Ik ben in verwachting! Van twijfelmoeder naar zwanger

Ik heb nieuws: ik ben namelijk in verwachting! Voor sommigen komt dit misschien wel als een onwijze verrassing: omdat ik zo vocaal ben als het gaat om geen kinderen willen, eigen keuzes maken en vrouwen met rust laten als het gaat om de vraag ‘wanneer krijg je een baby?’. In dit artikel vertel ik hoe ik van twijfelmoeder naar in verwachting raakte, hoe ik de toekomst voor me zie en of ik nog steeds kamp mind your own business ben.

Dit is dus mijn persoonlijke verhaal, waarbij ik geen afbreuk wil doen aan andermans verhalen en ervaringen. Ik weet hoe delicaat het onderwerp is – ik heb het in mijn omgeving veel gezien en meegemaakt. Daarom wil ik nogmaals benadrukken dat dit mijn gevoelens en verhaal weerspiegelen, zoals ik het heb ervaren gedurende mijn leven.

Twijfelmoeder for life?

Toen ik klein was, was ik ervan overtuigd: geen kinderen voor mij. Ik hoefde niet in verwachting te zijn. Als kleuter speelde ik in de poppenhoek altijd de vader van het huishouden, waar ik me zo min mogelijk bemoeide met de gang van zaken als het ging om het welzijn van het kind. Ik las het liefst een krantje en werd met rust gelaten. Kinderen krijgen leek me hopeloos ingewikkeld en pijnlijk bovendien. Vooral dat laatste.

Toen ik een tiener was en mijn liefste nicht haar eerste kind kreeg, schrok ik me weer een hoedje dat je er een mens van minimaal 3 kilo uit kunt persen. Uit een plek die nu niet echt bekend staat als heel erg groot. Films zorgden ervoor dat ik me gesterkt voelde in mijn overtuiging: bevallen is een hel.

Kinderen zijn stom: van twintiger naar dertiger

Als twintiger wilde ik carrière maken. En kinderen vond ik vervelend en irritant. Ik haatte ze niet, maar had ze liever niet in mijn buurt. Ik merkte ook dat elk intelligent gesprek kapot werd gemaakt als mensen kinderen hadden. Je kon er niet een normaal gesprek meer mee voeren en werd altijd onderbroken. Dat liet mijn moeder vroeger helemaal niet gebeuren, hoe kon het zo zijn dat mensen tegenwoordig ineens hun hele leven en relaties wegcijferden voor zo’n snotjong dat overal doorheen tetterde?

Als ik zei dat ik kinderen niet zo leuk vond, werd ik altijd argwanend aangekeken. Mijn nieuwe opvatting werd dat je nog bijna beter kon zeggen dat je sympathiseerde met de ideeën van een moordenaar dan dat je kinderen stom vond. Want dat laatste, dat was pas echt een doodzonde.

Toen ik eind twintig was begon ik te twijfelen. Ik kreeg last van de quarterlife crisis. Ik wist helemaal niet of ik kinderen wilde. Die carrière leek niet van de grond te komen, dus daar hoefde ik het niet voor te laten. Maar wilde ik het zelf wel? Of werd het van me verwacht? Ik dacht van niet, ik had heel sterk het gevoel dat het moederschap niet voor mij weggelegd was. Maar ik wist überhaupt niets meer zeker in het leven.

De dood van mijn vader drukte me met de neus op de feiten. Het leven is kort, we moeten nu genieten! Hoe wil ik de rest van mijn leven inrichten? Bij een business coach had ik mijn toekomst heel avontuurlijk ingedeeld. Elke 5 a 10 jaar mocht ik verzinnen wat ik met mijn leven deed. Ik werd yogaleraar, kreeg een surfschool, deed van alles, zag van alles. En als ik 75 was zou ik oma willen zijn. Maar ja, oma word je als je eerst kinderen krijgt. En die stonden niet op het lijstje. Dus wat betekent dat?

Tijd zat om te onderzoeken of ik moeder wil worden

Ik kwam er niet aan uit, maar maakte me niet te druk. Ik zou het wel een keer zien, ik had nog tijd zat! Bovendien genoten Joep en ik van het leven, we hadden het goed zoals het was. Hij was de enige waar ik zeker van was. Naast hem wilde ik voor altijd wakker worden. Sowieso vond ik het stom dat geconfronteerd werd met vragen en aannames. Kon ik niet gewoon even genieten van het leven?

