Huisdieren
Huisdieren. Ik heb er weinig gehad omdat mijn broer astmatisch was en allergisch voor huisstofmijt. Toen ik op de middelbare school zat zou ik een hondje krijgen als ik naar het VWO ging, maar omdat wiskunde niet mijn sterkste vak was en ik het hele jaar 6-en had gehaald en het einde van het schooljaar een 5, kreeg ik als advies om naar de HAVO te gaan. Geen hondje dus.
Nu ik ouder ben geworden heb ik nog steeds de liefde voor hondjes. Ik zou er zo graag eentje hebben. Dat bleek wel toen ik een roesje had gehad. Een collega van mij had een puppy in huis en ik kon in mijn ijlende roesje maar niet ophouden over die puppy van mijn collega. Zijn vriendin werkte op de afdeling waar ik opgenomen was, dus dat zal de reden zijn dat ik er maar over door ging. Toen mijn vriend arriveerde om mij op te halen riep ik door de kamer: Hallo! Ik wil een hondje! Het roesje duurde nog een paar uur voordat ik weer terug op aarde was. Ik ben zo makkelijk te drogeren 🙂
Mijn huisdieren zijn de volgende geweest: twee parkieten, een eend en een goudvis.
Van de parkieten was ik doodsbang – ze fladderden te veel heen en weer en vooral mijn parkiet; Guusje. Wat een zenuwenlijer was dat beest. De andere, Mickey, was veel leuker. Hij ging wel eens bij mij vader op zijn hoofd zitten maar had ook zo zijn eigen ideeën. Zo vond hij het niet erg om in mensen hun handen te bijten en dat was nu net waar ik doodsbang voor was. Mijn hand ging dan ook NOOIT de kooi in. Mickey heeft zich uiteindelijk doodgevlogen. Toch mooi, zo in het harnas te sterven.
De eend is uiteraard een verhaal apart. Wie heeft er nu een eend als huisdier? Nu hadden we in het dorp allemaal eenden zitten bij de plaatselijke Vliet (klinkt groter dan het is, het was gewoon een sloot) en daar liep één zielig klein eendje rond zonder mama. Dat vonden mijn vriendinnetje en ik zo zielig voor hem dat we hem mee namen. Zij mocht hem niet houden want ze had een overijverig Jack Russeltje die klaar stond om te happen en na heel lief kijken naar mijn moeder mocht ik het beestje in huis nemen. Hij had te grote zwemvliezen waardoor hij over zijn eigen voeten struikelde en met een pipet bleef hij in leven. Hij waggelde als een klein kind achter je aan en werd al snel groter en groter. Hij ging mee op vakantie, maakte er zijn eerste duik in een wasbak (toink! De bodem!) en stond te trappelen toen hij een te hete kruik kreeg voor ’s nachts. Niet veel later werd hij groter en groter, legde dus ook steeds grotere flatsen in de bijkeuken en werd naar buiten gedirigeerd waar hij na verloop van tijd de geraniums begon op te vreten maar ook de sloot in de buurt ontdekte. Toen hij voor een derde keer de geraniums op vrat vond mijn vader het genoeg en werd het beest naar een natuurgebied gebracht. We hebben hem nog opgezocht maar een week later was hij spoorloos verdwenen… Dag lieve Tweety.
En de goudvis! Nu waren het er ooit meer, maar ééntje was natuurlijk supergeweldig want die deed altijd alsof hij dood was. Een goudvis naar mijn hart. Ik weer een hartaanval omdat ik dacht: ‘Nee hè, niet wéér een die het hoekje om is’. Maar nee, deze bleef rondzweven en dan ineens als je dichterbij kwam bleek hij enorm goed te kunnen zwemmen. Gek beest. Heeft het wel lang uitgehouden.
En al meer dan 5 jaar heb ik geen beest meer gehad want… je raadt het al… ik ben inmiddels ook behoorlijk allergisch. Geen kat kan in mijn buurt komen, maar ik ben niet allergisch voor honden. Mijn vriend daarentegen vijnst een soort van allergie. Hij moet niets van dieren hebben. Hij vindt ze leuk van een afstandje maar wilt er absoluut niet een in zijn eigen huis hebben. Ook niet toen we een nest met puppies tegen kwamen in Italië. Ik bedoel: deze zijn toch om op te vreten?
Het hele gebeuren huisdieren, geen huisdieren schijnt nogal te leven onder mensen. Ik ken heel veel catladies – je weet wel: vrouwen die een kat nemen en het dan wel genoeg vinden in hun leven en samen met hun kat hele avonturen beleven en dit dan ook veelvuldig met de fotocamera vastleggen (“hier ligt de kat op zijn rug, hier ligt de kat in de kast, hier ligt de kat in de zon en hier heeft ie zich verstopt tussen de was”) maar weinig dogladies of dogmen.
Is de keuze om een huisdier te nemen iets wat te maken heeft met het drukke leven waar we allemaal in leven op dit moment, of heeft het te maken met de gezinssituatie? Ik heb wel eens gezien dat de hond pardoes de deur uitgebonjourd werd omdat er een baby aan kwam – dat het beest naar een asiel ging wachtend op een nieuw baasje interesseerde mensen niet zo. Of nemen mensen pas een huisdier omdat de kinderen er om zeuren? Of heb je het te druk en kan je een beest er niet bij hebben, of… vind je huisdieren maar smerig?
Of kan je niet wachten om een klein beestje in huis te nemen, maar is het moment nog niet daar?
Ik ben erg benieuwd naar hoe je tegenover huisdieren staat en als je een huisdier zou nemen, voor welk huisdier je zou kiezen.
First picture source unknown
Second picture is mine
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
Geef een reactie