Wat maakt je ongelukkig?

Schrijf drie dingen op die je ongelukkig maken en bedenk een manier om er iets aan te doen. Geluk verlengt je leven met maar liefst negen jaar.

Uit eht boek Blijf eeuwig jong van Trisha MacNair.

Op 1 juli stond dit op een scheurkalenderkalender en ik was absoluut van plan om deze drie dingen op te schrijven en er iets tegen te doen. Ik deel met jou 3 dingen waar ik ongelukkig van word, maar ook hoe ik daar iets positiefs van kan maken!

Ik word ongelukkig van een rommelig huis

Ja het is echt waar. Ik word ongelukkig van een rommelig huis en ik weet dat mensen zich nu heel erg lopen te verkneukelen. Want in mijn huis is het ALTIJD een rommeltje. En ja, daar zou wat aan moeten gebeuren, ik heb er alleen lang niets aan gedaan en zo bleven we maar doorleven. Onze gedachte is nu: We moeten groter gaan wonen, maar zoals mijn beste vriendin laatst zei: “Ik denk dat dat soort oplossingen geen oplossingen zijn. Als je een verzamelaar bent, dan blijf je dat altijd. Het is een state of mind.”

Daar ben ik het helemaal mee eens en ik vind zelf dat ik erg gegroeid ben in het afgelopen jaar, mijn mindset is volledig veranderd. Ik heb een jaar lang geen nieuwe kleding gekocht en ik heb radicaal afscheid van spullen genomen. Ik, de vrouw die geen afscheid kan nemen van spullen (want wat als je het nog eens nodig hebt…?).

Dit gaat me dus steeds beter af, het afscheid nemen. Maar het lukt me niet altijd om het vol te houden. De afgelopen jaren zijn er veel mensen in mijn familie overleden. Dat betekent dat er spullen over blijven en dat deze verdeeld worden of weggedaan worden. Soms krijg je wel eens wat, als aandenken of omdat je iets mooi vindt. En dat heb ik ook gekregen, maar ik kan het niet overal kwijt.

Inmiddels hebben we sommige kastjes geplaatst bij mijn schoonouders bijvoorbeeld omdat het een erfstuk is en we deze heel graag willen hebben maar absoluut niet kwijt kunnen in ons kleine huisje nu. Als we groter gaan wonen, zou daar verandering in komen. En niet alleen dát zou een hele hoop schelen, ik zou iets meer ruimte hebben voor het opbergen van mijn boeken (want daar zou ik never afscheid van kunnen nemen) en zowaar de kerstspullen gewoon weg kunnen zetten in plaats van een grote opgestapelde hoop van campingspullen en kerstspullen te hebben op een geïmproviseerde vlieringzolder.

Alle kleine troepjes wil ik juist mijn huis uit hebben want ik word er helemaal gestoord van. Dat zijn geen erfstukken en daardoor kan ik er makkelijk afscheid van nemen. Ik moet een manier zien te vinden om de woonkamer troepjesvrij te houden. Want als je het mij vraagt, begint daar alle ellende.

Mijn vriend en ik zijn geen opruimers en laks in wat we gebruikt hebben. Vrijwel alles blijft liggen op de plaats waar we het voor het laatst gebruikten. Terwijl ik bijvoorbeeld heel methodisch kook: alles wat ik gebruikt heb, ruim ik direct op. Het is nooit een zooi op mijn aanrecht.

Dat zou ik ook graag willen in mijn woonkamer en de rest van het huis. Het is helemaal niet nodig om in de zooi te leven. We kunnen best zonder en bovenal: als we er wat effort in steken, ziet het er een stuk beter uit. Ik hoef geen toonzaal te krijgen, of alsof je op doktersbezoek komt, maar wat meer rust zou echt een uitkomst zijn. 

Insert actielijst Nancy: meer tassen weg doen, kleding weg doen en troepjes weggooien of weggeven. De kringloper is er uitermate blij mee. We beginnen bij de woonkamer!

Ik word ongelukkig van negativiteit en cynisme

Ik kan niet goed tegen negativiteit. Niet dat iedereen altijd alleen maar happiness moet uitstralen, maar ik kan heel erg slecht tegen bad vibes. Ik ben er erg gevoelig voor en word er helemaal in meegezogen. Dat bekent dat als het op kantoor alleen maar negatief is, ik ook negatief word. En het is echt niet leuk om een cynische Negative Nancy aan je tafel te hebben.

