Ziek zijn

Dat je op een goede of op een slechte manier ziek kan zijn, ik kwam er pas laatst achter dat ik zo dacht. Dat er daadwerkelijk influencers zouden zijn op het gebied van ziek zijn. Die een voorbeeld voor velen zijn. De dingen die ik me aan praat als ik zelf ziek ben.

Ik ben niet goed in ziek zijn. Je er helemaal aan overgeven en dan al snel weer als een fit hoentje rond te lopen? Ik vind het een kunst. Want als ik ziek ben word ik ofwel overspoeld door schuldgevoel, of een gevoel dat ik wat met mijn tijd moet doen. Ik geef de schuld aan de efficiëntie en de ratrace waar we allemaal aan mee doen, te danken aan het kapitalisme. Want als je ziek bent moet je helemaal niks behalve goed voor jezelf zorgen. Doen waar je lijf behoefte aan heeft. Rust nemen, water drinken.

Mijn man is heel goed in ziek zijn. Hij is het dan ook maar eens in de zoveel jaar. En als het toeslaat dan gaat hij all-in. Dan ligt hij hele dagen op bed en doet absoluut niks. Je ziet hem geen tel beneden. Leest niet, kijkt geen tv. Hij slaapt (en zweet) alle uren aan elkaar.

En ik? Ik ben makkelijk twee keer per jaar ziek. En dan ben ik ongeveer een week onder de pannen. Het varieert van minimaal 2x per jaar tot ongeveer 4x per jaar ziek zijn. Dat is al meer dan de helft van mijn leven zo. Dat ik er nog steeds zo verbaasd om ben is bijna lachwekkend. Iedere keer dat ik ziek ben zeg ik dingen als: “tjonge jonge wat triest he, dat ik ziek ben.” “Komt lekker uit, dit.” “Ik hoop dat ik er snel weer bovenop ben.” En natuurlijk zit in alles een kern van waarheid, maar het is vooral allemaal ergernis naar het feit dat ik ziek ben. En ongeloof dat het me, weer, overkomt.

Moeders zijn nooit ziek

Die gedachten dragen niks bij aan het helingsproces. Maar me ongebreideld overgeven aan dat ziek zijn vind ik dus een ding. En met een (bijna) peuter die in huis rondloopt vind ik het nog moeilijker. Ik gun mezelf gewoon geen zieke dagen. Iets wat ik vaker om me heen heb gehoord en gezien. Mijn moeder zei vroeger wel eens: “als moeder mag je nooit ziek zijn”. En ik vrees dat ik het ter harte heb genomen. Het allermoeilijkst voor mij: als je allebei tegelijk ziek bent, de peuter en ik. Dan voel ik me schuldig naar haar én naar mijn man die ineens voor de hele boel moet zorgen. Hoewel hij en ik ziek zijn en zij niet toch wel het vervelendst zou zijn. Want dan ben je alsnog aan het zorgen terwijl je niet in staat bent om te zorgen. Oh the joys…

En sinds we een klein mensje hebben rondlopen word ik dus ook weer vaker blootgesteld aan allerlei virussen. Die pikte ik altijd al zonder problemen op en dat gebeurt nu net iets vaker. Ik wil mezelf doen geloven dat ik er sterker van word. Zij wordt immers niet van elk virus ziek en ik word wel blootgesteld aan de virussen en daardoor krijg ik een beter afweersysteem. Of dat echt zo werkt, ik heb geen idee. Maar ik houd mezelf graag in de waan.

Maar goed, tegen mensen opkijken dus. Die zichzelf heerlijk kunnen overgeven aan ziek zijn. Dan zie ik op social media een vrouw die keelontsteking heeft of migraine en gewoon helemaal daarin duikt. Zich overgeeft aan de ellende en het maar laat zijn. Het valt me wel op dat haar haren goed zitten en ze is zelfs nog aangekleed. Afspraken worden afgezegd, kinderen gaan naar (schoon)ouders, ze liggen hele dagen in bed tot ze beter zijn en hebben ook ineens nog puf om van die ginger shots te maken én social media posts.

Liggen die dan niet klagend in bed, zoals ik? Ik sleep me van bed naar wc en voel mijn spierweefsel met het uur afnemen met mijn piekhaar en in mijn stinkende pyjama. Om maar te zwijgen van me naar beneden bewegen om daar aan tafel een maal te eten. Dat is vaak echt te veel gevraagd.

Nee, ik lig in bed, zwevend door de tijd. Soms slapend, soms wakker. Dan wat scrollen. En dan ineens te bedenken hoe kut dit allemaal is en waarom ik niet ook zoals elke andere Nederlander kan zijn en gewoon maar 1x per jaar ziek kan zijn zoals een normaal mens. Dat ik eigenlijk wel in mijn dagboek wil schrijven en intenties wil zetten. En oh ja, ik had toch zo’n mooi boek, kan ik daar niet aan beginnen? Ik heb ook nog een serie die mijn man niet wil kijken, dan kijk ik die nu toch lekker af? Even wat me-time. Hartstikke handig. Maar al snel blijk ik te veel hoofdpijn te hebben, of me zo ziek te voelen dat ik me geen seconde op iets kan concentreren en me gewoon weer moet overgeven aan… juist, dat ziek zijn.

Ondanks mijn jarenlange ervaring met ziek zijn ben ik dus nog steeds geen ziek zijn influencer. Ik word er wel iets beter in. Naarmate ik ouder ben geworden, geloof ik het ook echt als ik zeg ‘me er maar gewoon aan overgeven, meer kan ik niet doen’. Ik zeg het alleen niet zo vaak. Ik hoop vooral dat het snel over is en ik weer normaal kan meedoen. Maar is dat niet zo met iedereen? Ziek zijn komt nooit goed uit en we willen er allemaal snel van af zijn. En dát is nu net wat je niet kunt haasten. Je gezondheid doet wat het moet doen.

Ik probeer maar weer een les te leren van mijn man en het anders te benaderen in plaats van de zen manier van die mooie vrouwen, die blijkbaar toch niet zo goed bij me past. All-in gaan. Hoppa, kom maar hier, omarm die ellende maar. Je ziet er niet uit, je stinkt een uur in de wind maar who cares ik ben ziek en ik zie of hoor het niet, ik moet beter worden. Hoe meer je slaapt, hoe sneller het over is/lijkt te zijn. Slaap is het beste medicijn.

Dus dan ga ik dat maar doen. Slapen. Tot ik weer beter ben.