Rouwen op social media

Niemand vertelt je hoe je moet rouwen. Iedereen doet het op een andere manier, of op een andere tijd. Niets volgt een vast ritme. Zo heb ik dat onder andere eerder ondervonden toen mijn vader overleed. En rouwen op social media, of met social media, is helemaal iets nieuws om uit te vinden.

Afgelopen zomer overleed een goede vriend van me. Ik kende hem al mijn hele leven. Hij was nog jong en helaas erg ziek. Ik had er veel verdriet van. Omdat hij ziek was nam ik in kleine stapjes afscheid van hem. Elke keer een klein beetje. Hij kreeg namelijk elke keer slecht nieuws te horen en dan rouw je een beetje om dat deel, dat proces.

Het kan zo oneerlijk zijn

Tijdens mijn zomervakantie heb ik regelmatig aan hem gedacht. Hoe oneerlijk het is in het leven, dat jonge mensen doodgaan. Dan met een flits bedenk ik me hoeveel meer ellende er is: er is onrecht, uitbating, honger, oorlog. En dan bedenk ik: dat is ook erg. Maar dat zijn niet mijn vrienden, en ik heb nú pijn van die ene vriend.

Ik vind het soms moeilijk om mijn verdriet er te laten zijn. Zoals ik al vaker in mijn leven me een beetje geschaamd heb voor verdriet of pijn die ik voel: een ander heeft het immers altijd erger? Zo heb ik althans mijn hele leven gehoord, zo ben ik opgevoed. Die gedachten zijn schadelijk en daar ben ik me bewust van. Het is een heel proces geweest de laatste jaren. Ik heb net zo veel recht om pijn te voelen en ongelukkig, teleurgesteld, verdrietig te zijn als elk ander. En rouwen doet ieder op zijn eigen manier, dat wist ik ook al lang. (Lees bijvoorbeeld dit bericht over gevoel van rouw tijdens covid)

We worden zo vaak verteld dat we blij moeten zijn met wat we hebben, dat we om ons heen moeten kijken naar alle rijkdom. En daar ben ik het mee eens, maar op momenten van verdriet, rouw en pijn kan het schadelijk zijn om zo te denken. Je mag allicht dankbaar zijn voor allerlei aspecten van je leven, maar je mag ook boos of verdrietig zijn. Die gevoelens zijn net zo valide als gevoelens van geluk en dankbaarheid. Er geen uiting aan geven lijkt me heel ongezond. Je moet immers ergens naartoe met je tranen.

Ik was stil op social media

Dus ben ik stil geweest op mijn blog en op social media. Ik had eventjes niet zo veel meer toe te voegen. Het voelde ook niet lekker, om mee te gaan in de stroom met social media berichten. Die zijn over het algemeen toch leuk of educatief. En ik voelde me geen van beide. Ik wilde gewoon alles op een rijtje krijgen, mijn gevoel doorvoelen en me richten op mijn leven in plaats van op een virtuele wereld waar alles net iets mooier lijkt dan in het echt. Ik vraag me af hoe anderen ermee omgaan. Deel jij bijvoorbeeld wel zulke belangrijke dingen op social media? Vind jij het normaal om te rouwen op social media? Voor mij voelt het toch vaak te privé en houd ik het daarom dicht bij mezelf.

En inmiddels ben ik terug. Die tijd zonder veel afleiding heeft me goed gedaan. Dit was niet de eerste keer dat ik worstelde met een verlies en de wereld van social media.

We leven in een maatschappij waar we het altijd alleen maar over leuke dingen mogen hebben. En we moeten vooral dankbaar, dankbaar, dankbaar zijn. Op social media laten we vaak alleen de leuke kanten van het leven zien, mensen zitten niet te wachten op een zielig verhaal. Dat vond ik heel moeilijk toen mijn vader in 2011 overleed, toen social media aan een flinke opmars was begonnen. Overal was het festival hier, vakantie daar. Terwijl ik onverwachts mijn vader had moeten begraven en een nieuwe rol en dynamiek binnen het gezin moest vinden. Ik had helemaal niets leuks te melden op social media, ik wilde het liefst zo veel mogelijk slapen en huilen. Ik voelde me waardeloos en moe. Meer dan een jaar voelde ik me hol van binnen.

Ik denk dat er inmiddels een keerpunt is op social media. Er zijn genoeg mensen die het echte leven willen zien. Niet voor niets maakt de jongere generatie gretig gebruik van BeReal. Uit allerlei onderzoeken blijkt dat de filters en prachtige plaatjes op social media (met name Instagram) kunnen zorgen voor ongezond vergelijken, depressies en zelfs suïcidale gedachten.

Meer echtheid op internet

En eerlijk gezegd kijk ik er naar uit. Wat meer echtheid op internet zou ik waarderen. Ook als het even flink tegenzit. Zoals bij rouw, wanneer je geen idee hebt wat je met jezelf en je gedachten moet en er maar gewoon net als iedereen wat van probeert te maken – dit leven waarin we de kans krijgen om de hoogte- en dieptepunten met elkaar te delen. Hoe rouwen op social media daar onderdeel van wordt door de jaren heen, zullen we zien.

Dus: ik ben er weer. Maar zoals je van me gewend bent: langzaam, rustig, mezelf en op mijn voorwaarden.

2 reacties