje alle plaatsen op de South Rim te bekijken. Zoals gezegd zijn er shuttlebussen en die nemen je mee over de South Rim. Wij gingen richting westen, helemaal tot het uiterste puntje Hermits Rest. Niet elk stoppunt is weer een opstappunt om verder naar het westen te rijden, houd er rekening mee dat dus niet alle plaatsen mogelijkheid hebben om beide kanten op te reizen. Soms kan je alleen terug richting het begin! Wij calculeerden precies waar we gingen uitstappen op de heenreis en waar op de terugreis. Hoe je dit allemaal te weten komt? Dankzij het krantje dat ze uitreiken bij de entree! NOTE: Per 1 december 2015 geven ze deze niet meer uit. Je krijgt nu de South Rim Pocket Map and Services Guide. Ziet er net zo goed uit trouwens!
En toen stonden we bij de eerste stopplaats oog in oog met deze immense kloof die door de Colorado rivier is uitgesleten. Het is onwerkelijk. De Grand Canyon is 435 kilometer lang en is tussen de 15 en 29 kilometer breed. De Colorado rivier is gigantisch maar zie je als een klein stroompje door de kloof gaan. De rotsen die zijn uitgesleten, hebben soms wat groene vegetatie en je ziet dat het gesteente elke keer per laag een iets andere kleur heeft. Ik was vooral gegrepen door de grootte – de Grand Canyon is zó groot. En zoals Tom dat zo mooi samen wist te vatten: The Grand Canyon is called that for a reason!
Mather Point
Zo gingen we van stopplaats naar stopplaats met onze buurtjes bij ons. We zorgden voor ze zoals zij voor ons hadden gezorgd – door ze in de bus als eersten te laten plaats nemen (Nancy was niet zo goed ter been) en voordringers op hun nummer te zetten. Zo gingen we van Trailview Overlook helemaal door naar Hermits Rest. Ik kan er nog 100 dingen over zeggen en eigenlijk zou ik vaak vertellen: Foto’s zeggen meer dan 1000 woorden. Maar zelfs dat is niet waar. Je moet de Grand Canyon zelf zien. Zelf beleven. Anders geloof je het nooit, ik geloof soms zelf niet eens wat ik met eigen ogen heb gezien. Maar het is groots, bijzonder, meeslepend en ik ben blij dat dit onze eerste ontmoeting met een National Park was.
En dan nu een Grand Canyon overload aan foto’s:
Moon Eclipse 2015 at Grand Canyon
De dag sloten we af door Tom & Nancy gedag te zeggen en naar Mather Point te gaan, waar wij konden kijken in de Grand Canyon naar de eclips van de maan. Hoe vet is het om dat mee te maken in een plek als de Grand Canyon? Echt, I could die here dacht ik heel even. Terwijl ik genoot van de ondergaande zon die zijn dieprode kleur af gaf op het uitgesleten gesteente. En de maan die zichtbaar werd en langzaam veranderde in een rood oranje bol en uiteindelijk bijna niet meer te zien was. Wauw, wat kan de natuur prachtig zijn.
De dag erna pakten we onze spullen in en vertrokken we naar het noorden, maar eerst reden we nog een klein stukje langs de Grand Canyon en stapten we op enkele punten uit. We konden het niet laten om dit natuurschoon te missen.
Grand Canyon? Absolute aanrader!
Ben jij wel eens in de Grand Canyon geweest?
Geef een reactie