Toen ik 29 werd ging ik naar een retraite. Ik leerde er allerlei vrouwen kennen en we hadden het over van alles. Zo ook mijn twijfels en onzekerheid of ik wel een gezin wilde stichten – als ik al die mogelijkheid zou hebben natuurlijk. We hadden eerlijke en open gesprekken en de dames adviseerden me in ieder geval te checken of ik vruchtbaar was (wat niet zo makkelijk blijkt te zijn als in Amerika) en het beste advies dat ik kreeg was: gebruik een piekermaand. “De rest van de tijd hoef je deze vraag niet aan jezelf te stellen, anders ben je er elke week mee bezig en daar word je alleen maar onrustig van.” Van dit advies heb ik jaren gebruik gemaakt en dat maakte me heel rustig.

Ik had er geen haast mee, want ik had en heb een comfortabel leven. Er werd me toen wel al zeker 7 jaar gevraagd of ik kinderen wilde en wanneer dat dan eens zou gebeuren. Ik voelde me in een hoek gedreven en opgejaagd. Natuurlijk kreeg ik ook maandelijks de volgende dooddoeners te horen:

• Wacht maar als je 30 wordt! Dan krijg je rammelende eierstokken!
• Je wilt toch zeker geen oude moeder zijn?
• Je mag Joep dit niet ontnemen.
• Wie gaat er dan voor je zorgen als je oud bent?

De volgende Ted Talk is een heel interessante over dit onderwerp en heet I don’t want children — stop telling me I’ll change my mind. Het kijken waard!

Geen rammelende eierstokken toen ik dertig was

“Ik weet het niet” was vanaf mijn dertigste blijkbaar geen acceptabel antwoord meer. Wat ik wel opvallend vond: mijn man werd nooit aangesproken en gevraagd of hij niet eens ‘aan kinderen moest beginnen’. Om maar te zwijgen van die schijtirritante opmerkingen dat je te oud bent om nog aan kinderen te beginnen.

Vanaf het moment dat we trouwden en er de eerste 2 jaar van ons huwelijk geen kinderen kwamen werd het stil. Ik werd niet meer achterna gezeten met impertinente vragen of geplaagd met aannames. Ik irriteerde me namelijk mateloos aan het gemak waarmee mensen het vragen. Alsof kinderen krijgen voor iedereen weggelegd is. Ik heb zoveel verdriet gezien bij mensen die graag een gezin wilden stichten maar niet de mogelijkheid hebben of hadden.

Maar goed, de rammelende eierstokken kwamen dus niet en daardoor heb ik veel nagedacht over kinderen/gezin en wist ik dat ik een doordachte keuze zou maken ten opzichte van mensen die vrijwel gedachteloos beslissen, op basis van verwachtingspatronen of hormonen. Ik moest de voors en tegens tegen elkaar afwegen. En informatie inwinnen van alle kanten. En daar ben ik ook heel blij mee. Ik heb de tijd gehad en genomen om deze belangrijke en levensveranderende beslissing van allerlei kanten te bekijken en informatie over te verzamelen.

Bovendien had ik mensen in mijn omgeving waarvan ik heb gezien hoe mooi en vol een leven zonder kinderen kan zijn. Dat is wel een belangrijke toevoeging aan dit verhaal: ik weet hoe het anders kan.

Mijn grootste angsten als het gaat om kinderen krijgen

Mijn grootste angsten: ik was bang om mijn identiteit te verliezen, ik was bang dat het een te grote wissel zou trekken op mijn relatie en ik was zelfs in paniek als ik dacht aan bevallen. Laten we dit kort uitpakken.

Je identiteit verliezen als je kinderen krijgt

Identiteit verliezen zie ik al meer dan 15 jaar gebeuren, ik ben immers de laatste der mohikanen die een kindje krijgt. Vrouwen verwisselen profielfoto’s voor foto’s van hun kind, ze praten alleen nog maar over hun kroost met andere vrouwen (ook als die vrouwen de kinderen in kwestie niet kennen en eerlijkheidshalve ook geen reet om die verhalen geven), ze stoppen met werken of gaan veel minder werken en cijferen zichzelf weg ten opzichte van gezin en echtgenoot.

Geen oog meer voor elkaar als je kinderen krijgt

Een te grote wissel trekken op mijn relatie is ook niet zo’n vreemde angst als je bedenkt dat uit onderzoek blijkt dat kinderen krijgen je niet gelukkiger maakt. Sterker: het maakt mensen zelfs ongelukkiger. Partners zetten het kind op nummer 1 en verliezen daardoor oog voor elkaar.

