PDS – Deel 16 – Gran Canaria

Hoezee voor goede gezondheidsvoorzieningen in het buitenland! In 2011 werd ik ziek op mijn reis door Thailand. En in 2012 ging ik op vakantie naar Gran Canaria. Daar kan je toch niet ziek van worden? You betcha!

Voorafgaand aan mijn reis naar Gran Canaria liepen de gemoederen op mijn toenmalige werk hoog op. Ik had om iets specifieks gevraagd en ik kreeg hier maar geen antwoord op. De werkdruk was hoog, ik piekerde om mijn aanvraag bij de werkgever en het ergste was dat ik maar geen uitsluitsel kreeg. Misschien werd het me allemaal te veel, waardoor ik minder sterk was. Ik weet het niet… Maar één ding is zeker: Ik werd ziek op Gran Canaria. Een hele nacht heb ik in de badkamer doorgebracht en heb mijn vocht en zout op peil gehouden met ORS, cola en chips. Ik zei direct: Het wordt niet beter, dus als ik om 10 uur nog steeds ziek ben dan moeten we meteen de dokter bellen. En dat moest natuurlijk gebeuren. We verbleven in een 5 sterren hotel dus hulp werd snel en netjes geregeld. Er kwam een oudere dame aan de deur en ze bleek Nederlands te zijn en al jaren op Gran Canaria te wonen en een woordje Duits te spreken. Cola was niet goed, zei ze direct en het werd resoluut weggegooid. Ik werd gecheckt, natuurlijk weer eens aan mijn buik gevoeld, geluisterd, geklopt en er werd besloten: Die moeten we opnemen.

Een bejaarde in een rolstoel

Als een bejaarde werd ik vervoerd in een rolstoel. Ze wilde absoluut geen risico nemen aangezien ik al zo enorm dun ben (ondergewicht vinden mensen snel eng) en veel vocht had verloren. Thank god for ziekenhuizen in het buitenland. Voor mijn vriend was het natuurlijk niet tof, ik kreeg weer medicatie, een infuus en de hele rataplan. Gelukkig werd ik uiteindelijk ontslagen uit het ziekenhuis en kon ik nog ‘genieten’ van mijn vakantie.
Ik mocht niks lekkers eten, maar alleen heel licht verteerbare producten. Ik had me voorgenomen om te genieten op een van de laatste dagen van de heerlijke kaviaar en champagne bij het ontbijt maar in plaats daarvan zat ik in mijn 5 sterren hotel op rijstwafels te knagen tijdens het ontbijt, de lunch en het diner terwijl mijn vriend prinsheerlijk kon uitkiezen waar hij zin in had en tweemaal terug ging voor de heerlijke biefstuk. Of ik ook wilde proeven? Nee, zei ik zuur.
Ik was blij dat ik niet meer in het ziekenhuis lag, maar dit was ook alles behalve vakantie. Vooral ook omdat ik helemaal niets kon. Van een stukje lopen was ik uitgeput en ik wilde het liefst alleen maar slapen. Bij thuiskomst heb ik een dokter opgezocht (dat werd mij ook in het ziekenhuis in Gran Canaria aangeraden) en de huisarts gaf aan: Je hebt een HELE FLINKE jas uit gedaan, je moet het heel rustig aan doen om er bovenop te komen. Ik woog nog maar 50 kilo… en ik moest zo veel mogelijk rust nemen en houden. Vertel dat maar eens aan je werkgever waar je normaal gesproken meer dan 40 uur in de week werkt.
In het begin werkte ik een paar uurtjes, dat werd heel langzaam opgevoerd en ik moest voor het eerst in mijn leven naar de bedrijfsarts omdat ik niet genoeg fut had om lange en hele dagen te werken. Mijn ziek zijn duurde echt erg lang. Hoewel ik wist dat ik moest proberen om meer te gaan werken, was het zo moeilijk omdat ik ook niet de rust had gehad om eerst beter te worden en dan aan opbouw te werken. Na mijn vakantie was ik snel weer aan de slag gegaan. Iedereen was er altijd erg begaan met het werk en probeerde zijn steentje bij te dragen, ik ook. De vraag is achteraf of ik dit beter had kunnen aanpakken.

