17 weken zwanger en bang

Een greep uit mijn gedachten tijdens mijn zwangerschap: Ik ben 17 weken zwanger en krijg de zenuwen. Hele lieve mensen om me heen wijzen me op de toekomst, zonder dat ze door hebben dat ik daar alleen maar van in de stress schiet. Ik ben 17 weken zwanger en een beetje bang.

“Dit wordt jullie laatste kerst samen.” “Straks kunnen jullie niet meer zomaar naar het café.” “Geniet er nog maar van, straks kan je niks meer alleen.”

Het zijn onschuldige opmerkingen en lief bedoeld advies, maar in de nacht lag ik er wakker van. Ik was me natuurlijk al bewust dat mijn leven een heel andere wending ging nemen. Dat een kindje krijgen consequenties heeft is waar ik juist jarenlang over nagedacht heb. Ik heb gewikt en gewogen en een weloverwogen beslissing en tegelijkertijd een leap of faith genomen. Maar als je dan elke keer die woorden hoort, schrik je toch een beetje.

Want hoeveel vrijheid heb ik straks nog (of hoeveel vrijheid zal ik ervaren)? Als me die vrijheid volledig ontnomen wordt (let wel: vrijwillig want ik heb hiervoor gekozen) zal ik het kindje dat dan kwalijk nemen? Of mezelf? De ergste doemscenario’s komen in mijn hoofd op terwijl ik wakker lig om half 6 ’s ochtends. Ik zie mezelf als een hoopje ellende thuis zitten, smachtend naar het vrijere leven, terwijl al mijn vrienden ineens uitgaan, naar festivals gaan, het theater bezoeken en spontaan naar de kroeg gaan.

Wat ik nog niet besef is dat er ook een andere mogelijkheid is: dat ik heerlijk in een cocon leef en geniet van de kleine. Misschien niet zo’n behoefte heb aan uitgaan en festivals. En laten we wel wezen: ik heb geweldige vrienden. Maar de meest spontane types zijn het niet echt, ze hangen niet tot 4 uur in de lampen en gaan al helemaaaaal niet op een doordeweekse dag naar de kroeg. Dat was ik.

En misschien ben ik daar wel mee aan het worstelen op het moment. Dat die ‘ik’ straks een andere identiteit heeft. Want ik word met een reden een beetje bang. Ik wil zo graag nog dat deel van mezelf behouden, terwijl ik ook weet dat niet alles bij het oude kan blijven. Jarenlang heeft de vraag me bezig gehouden, maar nu ik werkelijk richting moederschap beweeg merk ik de onzekerheid die ermee gepaard gaat. Je lijf verandert, je leven verandert, alles verandert.

Ik wil vanuit vertrouwen leven en niet in angst. Dus ik zet de opmerkingen weg, naast me neer en verzeker me dat het de projecties van een ander op mijn situatie zijn (van zijn leven, zijn angsten, zijn tekortkomingen, zijn gemiste kansen) en ik kan besluiten hoe ik het aanpak. Dat ik ook nog heus dingen kan doen die voor mij belangrijk zijn. Dat je vrijheid niet beknot hoeft te worden. En er nog gewoon ruimte is voor ons als individuen, maar ook voor tijd met elkaar als romantisch koppel. Als je daarvoor kiest!

Ik geloof ook dat het met vallen en opstaan zal gebeuren. Maar ik mag dat vallen en opstaan doen op mijn manier. Díe vrijheid heb ik zeker.