Mijn vriend is nogal cynisch, dus ik moet hem flink wat tegengas geven af en toe. En dat is niet erg, want ik ben een bonk positiviteit. Tenzij ik ziek ben, dan ben ik zielig.

Ik wil proberen om de negativiteit en cynisme uit mijn leven te bannen. Dit doe ik door te checken of ik mijn baan nog wel leuk vind (slechte banen word ik ook depri van) en de dingen die ik doe in lijn staan met wat ik wil in mijn leven. Na mijn gesprek met mijn jobcoach, gaat me dat een stuk beter af. Ik heb toen duidelijke doelen voor mijzelf gesteld.

Bovendien heb ik een bewuste keuze gemaakt mij minder druk te maken om mijn thuissituatie. Hiermee bedoel ik mijn moeder en mijn broer. Ik beloofde mijn vader voordat hij overleed (hij lag nog aan de apparatuur), dat ik voor altijd voor mijn moeder en broer zou zorgen. Hoewel hij mij niet meer kon horen zal ik die belofte altijd plechtig nakomen. Maar hoe zij hun leven leiden, daar heb ik geen grip op en hoeveel positiviteit ik ook in ze probeer te pompen – soms doen zij nu eenmaal dingen die in de ogen van (mijn vader en) mij nergens op slaan. En dat is oké.

Ik heb ook al vanaf het begin dat mijn vader is overleden het gevoel dat ik er in mijn gezin alleen voor sta, omdat mijn moeder en broer zich aan elkaar optrekken. Daar had ik in het begin veel problemen mee en deze heb ik ook uitgesproken. Ik ben nu op het punt dat ik daar mijn schouders over ophaal, je kan nu eenmaal niet constant met elkaar op één lijn zitten. Doordat ik daar rustiger in sta, ben ik me minder druk gaan maken om ze. En dus ben ik gelukkiger. Want ik heb geen stress meer en stress is negativiteit en dáár kan ik niet tegen.

Daarom wil ik proberen op eenzelfde manier met andere thema’s in mijn leven om te gaan. Schouders ophalen en doorgaan, want het heeft vaak geen enkele nut om je op te winden over dingen die je in de mens niet kan veranderen. En als je wel iets kan veranderen: DOEN. Want bijvoorbeeld blijven hangen in een baan waar je ongelukkig van word is killing. Believe me, I know.

Ik word ongelukkig van een vastgezet leven

Ik bedoel hiermee dat ik er niet goed van word als mijn kalender voor de komende weken bomvol staat met afspraken. In het verleden deed ik dit juist enorm veel, maar ik heb gemerkt dat een volle agenda niet bij mij past. Ik houd er helemaal niet van om al te weten wat ik over twee weken in het weekend ga doen! Ik wil dat het een verrassing is. En wie zegt dat ik dan nog steeds zin heb om met die persoon af te spreken? En misschien ben ik wel ziek?

Het komt sommige vrienden misschien niet uit, maar ik wil gewoon niet meer zo lang van tevoren afspreken. Twee weken van tevoren is mijn max. Een afspraak maken voor over 3 maanden werkt niet voor mij. Bovendien heb ik mijn fair share van vrienden wel gehad die me op het laatste moment afbellen en dan meteen een nieuwe afspraak willen inplannen (vaak weer een maand of langer later) en dan die dag wéér afbellen. Terwijl ik een supertrouwe hond ben, die als ze een afspraak maakt zelfs met een fikse ontsteking en koorts nog op bezoek zou gaan. Ik zou me veel te schuldig voelen om af te bellen aangezien de afspraak al twee maanden geleden gemaakt is! Dat doe ik mijzelf dus niet meer aan en daardoor plan ik ook niet te lang van tevoren.

Ik vind het wel leuk om naar een vakantie toe te leven en ik vind het leuk om kleine dingetjes in het leven vast te zetten; zo hebben mijn balletvriendinnen en ik elke maand een thee-date. Heel gezellig, vrijblijvend en daardoor extra leuk! Ik vind het ook leuk om naar big life events toe te leven: Bruiloften zijn altijd leuke happenings en daar streep ik met alle liefde maanden van tevoren een dagje in de kalender voor af. Maar gewoon met elkaar afspreken? Leuk, maar laten we het vooral een beetje spontaan houden 🙂

Welke 3 dingen maken je ongelukkig? Deel ze met me!

2 reacties