PDS – Deel 3
The story so far kan je teruglezen: Deel 1 en Deel 2.
Druk, druk, druk
Een jaar later na die ene foute boel, werd ik op een gegeven moment echt heel erg ziek. Ik zat middenin een drukke periode met school waarbij samenwerkingen kwamen kijken waar ik af en toe meer van verwachtte dan dat er gebeurde. Ik stond die ochtend op, voelde me niet lekker en had die nacht al diarree gehad. Ik nam wat norrit maar terwijl ik het had ingenomen, moest ik meteen overgeven. Ik dacht dat me iets dwars had gezeten en ik voelde me een stuk beter hierna en wilde me direct gaan aankleden om snel naar school te gaan. Ik had nog een andere samenwerkingsgroep waar ik nog van alles mee wilde bespreken en doen. We zaten in de afrondende fase, ik kon toch niet ziek zijn? Mijn moeder zei dat ik terug mijn bed in moest gaan, volgens haar zag ik er uit als een spook. Na een boterhammetje merkte ik toch wel dat ik echt wel ziek was en belde af. Ik kroop in bed en dat werd het begin van mijn ziektebed.
Huisartsenpost
De pijn werd erger en weer kwam er koorts om de hoek kijken. Ik lag te creperen in bed en mijn ouders hielden nauwlettend in de gaten wat ik at en dronk. Ik probeerde zo veel mogelijk te slapen omdat de pijn onbeschrijflijk was. Na enkele dagen zei mijn vader: Zo ga jij het weekend niet in. En ze belden de huisartsenpost. Op dat moment kon ik niet eens meer zonder pijn liggen. Elke pose die ik aannam gaf me extreme pijnen in mijn buik. Ik kon niet zitten, lopen of liggen zonder te kermen van de pijn en bovendien was ik ook te zwak om op te staan. Ik werd overal duizelig en niet goed van. De huisartsenpost zei dat ze me maar langs moesten brengen, maar ik was niet te vervoeren dus zei mijn vader: Jullie sturen maar iemand langs.
Van de post gaven ze aan dat ze nu even koffiepauze hadden maar erna direct zouden komen. Een dikke anderhalve uur later kwam er een arts op zijn dooie akkertje aan en dacht hij bij nader onderzoek dat ik een ontstoken blindedarm had waardoor ik direct opgenomen moest worden in het ziekenhuis.
Inmiddels was ik zo verdoofd door de pijn en de koorts dat ik alles wel prima vond. Ik was opgelucht dat ik naar het ziekenhuis mocht. ‘Eindelijk’, dacht ik. Mijn moeder sprong als een gestrest mens door het huis: “Nance, je hebt gehoord wat hij zei: Kleed je dus aan!” Mijn moeder is nog nooit flink ziek geweest, dus dat dat een onmogelijke opdracht voor mij was wist ze niet. Ik had trouwens niet eens zin om me aan te kleden. Ik was toch ziek? Kon ik niet in pyjama?
Aangekomen in het ziekenhuis moest ik naar de eerste hulp waarbij de dienstdoende chirurg zijn bed uit gebeld werd. Ik lag in de tussentijd op een bedje de hele kamer te vergeven van de stank. Ik had zo’n koorts dat ik niks meer in de gaten had. Hoewel ik achteraf wel weer weet wat mijn vader allemaal zei haha. Toen niet, het kon me allemaal geen biet schelen. Ik lag daar superziek te zijn en ik dacht: Wat maakt het me toch allemaal nog uit. Ik kreeg een infuus aansluiting in mijn hand en vanuit die aansluiting werd er bloed afgenomen waarvan ik zweerde dat ik het borrelde. Dus terwijl er bloed afgenomen werd en ik ernaar keek (ik ben eigenlijk bang voor prikken) moest ik giechelen. Ik was duidelijk al wat aan het hallucineren en volledig van de kaart.
Ziekenhuisopname
De uit zijn bed gebelde chirurg was niet blij. Hij was ook behoorlijk kort voor de kar en ik weet nog dat hij wat aan mijn buik voelde, vervolgens latex handschoenen aandeed, een substantie op zijn twee vingers deed en hopsa! Ik was meteen wakker! Hij voelde even aan de binnenkant hoe het met mijn darmen gesteld was. Hij vroeg hoe dat voelde en ik reageerde hier koortsig en plat op. Ik vond het een eikel om zo zonder waarschuwing zoiets te doen en dat liet ik merken ook. Hij stelde vast dat mijn blindedarm geïrriteerd was en lichtelijk ontstoken, maar dat ik wel ontstekingen had in mijn dikke darm, dunne darm en mogelijk ook mijn maag. Ik zou ter observatie opgenomen worden, want mijn blindedarm hoefde er niet uit. De ontsteking was niet heftig genoeg om mijn blindedarm te verwijderen. Ik kreeg pijnstillers toegediend en ik werd op zaal gelegd. Terwijl we naar de zaal reden, zag ik de TL-buizen boven mijn hoofd voorbij flitsen, ik werd er draaiierig van en voor ik het wist… viel ik in een diepe slaap.
2 reacties
Geef een reactie Reactie annuleren
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
Jeetje meid, je verhaal word steeds gekker! Knap dat je dit zo durf te delen, ik kan mij voorstellen dat het niet altijd even makkelijk is om dit op tafel te gooien.
Ik ben erg benieuwd naar het vervolg!
Ja, ik heb er ook heel erg over nagedacht of ik dit wel wilde delen. Het is toch erg privé maar ik dacht aan de andere kant ook: een blog is nu eenmaal je privé leven bespreken, of bespreekbaar maken.
Ik hoop alleen maar dat mensen zich herkennen in mijn verhalen of er iets van opsteken.