Handboek voor een perfect leven – Hoe doet ze het toch?

Jij kent haar ook: de vrouw die alles op de rit lijkt te hebben. Ze heeft kinderen en zorgt hier goed voor, ze heeft tijd om naar de schoonheidsspecialiste te gaan, ze werkt ijverig en is dol op haar baan en collega’s, ze gaat regelmatig iets leuks doen met haar vrienden, haar huis is altijd netjes opgeruimd en schoon, ze sport meerdere keren per week en heeft ook nog eens tijd om liefdevol voor haar familie (ouders) te zorgen en een zorgzame en attente partner te zijn. En dit doet ze allemaal zeer ontspannen.

Lesje nederigheid

En jij bent en doet dat allemaal niet. En je hebt niet eens kinderen, laat staan wat voor een puinzooi het dan zou zijn! Vandaag dan een lesje nederigheid: die vrouw die alles op de rit lijkt te hebben, heeft niet het gevoel alles op de rit te hebben. We doen alleen met zijn allen mee aan een massaal en constructief ‘ik voel me prima, alles gaat goed’-masker. En ik denk dat het tijd wordt om deze af te zetten.

Zo zijn er vrouwen die zijn bevallen en huilend na een jaar toegeven dat het te zwaar is geweest en dat ze helemaal niet op zo een grote, roze wolk zaten. Vrouwen die een jaar lang hebben gevochten om het hoofd boven water te houden en nu eindelijk alles weer op de rit hebben maar nog steeds nachtmerries krijgen van verplicht het huis moeten verlaten. Of dat ene meisje dat met grote moeite de boel (verbouwing) draaiende weet te houden en in the process er gewoon hartstikke ziek van wordt.

Ik heb geen perfect leven

En ik? Ik heb een piepklein huisje met veel spullen. Ik ga niet doen alsof ik alles op de rit heb, want eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik dat niet heb. In mijn piepkleine huisje is het doorgaans een rommeltje. En eigenlijk moet ik nog eerlijker zijn: het is geen ‘rommeltje’, het is een pestzooi. Nu weet ik dat iedereen dat zegt, maar geloof me op mijn woord dat het bij mij echt de spuigaten uitloopt.

Ik voel me er rot over, want ik werk parttime en toch heb ik niet de energie om het soms allemaal alleen aan te pakken. Ik heb veel spullen, zo veel spullen dat ik soms niet meer weet waar ik ze moet laten. (Ik ben geen hoarder)

Ik heb erfstukken bij mijn schoonouders opgeslagen staan omdat ik absoluut geen afstand zou kunnen en willen doen van bijvoorbeeld de kast van mijn oma. Dus blijft hij daar staan tot wij een groter huis hebben. Naast alle spullen, lukt het mij wel om alles schoon te houden. Ik houd niet van viezigheid, dat maakt me kriebelig maar ik houd ook niet van schoonmaken (remember?). Contradictie! Dus sta ik met een chagrijnig hoofd te schrobben alsof mijn leven er vanaf hangt.

Ik zie vrienden en familie niet elke dag

Ik ben dol op mijn familie en vrienden en als het aan mij ligt, zie ik ze elke dag. Maar dat gaat niet. Ik heb overal in Nederland vrienden wonen, waardoor we afspraken moeten maken (houd ik ook al niet van) om elkaar te zien. Ik help mijn moeder in mijn vrije dagen en voor ik het weet begint mijn werkweek weer. Mijn trouwalbum blijft liggen omdat ik er geen tijd voor heb om de foto’s uit te zoeken en een album te bestellen.

Klinkt dat niet vreemd van iemand die parttime werkt? Misschien, maar ik maak wel een keuze om liever voor mijn vrienden en familie klaar te staan dan aan een fotoalbum te werken. Hoewel het stemmetje in mij zegt: ‘Je moet het allemaal kunnen, want je kent toch wel die vrouw aan het begin van dit stukje? Nou, die kan ook alles en die heeft er zelfs nog kinderen bij!’

Ophouden met vergelijken

Ik denk dat het niet per se gaat om het leven van een perfect leven. Het gaat niet om wat een ander kan. Je moet kijken naar wat jij zelf kan en aan kan. Ophouden met vergelijken. Want toen ik een rondje langs mijn vriendengroep maakte bleek dat zij stuk voor stuk het gevoel hadden dat ze het allemaal niet op de rit hadden. Terwijl ze dat in mijn ogen wel hebben. Zo zie je maar dat we zelf de lat het hoogst leggen en daar vervolgens niet over spreken, maar doen alsof het part of the deal is.

Terwijl we dat niet van elkaar verwachten, want we zouden het prima vinden als het allemaal een toontje lager kan. Als iedereen die het zwaar heeft met de verbouwing, de opvoeding van de kinderen of wat dan ook, toe zou geven dat het allemaal heel zwaar is. In plaats van te zeggen: “Nee alles gaat voorspoedig, ik ben er zo blij mee!”

Het is oké om toe te geven dat je geen perfect leven hebt

Het is oké om te zeggen dat je het even niet meer weet en met je handen in het haar zit. Want ik weet bijna wel zeker, dat je dan ook een verhaal te horen krijgt van de ander. Dat hij of zij het ook allemaal niet meer zo goed weet…!

Dus jongens, een betere wereld begint bij jezelf. En daarom begin ik maar met een bekentenis: Ik verzuip in mijn huis en mijn gedachten. Ik zit niet lekker in mijn vel en in mijn omgeving gaat het niet met iedereen even goed. Dat trek ik mij aan. Ik weet soms even niet meer hoe ik het moet bolwerken; het leven en het huishouden en een baan. Dus als je langskomt en er liggen veel spullen in de woonkamer en ik wil je de rest van het huis niet laten zien uit schaamte omdat het boven niet is opgeruimd… pak me dan bij mijn schouder en zeg: “Het is niet erg.” Daar zou ik erg mee geholpen zijn. Het komt een keertje wel weer goed, ik weet alleen nu even niet hoe ik het allemaal tegelijk moet doen.

Durf jij ook toe te geven dat het niet altijd gaat zoals in de ideale wereld en je niet het perfecte leven leidt? (Whatever that means) Laat het mij vooral weten!

4 reacties