
Afscheid van een decennium
Aan het einde van het jaar word ik altijd sentimenteel en melancholisch. Als je aan het einde van het jaar de balans opmaakt en nadenkt dat we een nieuw decennium ingaan en dus een ander decennium achter ons laten… is het niet gek als je weet waarom ik sentimenteel ben. Namelijk vanwege hoge hoogtepunten en diepe dieptepunten. Want WAT heb ik veel meegemaakt de afgelopen 10 jaar.
Mijn grootste verlies
Dit decennium startte ik met een vader en moeder. Het decennium ga ik uit met alleen een moeder. Mijn vader overleed plotseling in 2011 toen hij en mijn moeder op vakantie waren in Zuid-Frankrijk. En ik geef eerlijk toe dat ik dit zware verlies nog steeds niet te boven ben gekomen. Het decennium begon dus met heel veel pijn en verdriet. Hoewel mettertijd de scherpe randjes er af zijn gegaan, blijft de pijn wel. Ik ben inmiddels op een punt dat ik weet dat het altijd onderdeel zal blijven van mijn leven. Gelukkig heeft mijn vader zoveel moois meegemaakt in zijn leven. En ik kan terugkijken op een heel fijne jeugd, met heel veel liefde en grapjes van mijn papa. Ik kan niet geloven dat het al 8 jaar geleden is dat papa is overleden… Hij was nog zo jong. Ik was nog zo jong (net 27 jaar). Hij is nog zo vaak bij onze gesprekken aanwezig. En regelmatig rolt er een traan over mijn wangen. Maar meestal met een glimlach erbij, want wat een geweldige man was het. Met een hart zo groot als beide handen.


Parisienne spelen
We woonden in Parijs. Ik was dolgelukkig in die tijd. Hier kon ik alles wat ik de afgelopen jaren had meegemaakt rustig van een afstand bekijken. Ik liep elke dag kilometers door de stad. Bezocht meer musea dan de collega’s van manlief ooit bij elkaar bezocht hadden in alle jaren dat ze in Parijs woonden. We ontvingen visite, aten vrijwel elke dag buiten de deur en genoten van het heerlijke Franse leven. Parijs, mijn grote liefde… ik zal die gelukzalige tijd in ons appartement in de Rue de la Boétie nooit vergeten.


Een retraite die me meer bracht dan ik dacht
Ik ging op retraite in Zuid-Frankrijk waar ik tegen wat zaken in mijn leven aan liep. Het initiële doel was om lekker te schrijven en yoga te doen. En wat bracht mij het meest? De meditatie lessen die we kregen tijdens die week. Ik kwam tot de conclusie dat ik nog steeds een groot gapend gat had in mijn hart. Dat zachtjes bloedde en waar ik in het begin van het overlijden van papa niet naar gekeken had, omdat ik druk bezig was met hoe anderen zich voelden. Ik had niet gehuild. Of te weinig. In de velden rondom Limoges schreeuwde ik het uit in momenten van pure stilte, wanneer ik alleen was. Dit was de tijd om mijn hart zachtjes te verzorgen. En ik maakte vrienden voor het leven uit alle windstreken. Ik ben beter uit die retraite gekomen dan dat ik er in ging. Zonder dat ik het zelf wist!


Tante worden
Ik werd tante van mijn neefje in 2010, van hubby’s kant. Een grote knul van inmiddels 9 jaar!

Maar ik werd ook tante van de kinderen van mijn broer. Mijn nichtje werd in 2013 geboren en het is uncanny om te zien hoe veel ze op mij lijkt. Ook kwamen er afgelopen decennium nog twee kleine schatjes bij om het gezin bij mijn broer compleet te maken. Hoewel, compleet? Dat weet ik natuurlijk niet. Maar ze zijn nu in ieder geval met zijn drietjes – 1 meisje, 2 jongens. Het zijn alle drie mooie kinderen en ze laten me lachen op hun manier. Ik verveel me geen moment met ze!



Verliefd, verloofd, getrouwd
Enkele weken na de geboorte van mijn nichtje, werd ik door mijn lief ten huwelijk gevraagd in Polen. We hebben weken met ons geheimpje rondgelopen. Heerlijk was dat!



