16 September – Meisjes van Dertig

Girls of Thirty-something, a song dedicated to girls balancing all the important things in life. A clear song. Actually this song was originally Girls of Thirteen but has been rewritten and performed by the artist Paul van Vliet. An artist I didn’t really admire first. I remember him of some bits and bops I saw on TV – he is the kind of comedian with an extra layer. A layer I couldn’t undertand since I was too young and when I got to a certain age the jokes weren’t contemporary anymore. Today I went to the theater with my mother and brother to see this comedian although it was quite a hassle to get there because of traffic and other current things like a carnival in The Hague, I finally saw this man in another light. It was for my mother’s birthday and she really wanted to go to his show. At first I thought I would only make my mother happy with this gift and I didn’t really know what to expect myself. This man was totally up to date/contemporary and funny at the same time. And the most important thing of the show was that he touched me, right in my heart. He doesn’t make you laugh from beginning to end, he gives his audience more than just that. He gives them a message, something to think about. His songs are really beautiful, honest and sincere and I now know he’s got a new fan. Even days afterwards I still thought of that one song he sang, when I was sitting in the silence and the dark of the Royal Theater of The Hague, when two tears rolled down my cheek because he found the right words that would reach my heart.
So thank you very much. And it was going to be even better, because afterwards we saw him in the foyer and so my mother and me asked him for his autograph and he didn’t even mind giving it to us. So when he asked my for name I told him my name was Nancy and immediately he started singing ‘Nancy’ of Frank Sinatra for me. That was just great – and he even didn’t know I love Sinatra!

What a day!

******************************************

Meisjes van Dertig, een liedje opgedragen aan de meiden die door het leven rennen, alle ballen hoog proberen te houden. Een liedje zo enorm duidelijk en recht door zee. Meisjes van Dertig was eigenlijk origineel het liedje: ‘Meisjes van Dertien’ geschreven en gezongen door Paul van Vliet. Een cabaretier die ik eerder niet zo erg bewonderde. Wat de boer niet kent dat eet ie niet en dat was in dit geval zeker van toepassing op mijzelf. Ik ken hem alleen nog van ‘stukjes’ van vroeger die me niet konden bekoren omdat er een dubbele laag in zat waar ik toen te jong voor was en toen ik de leeftijd had om die dubbele laag te herkennen waren de grapjes achterhaald en niet langer actueel. Vandaag hebben mijn broer en ik mijn moeder meegenomen naar Den Haag voor een voorstelling van deze man. Hoewel het arriveren bij de schouwburg zeer hectisch verliep (denk aan file bij Rotterdam omdat het goedkoop naar de dierentuin gaan was, file bij Rotterdam in verband met een grote honkbalwedstrijd die gespeeld werd, geen parkeerruimte in Den Haag in verband met de kermis en moeilijk doorkomen in de stad in verband met oefeningen voor Prinsjesdag) was de rest van de dag geweldig. Toen ik er eenmaal was – gescheiden van mijn broer en moeder omdat ik hen afzette bij de schouwburg en zelf op zoek ging naar een parkeerplek – zag ik Paul van Vliet in een heel ander licht. Mijn moeder wilde graag naar de voorstelling toe en dus kreeg ze drie kaartjes voor haar verjaardag, zodat we met zijn drieën konden gaan genieten. Waar ik vooral dacht mijn moeder een plezier te doen en me toch af te vragen of het mij kon bekoren was ik na de voorstelling niet meer in de illusie dat deze man ‘achterhaald’ zou zijn. Integendeel! Actueel en grappig tegelijk. En wat ik het belangrijkste vind, is dat hij me wist te raken, recht in mijn hart. Dat komt omdat hij niet van begin tot het einde iedereen blauw wilt zien liggen over de stoelen van het lachen, hij wilt zijn publiek meer geven dan alleen plat vermaak. Hij wilt je een boodschap meegeven, laten lachen, maar ook laten nadenken. Zijn liedjes zijn prachtig, eerlijk en oprecht en ik weet nu dat hij er een fan bij heeft. Ik hoop dat hij na deze voorstelling er nóg één en nóg één zal maken. Want zelfs dagen na afloop dacht ik nog aan dat ene liedje waardoor ik in de stilte, in het donker van de Koninklijke Schouwburg van Den Haag twee dikke tranen over mijn wangen voelde biggelen omdat hij precies de juiste woorden had gevonden die mijn hart zouden bereiken.
Een diepe buiging voor deze man! En als kers op de taart sprak ik hem na de voorstelling in de foyer waar mijn moeder en ik hem konden bedanken voor de mooie voorstelling en we – heel puberaal – om zijn handtekening vroegen. Sportief schreef hij op beide kaartjes zijn naam en zong mij zelfs nog een liedje toe. Nancy van Frank Sinatra. En hij kon niet eens weten dat ik dol ben op Frank Sinatra!

Wat een dag!

1 reactie