Wubbo Ockels inspireert

Hoera de zon schijnt! Wij Nederlanders kunnen als geen ander gelukkig zijn als de eerste zonnestralen zich melden. En masse worden er korte broeken en sandalen aangetrokken en dragen we pertinent geen jas meer. De start van de zomer…

Vandaag voel ik me extra happy op de een of andere manier. Afgelopen weekend zat ik in ‘quarantaine’. Ik mocht optreden met mijn dansschool en het was superleuk. Alleen wat gebeurt er tijdens zo een voorstelling?: Je leeft met elkaar in een zeepbel. Geen notie van wat er verder in de wereld gebeurt. Heel mijn Facebook timeline werd overspoeld met dansfoto’s. Gisteren zei mijn tapdance maatje T.: “Wubbo Ockels is overleden hè!” En ik voelde me een beetje dwaas: “Echt waar? Nou….” kon ik alleen teleurgesteld uitbrengen. Pas vandaag dacht ik er goed over na, nu de tapdance voorbij is en ik in de zon in de achtertuin zit.

Wubbo Ockels was in ons gezin een groot voorbeeld. Niet alleen wisten wij dat hij als eerste Nederlander de ruimte in ging. Zo was hij vooral een voorbeeld omdat Wubbo dyslectisch was en het tóch ver geschopt had. Een waar voorbeeld voor mijn broer: Mensen met dyslexie kunnen grote dingen bereiken als ze het maar willen en er hard voor werken.
En dankzij de brief (lees hem hier helemaal) die Wubbo achterliet waarvan mijn inner hippie hart sneller gaat kloppen weet hij ook post mortem te inspireren door mensen aan te moedigen om met elkaar de wereld te verbeteren en op te roepen tot een nieuwe religie: Geloven in de mensheid.

Dus noem me maar een hippie, maar met deze hoop in mijn hart start ik de zomer. Het is inspirerend en het geeft moed. Want ook ik geloof dat we met elkaar een mooiere wereld kunnen maken. Jij toch ook?