France sucks

Na weken uitkijken naar de nieuwe show van Rufus Wainwright (eindelijk had ik kaartjes EN was ik in het land) kwam de grote dag daar: 3 juni!
Het eerste deel werd ons medegedeeld was inclusief lichtinstallatie en het nadrukkelijke verzoek niet te klappen. Ik had het idee dat iemand vrij starstruck moet zijn wilt hij dit van zijn publiek vragen maar iedereen gehoorzaamde netjes. Wie zijn laatste album All days are nights: Songs for Lulu kent weet dat het een vrij ‘donker’ album is. De gehele installatie die hij had was dan ook theatraal van opzet en paste volledig in het plaatje. Klappen was inderdaad niet op zijn plaats geweest. Hoewel mijn vriend het behoorlijk zwaar had met de liedjes (hij is geen connaisseur) en zich zo goed als wilde verhangen toen de pauze was aangebroken begon na de pauze een luchtiger en lichtere voorstelling met bekende nummers. Hij begeleidde zichzelf op de piano, het was dus een erg intiem concert want er was geen sprake van verdere begeleiding op instrumenten of vocaal. De interactie met het publiek was groots, hij sprak tussen vrijwel elk nummer of vertelde een verhaal.

Als hij fout zingt dan doet hij daar niet moeilijk over, ook in het eerste deel vielen mij twee foutjes op die hij snel wist te verdoezelen door verder te spelen en het stuk opnieuw te zingen. In het tweede gedeelte gaf hij ook grif toe fouten te maken en het zonder dodelijk saai te vinden. Zo had hij een concert van Prince gezien en hij vond daar ook geen fluit aan en was halverwege weggegaan omdat zijn pasjes en spel perfect waren. “Why bother staying?”
Hij vertelde ook dat hij erg blij was met de opkomst in Amsterdam, in Frankrijk was het hem zo tegengevallen. “France sucks” Hij speelde naar zijn zeggen iedere avond voor vrijwel lege zalen. “France was a total failure”, waarvan akte.

Dinner at Eight kwam voorbij wat ik persoonlijk een heel mooi nummer vind, natuurlijk ook meer bekende nummers maar mijn persoonlijke favorieten die inderdaad alleen op de piano te begeleiden zijn waren ook van de partij. Zoals eerdergenoemde Dinner at Eight, maar ook Going to a town en Cigarettes and Chocolatemilk. Mijn lievelingsnummers zoals bijvoorbeeld Beautiful Child hou ik wel te goed bij zijn volgende bezoek aan Nederland.

Hij zal samen met zijn zus Martha een tribute aan hun moeder brengen met een concertreeks en dus nam hij ook een nummer van haar op in zijn voorstelling. Hij maakte grapjes over zijn familie over dat zijn moeder in a marital bliss verkeerde “for the three days that it lasted” toen ze het nummer ‘Walking’ schreef – dit was o.a. zijn toegift. En er volgden er nog meer.

Ik zat op het puntje van mijn stoel de hele avond, ik ben echt heel blij dat ik de man die ik al zo’n tijd bewonder eindelijk in levenden lijve heb mogen zien optreden. En het feit dat ik niet via de zijdeur van Carré naar binnen mocht, maar via de hoofdingang bekende Nederlanders incluis, zorgde voor dat beetje meer schwung aan de avond. Ik heb een heerlijke avond gehad, echt genoten!

3 reacties