29 Oktober – Thank you

Normally I don’t have the guts to thank an artist for his performance. But tonight, I had the guts! (No guts, no glory!) I walked to Pepijn of the Ashton Brothers to thank him and his colleagues for the wonderful show I had seen, again.
This was the second time I went to the theater to see their show Charlatans ; A medicine show. And I laughed almost as hard as I did when I first saw their performance. Hopefully they will keep on making new shows because I totally love them. Their performances are international: you don’t need to speak Dutch to understand what it’s about because their show is all about sounds, funny voices, music and body language. So there isn’t any talking involved.
You really need to see it, it’s hilarious!

Well, I’m glad that this time I had the guts to tell them I loved their performance without giggling like a teenage-girl (which I did when I asked Daniel Boissevain to have our picture taken… So embarrasing).
I ended up with having a bit of crush on one of the guys of the Ashton Brothers. Do you know which one?

Dit was hun toegift gisterenavond.

*******************

Normaal gesproken heb ik niet het lef om een artiest aan te spreken en te bedanken voor zijn optreden. Maar vanavond had ik het lef! (No guts, no glory!!) Ik liep naar Pepijn van de Ashton Brother om hem en zijn collega’s te bedanken voor de geweldige show welke ik, weer, had gezien.
Dit was de tweede keer dat ik hun voorstelling Charlatans ; A medicine show zag. En ik moest bijna net zo hard lachen als toen ik hem de eerste keer zag. Hopelijk blijven ze meer shows maken, want ik vind ze helemaal te gek. Hun optredens zijn internationaal: je hoeft geen Nederlands te spreken om te begrijpen waar het over gaat, want hun optredens gaan vooral om geluiden, gekke stemmetjes, muziek en lichaamstaal. Dus er komt eigenlijk geen echte spraak in voor.
Je moet het echt zien, het is hilarisch!

Ik ben in ieder geval blij dat ik deze keer het lef had om op ze af te stappen en te bedanken voor hun voorstelling zonder te giechelen als een tienermeisje (wat ik wel deed toen ik Daniel Boissevain vroeg met mij op de foto te gaan… Zo genant…) Overigens wel weer een lichte crush overgehouden aan een van de mannen van de Ashton Brothers. Weet jij wie?

This was their tribute last night.