Huwelijk met de liefste
Ik stapte in het huwelijksbootje met de man waar ik onwijs veel van hou. Het is geven en nemen, het is intens houden van, het is volledig loslaten en vertrouwen en elke dag lachen. Hij stoort zich soms aan mij, ik stoor me soms aan hem, maar toch is alles altijd met wederzijds respect en een grapje. Humor, respect en vrijheid zijn belangrijke ingrediënten in onze relatie. En ik ben zo blij dat ik iemand heb die mijn klankbord is en mijn vangnet. Waar ik intelligente gesprekken mee kan voeren, maar die tegelijkertijd zo lomp kan doen dat ik niet meer bijkom van het lachen. We kunnen samen gaan stappen en ons bezatten, maar ook een avond praten over literatuur of de zware onderwerpen in het leven. Het verveelt nooit.

De mooiste bestemmingen
Ik kwam op de mooiste plekken op aarde. We maakten rondreizen door Europa, gingen meermaals op reis naar Amerika en Thailand en op honeymoon naar Zanzibar. Ik ben one lucky bastard.
Een eigen huis
We kochten ons eerste huis. Een huis! Van steen! Van ons! Hoe is het mogelijk? We vonden het huis via Facebook, mijn vriendin N. wees ons er op. Het klikte met de verkopers, het huis vonden we prachtig en met een paar weken was het rond. We wonen hier nu al een paar jaar met heel veel plezier. Ik kom nog regelmatig thuis en denk dan: wauw, dit is ons fijne huis. We hebben nu al zo veel mooie herinneringen gemaakt.

Slechte gezondheid
Afgelopen jaar werd ik geconfronteerd met een tegenslag op gezondheidsvlak. Het heeft tijd gekost om hier bovenop te komen, om me beter te voelen. Op dit moment gaat het wel oké met mijn gezondheid en dat is top. Het is alleen nog steeds zoeken wat ik wel en niet kan doen. En dat is naast mijn PDS, want daar heb ik helaas ook nog steeds last van. Het klinkt misschien allemaal heel vaag. Maar ik zal in het nieuwe jaar hier meer over vertellen.
New Media Design
En last but not least: ik startte met een Master aan Tilburg University. Eerst door een premaster te doen en daarna doorstromen naar de Master New Media Design. Ik ben dit jaar officieel afgestudeerd, mét genoegen! Trots, blijheid, alles. Ik heb er hard voor gewerkt. De master heeft me soms bloed, zweet en tranen gekost. Maar vooral bracht het me een grotere persoonlijke ontwikkeling.