Tropenziekenhuis

Via de huisarts had ik al een afspraak staan in het ziekenhuis, maar dat duurde nog zo lang. Van de bedrijfsarts moest ik naar het tropenziekenhuis, omdat het een terugkerend ziektebeeld was en ik al eens eerder in verre landen was geweest en omdat Gran Canaria toch voor de kust van Afrika lag. Je wist maar nooit waarmee ik in aanraking was gekomen. Zo had ik dus ineens afspraken in twee verschillende ziekenhuizen waarbij ze allebei op zoek gingen naar wat ik nu toch zou mankeren.

In het tropenziekenhuis in Rotterdam had ik een persoonlijk consult waarbij ik werd geholen door twee artsen. Na mijn consult zeiden ze dat ze veel via de post en telefoon konden laten verlopen waardoor ik niet een hele dag op de been zou zijn. Dat was wel handig, want het consult was een uitputtingsslag. In de wachtkamer heb ik op de bankjes gelegen van vermoeidheid. Ik moest bloed laten prikken direct in het ziekenhuis en ik kreeg – ja daar zijn ze weer! – buisjes voor ontlasting mee. Deze kon ik in een speciale envelop toesturen naar het lab van het tropenziekenhuis. Ik zou bij hen specifiek getest worden op tropische ziekten en bacteriën. Ik was uiteraard erg benieuwd..! Het zou zomaar eens de verklaring van al mijn problemen kunnen zijn.

In de tussentijd had ik de knoop doorgehakt en zou ik mijn baan opzeggen om mijn grote droom te laten uitkomen: Wonen in Parijs! Het werken ging ook al beter en ik was langzaam naar hele dagen gegaan. Mijn afscheid valt iedereen – mij ook – zwaar. Ik krijg echt een super afscheid van mijn collega’s en het helpt dat ze zachtjes tegen mij zeggen: ‘Wat inspirerend. Eigenlijk zou ik dat nooit durven, wat jij nu doet, maar zo graag wel willen.’ Lief.
Ik had echter nog in het ziekenhuis in Roosendaal verschillende onderzoeken van tevoren gepland staan. Ik ging voor de gebruikelijke testen zoals bloed, ontlasting en een echo van de onderbuik. De dokter zei dat alles in mijn torso weer ontstoken was en ik kreeg medicatie om een filmpje om mijn maag te leggen om zo langzaam van de verschrikkelijke pijn en problemen af te komen. Voordat ik vertrok kreeg ik weer een gastroscopie om met alle zekerheid te weten dat ik niet iets superernstigs onder de leden had. Ja ontstekingen, dat wel… “maar niks om u druk om te maken, mevrouw”. De medicatie neem ik mee naar Parijs en eigenlijk knap ik daar zienderogen op. Ik krijg meer energie en heb minder last van mijn buik. En ik durf zelfs op een gegeven moment te stoppen met mijn medicatie, want ik kreeg juist last van het gebruiken dan van het niet gebruiken. Hoera! Ik ben medicatieloos! En ik ben in Parijs! Ik ben gelukkig en gezond.
Als ik op Île Saint Louis in een restaurant zit tijdens de lunch, wordt ik gebeld door de arts van het tropenziekenhuis. Uit de uitslagen kwam niets en ze wilt weten hoe ik me voel. Ik vertel haar dat ik me zienderogen beter ben gaan voelene en zij feliciteert mij met het goede nieuws. Ik stap vrolijk het restaurant weer binnen.

****

Meer lezen en weten? Deel 1 tot en met deel 15 van mijn verhaal over prikkelbare darmsyndroom:
Deel 1 – PDS: Wat is het en hoe begon het bij mij?
Deel 2 – Mijn eerste aanval en onderzoeken in het ziekenhuis
Deel 3 – Mijn ziekenhuisopname door hevige PDS
Deel 4 – Ter observatie liggen en mijn herstellen
Deel 5 – Mijn ondergewicht, vermoeden van ziekte van Crohn en ziekenhuisonderzoeken
Deel 6 – De uitslagen, mijn tweede aanval en de angst waarmee ik moest leven
Deel 7 – De H2 Ademtest en op dieet moeten
Deel 8 – Allergische reactie sojamelk
Deel 9 – Wat is een gastroscopie en wat raad ik je aan?
Deel 10 – CT scan van de buik
Deel 11 – Röntgenonderzoek van de dikke darm
Deel 12 – Colonoscopie
Deel 13 – Gastritis in Egypte
Deel 14 – Second opinion
Deel 15 – Thais ziekenhuis