Autumn – A spiritual walk

Yesterday was the first day of autumn and what better way to start your day off with a walk in the forest? Enjoy the colours, scents of nature and the fresh air. I woke up to the sound of a rooster and was awake instantly – something which happens not that often. I started in the kitchen to fix something (see later on my blog) and then I jumped into my car (which I find very bad of myself, why didn’t I take my bike? Because this was quicker and I hadn’t a day off, I had to work after my walk) to go to the forest. When I arrived it seemed they started building. In our country we have a foundation: Natuurmonumenten. They will get a new building on the same spot where used to be a little teahouse. They decided to tear the little teahouse down and make a new building on the same spot. I simply don’t understand the use of such thing. In the meanwhile, you can’t have a nice drink or little snack when you have just had a walk in the forest (it was the decision of city hall to take the teahouse down). And I don’t understand Natuurmomenten, because this foundation is also meant to teach about being good to nature and the environment. So I’d say it isn’t a sustainable project, but hey, who am I? Anyway, if you would walk a little further you couldn’t hear the builders sing anymore.
It was a beautiful morning, not too cold, no rain and no wind. There was so much to see, everything was so beautiful. Autumn has really started.

I took a long walk and all of a sudden I had to cry so much because I missed my father. Simply being together. I sat down and cried even more and said into the crisp clean air: dad, I miss you so much, I still need your advice. I need your presence, your voice. I need you in my life, can you please let me know that you are still here, standing by me? All of a sudden, out of nowhere, a sudden wind came up shook the tops of the trees and as soon as it came the wind lied down again. I smiled and knew I could walk further, with my father next to me.

*************************************

Gisteren was de eerste herfstdag en wat beter dan de dag beginnen met een goede wandeling door het bos? Genieten van de kleuren, de geuren en de koele lucht. Ik stond op met als wekker een haan die kraait en was eigenlijk direct wakker – iets wat mij zelden overkomt. Vervolgens ben ik in de keuken aan de slag gegaan en daarna sprong ik in de auto (wat ik dan achteraf heel slecht vind, waarom niet de fiets gepakt? Gewoon omdat dit sneller was en ik niet vrij was, maar erna moest werken) op weg naar het bos. Daar aangekomen bleken ze bezig te zijn met bouwen. Natuurmonumenten krijgt op de plek van een vroeger theehuisje, een eigen gebouw. Het theehuisje is volledig neergehaald en daar wordt nu weer een compleet nieuw gebouw neergezet. Ik vraag me af wat het nut hiervan is. In de tussentijd kan niemand meer na een heerlijke boswandeling een drankje doen, of een kleine snack eten, dit is een beslissing van de gemeente geweest om het theehuisje te laten sluiten. Bovendien is Natuurmomenten bedoeld om te leren hoe je met de natuur dient om te gaan. Niet echt een duurzaam project dus als je eerst een ander gebouw neerhaalt om vervolgens daar weer een nieuw gebouw te plaatsen. Hoe dan ook; het zij zo. De stilte van het bos werd daardoor ietwat verstoord, maar als je iets verder doorliep hoorde je de zingende bouwvakkers niet meer.
Het was een prachtige ochtend, niet te koud, zonder regen en windstil. Overal was zo veel moois te zien. Herfst is nu echt begonnen.

Ik liep lang rond en moest ineens enorm huilen omdat ik mijn vader zo miste. Het samen praten en zomaar een wandelingetje maken – wat we de laatste tijd wel eens deden – is nu een wandeling in je eentje geworden. Ik ging zitten op een balk en zat daar nog een tijdje verder te huilen toen ik zei: papa, ik heb je adviezen nodig. Ik heb je aanwezigheid nodig, je stem. Ik heb je nodig in mijn leven, kan je me op een of andere manier laten weten dat je nog naast me staat en bij me bent? Plots stak er een wind op die rond me waaide, de toppen van de bomen heen en weer liet zwiepen en vervolgens net zo snel weer ging liggen. Ik glimlachte en wist dat ik verder kon lopen, met papa in gedachten aan mijn zijde.

PS I can write ‘Take a walk in the forest’ off my list! Ik kan een wandeling in het bos van mijn lijst afschrijven!