Dankbaar
Dus al met al… de jaren 10 waren roerig. Hoewel ik geconfronteerd werd met één heel groot gemis, heb ik onwijs mooie herinneringen mogen maken. Met mijn man, met mijn familie, met vrienden. Zij waren bij elke stap aanwezig. Bij de goede, maar ook de slechte momenten in mijn leven. Mijn conclusie: ik ben dankbaar. De mensen waar ik van hou zijn gezond, ik ben gezond. De herinneringen van de jaren 10 neem ik voor altijd mee en gelukkig zijn die grotendeels groots en mooi.
Op naar de roaring twenties!
4 reacties
Geef een reactie Reactie annuleren
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
hoi Nancy
Leuk om te lezen. Alleen heb ik nooit geweten dat je in Parijs hebt gewoond.
tof.
Hoop nog veel van je te horen in de volgende jaren. Lees het altijd met heel veel plezier.
groetjes Marco
Ja in Parijs wonen was echt een dream come true. Ik wilde er als klein kind wonen en toen Joep de mogelijkheid kreeg om er voor zijn werk naartoe te gaan, was ik meteen om. We hebben er maar kort gewoond, maar de weken die we er hadden waren heerlijk!
Wat fijn om te horen dat je met plezier mijn blog leest, dat vind ik echt heel erg leuk! Ik blijf lekker doorbloggen de komende jaren.
Liefs,
Nancy
Hey Nancy, wat een mooi artikel. Heftige, maar ook hele mooie gebeurtenissen de afgelopen jaren. Ik wens je het allerbeste voor de jaren die gaan komen. Oh en ik als vrijgezelle romanticus smelt toch wel een beetje bij het lezen van jullie liefdesverhaal haha. Hoe je jullie liefde beschrijft. Dat wil ik ook!
Ben je trouwens nu ook minder zoekende in het leven nu dat je je studie hebt gedaan en een functie/baan hebt die bij je past? Ik weet nog dat we uren konden lullen over onze dromen en passies en diepste wensen. Ik dacht dus dat ik minder zou dwalen, maar dat is toch nirt echt zo. Zeker, mijn studie heeft mij veel gebracht, ik heb nu een functie waarin ik mijn creativiteit kwijt kan en wat veel meer bij mij past en toch….. heb ik het idee dat er het nog niet compleet is… Maar wat, weet ik ook nog niet. Alsof ik mijn pad toch nog niet gevonden heb. Hoe zit dat bij jou? 🙂
Groetjes Nadia
Hee Nadia, dank je wel 🙂 Ja het zijn bewogen jaren geweest. Zeker zoals het decennium begonnen is, maar gelukkig heb ik ook veel moois mee gemaakt. Jij ook de beste wensen voor de komende jaren! Als romanticus (want ja, dat ben ik ook) wens ik je natuurlijk iemand die je leven verrijkt. Vriendinnen en ik zeiden wel eens: “Er is een Joep voor iedereen.” En dat geloof ik ook echt. Alleen de een vind hem wat eerder dan de ander.
Ik ben nog steeds zoekende in het leven… Ik stond gisteren op met een ‘is dit alles’ gevoel. Ik weet niet of het te maken heeft met mijn karakter, of dat ik op dit moment met een baan zit waar ik nog niet helemaal zeker van ben. Tot nu toe heb ik nog niet bijster veel spannende dingen kunnen/mogen doen en ik hoop dat het in de toekomst verandert. (Dat heb ik ook hardop uitgesproken hoor) Anders zal ik er voor moeten kiezen om iets te gaan doen wat goed bij mij past. Ik wil het alleen wel de tijd gunnen! Ik werk er pas 2 maanden, dus een goed beeld heb ik nog niet.
Ik kom alleen van een ander soort bedrijf. Ik heb het zo naar mijn zin gehad bij de bibliotheek, daar werd ik heel vrij gelaten en kon ik creatief gezien heel veel doen. Dat vond ik super fijn! Alleen daar stond tegenover dat ik er geen carrière kon maken op dat moment, ik een baan had die onder mijn prestatieniveau lag en bovendien verdiende ik ook niet goed (maar dat had dus te maken met het soort functie). Ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt met ‘het is niet compleet’. Ik denk ook dat ik mijn definitieve pad nog niet gevonden heb. Maar wat als we nooit een definitief pad hebben? Dat we eigenlijk elke zoveel jaar weer een ander pad bewandelen? Dat doet niet iedereen (op mijn huidige werk zijn er heel veel mensen die er al vanaf hun stage zijn blijven hangen – al meer dan 12,5 jaar inmiddels), maar misschien is het ons op het lijf geschreven.
En het mooie is: het komt ook altijd bij ons op zijn pootjes terecht. Ik heb overal wel waardevolle lessen geleerd. Over mezelf, over arbeidsethos, over communicatie en marketing, over leiderschap… Dat was niet overal even leuk, maar ach that’s life. En misschien leiden dan al die verschillende banen tot een pensioen waar ik met plezier kan terugkijken en zeg: “ik heb alles geprobeerd”. Maar goed, zeker weten doe ik het dus niet, ha! Ik denk dus ook niet dat dit het einde is, waar ik nu zit is waarschijnlijk niet mijn eindstation (daar zijn we nog steeds te jong voor). Maar who knows, kan het me verrassen en blijf ik wel jaaaaaaren hangen.
Bovendien, ernaast kan ik ook nog mijn pad vinden. Dus daar zet ik op in. Want het hoeft niet altijd meteen geld op te leveren, maar het kan wel je passie zijn. En die moet je dan maar naast je baan zien te cultiveren.
Misschien moeten we er maar weer eens face-to-face over mijmeren 😉
Groetjes x Nancy