Als je niet wilt meedoen aan prestatiedrang

Goed, beter, best. Het lijkt wel alsof we zo geprogrammeerd worden, om altijd maar meer en beter te willen zijn. Een maatschappij waarin prestatiedrang de norm is. Maar wat als je niet wilt meedoen aan een wereld met prestatiedrang?

Toen ik startte met een fulltime baan wist ik heel goed wat ik wilde: ik wilde manager worden. Een carrièrevrouw zijn, dat wilde ik. Ik wist dat ik daar kon komen, ik wist ook dat ik daarvoor hard moest werken. En daar ben ik echt niet vies van.

Maar het ging niet van een leien dakje. Met horten en stoten ging ik van de ene naar de andere baan. Ik wist dat ik het in me had om manager te zijn. Ik had ambitie, een goed stel hersens en ondernemingszin. Alleen constant werken, dat wilde ik niet. Laat staan concurreren met anderen in de kantoorjungle of me over de rug van een ander opwerken. Toch leek dat het automatische programma te zijn van onze maatschappij. Keihard buffelen en dan als je met pensioen gaat genieten van je vrije tijd.

Over lijken gaan? Nee. Altijd werken en geen vrije tijd? Nee.

Dat idee van keihard werken om heel veel te verdienen ging me steeds meer tegenstaan. Ondanks het feit dat ik ben opgevoed met het credo ‘niet lullen, maar poetsen’. Toch is dat iets heel anders in een prestatie gedreven maatschappij. Toen ik een keer overspannen thuis kwam te zitten, zag ik langzaam in dat ik andere behoeften had.

Om mij heen zag ik mensen meer dan 50 uur per week werken. Sterker: in mijn directe omgeving werd er soms wel 70 tot 80 uur per week gewerkt. En waarvoor? Voor een zak met geld, die je niet kon uitgeven omdat je nooit thuis was? Vaak vonden ze het werk wat ze deden niet eens leuk. Ze leverden van alles in om mee te doen met de ratrace: slaap, vrije tijd, vriendschappen verwaterden. Hardop dacht ik: dit kan toch niet de bedoeling zijn…

Liever koos ik voor meer vrije tijd om mezelf te ontplooien, prachtige reizen te maken, boeken te lezen en voor koffiedates met vrienden en vriendinnen. Toch werd ik gek aangekeken. Ik ging minder werken, maar ik had geen kinderen. Die twee zaken konden wat anderen betreft niet samengaan. Ze snapten er helemaal niets van!

Een carrièrevrouw zijn, dat ben ik. Ik ben nog steeds gedreven en ambitieus. Daar heb ik geen baan van 40+ uur voor nodig. Toen ik die shift maakte, werd me zo veel meer duidelijk. En het geld wat ik verdien, wil ik gebruiken voor leuke dingen waar ik ook tijd voor heb. Zodat ik optimaal kan genieten van het leven.

Jammer dat je soms diepe dalen nodig hebt, om tot zo’n conclusie te komen. Bij mij waren er overspannenheid en het verlies van mijn vader voor nodig. Maar gelukkig heb ik van mijn ouders naast het niet lullen maar poetsen ook geleerd dat het belangrijker is om rijk te leven, dan rijk te sterven.

Hoe denk jij over de ratrace en prestatiedrang?