Het is niet zo lang geleden – en toch een eeuwigheid terug

Dit is niet echt een gepland bericht. Het kwam zomaar ineens in me opborrelen laatst. Want als je mijlpalen viert, bedenk je je soms ook met wie je het allemaal niet meer kan delen.

12 jaar liefde

Zo waren manlief en ik afgelopen weekend 12 jaar bij elkaar. Ik herinner me dat prille begin nog zo goed. Die eerste date, waar ik niet zenuwachtig voor was. Dat we elkaar ontmoetten op Breda station, naar de stad gingen voor een drankje en een film, door de kou terug naar het station wandelden en toen onze eerste kus. 12 jaar geleden. Met zo veel plezier en zo’n vol leven, vliegt de tijd voorbij.

12 years together with this cutiepatootie! Yesterday we celebrated our first date. It was cold back then, we saw a movie, had drinks, walked hand in hand to the train station and then… our first kiss. ‘I love you so much’ 12 years after that first date, is exactly how I feel! • • • • • #love #boyfriend #husbandandwifeforlife #husband #cuteguy #streetart #loveit #traveladdict #travelgirl #hesakeeper #staywild #realstories #relationshipgoals #happy #haveagoodweekend #travel #travelblogger #traveladdict #travelvlogger #youtuber #spnfamily

Een bericht gedeeld door Nancy – MrsStilletto (@mrsstilletto) op 11 Nov 2017 om 6:00 PST

6 jaar wel en 6 jaar niet, wat papa allemaal gemist heeft

En toen dacht ik: Van die 12 jaar, heeft mijn vader maar 6 jaar mee kunnen pikken. Ik ga nu met sommige dingen een fase in, waarin de levensgebeurtenis langer is dan de jaren die mijn vader daarvan heeft mee kunnen maken. Als hij ze al heeft kunnen meemaken.

Zo heeft hij maar de helft van onze romance mogen zien en ervaren. Hij was er niet bij toen we ons verloofden, trouwden en ons eerste huis kochten. Hij zag niet zijn eerste kleinkind, niet zijn zoon zijn eerste huis kopen, of hem trouwen. Er komt een moment over 21 jaar, waarin ik langer leef zonder mijn vader dan met mijn vader in mijn leven. Maar gelukkig is dat pas over 21 jaar dus ik heb nog even de tijd.

Dat ik mijn vader op jonge leeftijd moest verliezen…

En ja, met vlagen ben ik nog steeds verdrietig. Dat ik mijn vader op jonge leeftijd moest verliezen, zomaar ineens, zonder gedag te kunnen zeggen – dat is stiekem toch een kleine open wond. Hij heelt moeizaam en elk jaar lijkt het wel alsof hij toch weer eventjes open gaat. Maar tijd heelt alle wonden zeggen ze. Dus deze ook.

Het blijft alleen vreemd. Te weten dat hij zo veel al heeft moeten missen. Maar die bijzondere momenten zitten mij vooral in mijn hart en maken me weemoedig als ik denk: Och, dat had pap ook zo leuk gevonden.

Papa overleed in 2011

Het lijkt niet zo heel lang geleden, maar het is toch alweer 6 jaar. In 2011 had ik plots geen papa meer. En voor anderen lijkt het wel een verhaal dat ze zo vaak terug horen komen, dat ze er misschien doodmoe van worden. En toch lieve mensen, als je het zelf meemaakt is het anders. Het lijkt voor de rouwende helemaal niet zo lang terug. En dan denk je en reken je en kom je tot de conclusie dat het toch alweer 6 jaar geleden is…

Dat de tijd vliegt, dat lijkt voor velen vast te staan. Maar als je dan iets te vieren hebt, wordt je even met de neus op de feiten gedrukt.

Hierboven zie je een foto van ons in de Efteling, waar ik laatst met mijn nichtje was. We hadden, zoals je wel kan zien, enorm veel plezier in het schip haha.