Loslaten

Mijn tante is een inspiratiebron voor mij geworden. Na het overlijden van haar man (mijn lieve oom) had ze een soort van openbaring. Jarenlang had ze de grootste moeite om dingen los te laten. Heel specifiek ging het dan om spullen: Wat als ik het nog eens nodig zou hebben? Wat als… wat als… Maar zoals ze zei later: “Ik heb al die spullen niet nodig om gelukkig te zijn. Ik houd me er niet meer aan vast.”

Dus liep ze rigoureus door haar bezittingen heen. Ze deed zelfs met plezier haar bruidsjurk weg. Ze doet ook nu nog steeds afstand van spullen en voelt zich daar heel prettig bij. Ze heeft immers de essentiële dingen al en de spullen die ze weg doet zijn bijzaak.

Het is inspirerend om te zien hoe zij met loslaten bezig is. Iets waar oma D. van zou kunnen leren. Ik begreep van haar dochter dat ze uitermate zuinig heeft geleefd maar nu met moeite van triviale dingen afscheid kan nemen. Zoals een kastje vol oude lappen die ze als poetsdoeken wilt gebruiken. Ook deze mogen niet weg, want dat is toch zonde! Ergens heeft ze gelijk want weggooien, daar doe ik ook niet aan maar oude poetsdoeken moeten toch oké zijn. Gelukkig zijn veel van haar spulletjes mee gegaan naar haar nieuwe flatje of kwistig uitgedeeld aan de kleinkinderen die er dankbaar gebruik van zullen maken. De rest zal nog opgeruimd moeten worden nu haar huis te koop staat. Wie weet kan de kringloop er nog iets mee.

Mijn tante is een voorbeeld voor mij omdat ik moeilijk afscheid kan nemen van spullen. Heb jij moeite met loslaten? Of totaal niet?


Bron