Ken je buren

26 april 2013 4 reacties Article life

Toen ik verhuisde van mijn ouderlijk huis en een volwassen leven begon met eigen huurhuis in een gezellige arbeidersbuurt, was ik van harte van plan om mijn buren te leren kennen. Ik wilde – als het even kon – door één deur met mijn buren en ze bij naam en achternaam kennen. Ik wilde de laatste zijn die op TV zou zeggen: “Ik kende hem eigenlijk niet, hij kwam altijd heel rustig over” terwijl er een heel gezin uitgemoord zou zijn in de woning naast de geïnterviewde.
Met goede moed begon ik met een kennismakingsrondje langs mijn directe buren. Hoi beste buren, ik kom naast jullie wonen en omdat het huis in een zeer slechte staat verkeert, zal ik de komende tijd veel moeten klussen – als jullie overlast hebben, dan hoor ik het graag maar ik zal proberen om het zo veel mogelijk in te perken!
Ze leken me wel oké, vooral de jonge buurman was relaxt en maakte zich niet zo druk.

Na een tijdje komt alleen de echte aard van de mens naar boven. Nu zal je denken dat het vaak aan de jonge generatie ligt, dat zij zich vreemd gedragen en totaal mensenschuw zijn. Dan ken je de rest van dit persoonlijke verhaal nog niet. De schutting van de achtertuin was omgewaaid en omdat het er maar slecht uit zag besloten we met de buren een nieuwe schutting te kopen. De buurman zette de schutting (niet naar mijn goedkeuring, maar ik heb niets gezegd) en alles leek oké toen we hen het geld teruggaven en ze uitnodigden voor een kop koffie. Alles in kannen en kruiken zou je zeggen. Op de bewuste avond kwam de buurman langs met een slappe smoes dat zijn vrouw hoofdpijn had en dat de koffie later kon. We zouden nog wel kijken wanneer. Als we de buren zagen zeiden we ze gedag en vroegen nog twee keer of ze zin hadden om koffie te komen drinken. Ze hielden de boot duidelijk af. Uiteraard begrepen we de hints: ze hadden totaal geen trek om ons te leren kennen. Aandringen deden we niet: Ik wilde elkaar gewoon beter leren kennen, geen dikke vrienden worden!
De andere buren veranderden ook: de eens zo relaxt lijkende buurman bleek altijd hardop te schreeuwen tegen zijn kind en vrouw. Geen specifieke dingen als: ik haat je, houd je kop dicht of dies meer zij, maar eigenlijk alleen maar: AAAAAAAH! Op de gekste, vroegste (of laatste) tijden. Na de geboorte van de tweede kwam aan het licht dat het niet goed ging in hun relatie en opeens had ik alleen nog een buurvrouw met twee krijsende kinderen over.

LEES OOK  End of Summer?

Hoe dan ook… hier komen de klappers:
Tijdens onze vakantie had de buurman en de hoofdpijn vijnsende buurvrouw het in hun hoofd gehaald om in onze tuin te klimmen en daar onze planten te kortwieken. En toen wij er naar vroegen zeiden ze doodleuk dat ze last hadden van de planten die op mijn land staan, op mijn grens. Ik snap natuurlijk geen ene sodemieter van die mensen, maar het heeft weinig nut om iets terug te doen. Behalve zeggen dat we het niet op prijs stellen dat ze in onze tuin rondlopen als wij op vakantie zijn en ongevraagd onze planten een kopje kleiner maken.
En nu wilt de buurman met name mij geen gedag meer zeggen. Hij liep al tijden met zijn kop naar beneden om maar geen oogcontact te hoeven hebben, terwijl ik toch echt niet meer dan ‘hoi’ zeg. Ik ben blij dat de rest van de buurt het wel op prijs stelt…
Alleen laatst heb ik me helemaal bescheurd toen ik thuis kwam van het werk. De buurman had boodschappen gedaan en liep deze naar binnen vanuit zijn auto. Zodra hij mijn auto zag, verdween hij in zijn huis, om daar te blijven tot ik uit zicht bleef. Uiteraard kon dit slechts toeval zijn, dus wilde ik het eens testen. Hoe gek kunnen mensen doen – in real life. Dus ik kwam heel langzaam uit mijn auto, (zijn voordeur stond nog steeds wagenwijd open – ik verdenk hem ervan dat hij stond te schuilen vlak achter de openstaande deur) pakte mijn tas, haalde iets uit de achterbak – geen spoor. Liep op mijn dooie akkertje naar de voordeur om mijn sleutels te zoeken en deze in het slot te steken – geen spoor. Ik keek nog eens naar links en deed de deur open – geen spoor. Ik stapte naar binnen, zorgde ervoor dat ik alles binnen had staan (en nu komt het rare, maar ik MOEST het gewoon weten) deed de deur dicht en rende als een malle naar het voorraam. En wat zag ik: de buurman durfde ineens weer zijn huis uit te komen.

LEES OOK  The end...

Ik heb me uiteindelijk helemaal krom gelachen, maar jeetje, wat zijn mensen toch vreemd. Ik heb dan ook besloten dat ik mijn buren absoluut niet hoef te kennen. Tenzij ik weer eens verhuis…

4 reacties

  • Nadine

    weeeeird! Wij wonen hier in Antwerpen in een appartementencomplex met bijna alleen maar gepensioneerden… Ook veel gezeur dus!
    Laatst was de onderbuurvrouw boos omdat wij de ramen hadden gewassen en er dus water op haar balkon lekte (?!) en een andere buurvrouw vroeg of we de voordeur van het gebouw voortaan niet zo hard dicht wilde toen. Terwijl daar zo’n arm op is gemonteerd, de deur ‘valt’ dus automatisch in het slot!

    • Nancy

      Gepensioneerden inderdaad… ik denk dat het komt omdat ze zo veel tijd hebben om op pietluttige details te letten. En dan vinden ze jou asociaal omdat je gewoon netjes je ramen lapt en als je dat niet doet dan ben je asociaal omdat je van die smerige ramen hebt “die ze nooit wast”. Onze buurman heeft ook ooit geklaagd over de deur – alleen bij ons zit er geen arm op. Als ik eerlijk ben zou ik van binnen gekookt hebben als ze dat tegen mij hadden gezegd terwijl er een arm op gemonteerd is! Dan heb je toch zin om die mensjes naar de desbetreffende deur te slepen en het ze eens haarfijn uit te leggen? Haha!
      Ach, mensen… we zijn moeilijke wezens, we moeten maar proberen om er het beste van te maken met elkaar 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.