Eenheidsworst of een beetje anders zijn
Ik fiets in de ochtend door de schemer. Het is koud en grauw buiten. Overal waar ik langs fiets zie ik dezelfde kleuren: Groene parka’s, grijze gewatteerde jassen, zwarte jacks. Opeens flitst er aan de overkant van de straat iemand dichterbij. Ik herken mijn vriendin M. We zwaaien als gelijkgestemden vrolijk naar elkaar. Beide gekleed in een roze winterjas. Als enige lichtpuntjes in de straat en in deze grauwe ochtend.
Iedereen loopt in dezelfde kleur jassen rond, behalve wij. Iedereen wilt hetzelfde zijn als de ander, behalve wij. Eenheidsworst. Het is me vreemd. Ik wil niet hetzelfde zijn als anderen. Ik wil me niet inperken, ik wil me niet conformeren aan wat ‘normaal’ is. Want wat is normaal dan eigenlijk? Betekent normaal ook gelijk goed, of is ‘een beetje anders zijn dan normaal’ ook prima?
Welk pad kies jij?
Ik ben blij dat ik altijd mijn eigen pad heb gekozen en deze blijf kiezen. Ik ben blij dat ik me niet laat inperken door wat grote bedrijven en media mij in de oren fluisteren. Zij vertellen de massa dat je dit wilt, dat wilt en dat je constant moet blijven vernieuwen en veranderen. Dat we allemaal die grijze en zwarte jassen aan willen trekken. Want dat is de mode. En wat als ik dat nu eens niet wil? Dan vinden mensen je vooral een beetje vreemd. Althans, dat heb ik wel altijd zo ervaren. En eigenlijk is een beetje vreemd helemaal niet zo erg want normaal zijn is inherent aan saai – wel in mijn ogen. Ik trek misschien niet de gangbare kleding aan, of gangbare schoenen. Ik vind het juist leuk om in oranje, roze en rood rond te lopen, of gele pumps aan te trekken. Ik kwam juist een tijd terug tot de conclusie dat ik bijna geen basics heb. Zwarte shirts, witte shirts? Nergens te bekennen!
Doe jij wat je wil?
Ook de keuzes in mijn leven kunnen ter discussie staan. Als een baan mij niet meer bekoort, dan ga ik weg omdat ik weiger bij een bedrijf te blijven werken waar ik me ongelukkig voel. Ik wil ook niet langer met mensen omgaan die de levensvreugde uit me zuigen. Ik omring mij met mooie dingen en fijne mensen, die in mijn ogen belangrijk zijn. Ik doe dus niet wat ‘moet’, ik doe wat hoort. Ik hoor namelijk naar mijzelf te luisteren. De belangrijkste stem in je leven, waar je gehoor aan moet geven. Als je straks oud, grijs en gerimpeld bent kan je tenminste zeggen: “Ik heb mijn eigen plan getrokken. Ik heb gedaan wat ik wilde en zelf voor koos.”
Een beetje anders zijn
Daarom hoef ik niet op reis te gaan naar de andere kant van de wereld omdat dit zo goed staat tegenover mijn vrienden. Ik doe het om mijn ziel te voeden. Ik hoef niks. Ik mág gewoon. Ik mag me afzetten van de maatschappij, niet omdat het rebels klinkt en lijkt, maar omdat ik mijn eigen gedachten volg en mijn eigen mening heb gevormd dankzij twee heel supportive ouders.
Ik ben niet anders als tegenreactie op normale mensen, zoals je vaak ziet. (Subculturen zijn hier een prachtig voorbeeld van.) Ik ben anders omdat ik ook durf toe te geven dat ik niet linksaf sla alleen maar om de rechts afslaande garde te sarren. Ik ga misschien ook wel eens met de stroom mee, maar ik blijf altijd mijn eigen ideeën behouden.
En ik ben ik dan echt zo ongewoon? Nee, maar ik ben ook niet doodnormaal. Gelukkig maar! 😉
Geef een reactie