Van de 7,8 per duizend huwelijken eindigen en bijna 22% daarvan met als reden dat men op elkaar raakt uitgekeken (BRON 1 en BRON 2). Bijvoorbeeld door een patroon van ergernissen dat niet wordt onderbroken en de relatie als vanzelfsprekend beschouwen waardoor er niets meer wordt ondernomen en de verveling toeslaat. We hadden het goed en fijn met elkaar en de eerste 7 jaar schijnen het zwaarst te zijn met een kind.

Bang zijn om te bevallen

Paniek rondom bevallen kwam omdat in mijn omgeving een kindje gestorven is bij de bevalling en een ander kind heeft blijvende schade opgelopen tijdens de bevalling. Dat gecombineerd met het feit dat mijn lichaam zich soms volledig uitschakelt als ik teveel pijnprikkels krijg was ik bang dat bevallen niet goed zou gaan. Bevallen vond ik eng (en nu nog spannend hoor!) en resulteerde in paniek.

Hoe heb je dan besloten om toch voor kinderen te gaan?

Mensen veranderen. Hun opvattingen en wensen kunnen veranderen. Ik ben geen uitzondering. Als je alles bij elkaar optelt, is er toch de behoefte om een gezin te stichten. Dat kwam met name omdat ik erachter kwam dat ik me liet leiden door angsten. Angsten die ik mezelf heb aangepraat en op basis van bovengenoemde EIGEN aannames.

Want ik zou het anders kúnnen doen. En waarom zou ik dat niet proberen? Ik mag mijn eigen regels schrijven. En dat is precies wat ik wil doen in de toekomst. Het ouderschap bestaat op zo veel manieren. Over de hele wereld wordt het anders gedaan. Iedereen pakt het op zijn manier aan and hopes for the best.

Bovendien heb ik HEEL VEEL liefde. Ik vind kinderen niet stom en vervelend. En wat betreft die liefde: tante worden was één van de mooiste dingen die me gebeurde. Je wilt niet weten hoe vaak ik nog tot tranen toe geroerd ben als ik de dikste knuffel van de wereld krijg van mijn neefjes en nichtje. Dat ik trots ben als ze een mijlpaal halen (naar de middelbare school fietsen, een zwemdiploma halen, eerste speeldate) of gewoon als ze iets doen wat ik knap vind. En ik wéét dat dit gevoel alleen maar sterker is als het je eigen vlees en bloed is.

Een miskraam verwerken

Ik heb jaren mogen genieten van de rol van tante. En enkele jaren geleden, na vele diepgaande gesprekken met mijn man, besloten we het te proberen. We hadden kaders afgesproken van wat we wel en niet wilden (ook in het proces van in verwachting proberen te raken) en sprongen in het diepe en ‘zagen wel’. Zo’n relaxte aanpak was wat ik nodig had.

Onze sprong resulteerde in een zwangerschap eind 2020 met een geweldige 8 weken echo waarin het kind vrolijk met de armen zwaaide. Ik was in verwachting! Maar helaas mocht het niet zo zijn en kreeg ik half februari 2021 met de volgende echo te horen dat het hartje niet meer klopte. Dat heeft ons onwijs veel verdriet gedaan en zorgde ervoor dat ik me leeg voelde. Het was ook nog eens ten tijde van covid. De zorg was uitgekleed, ik moest lang wachten en alle afspraken alleen doen. De onwijze liefde die we van iedereen hebben gekregen in die tijd heeft ons er echt doorheen gesleept.

2 jaar verder en voor de tweede keer in verwachting

We zijn nu 2 jaar verder en ik ben voor de tweede keer in verwachting. We verwachten ons eerste kindje begin maart. Any minute now. Ik heb eerst heel lang getwijfeld of ik het op social media wilde delen. En het is niet voor niets dat ik nu pas alles in een blog deel. Ik kan ook niet beloven dat ik deze online laat staan. Begrijp me niet verkeerd: ik ben heel erg dankbaar en onwijs blij (en ik vond en vind het ook retespannend en eng). Zeker na bijna 2 jaar en de onzekerheden die ik voelde toen ik in verwachting bleek. Want het zou ook weer verkeerd kunnen lopen.

Het is een wens die in vervulling gaat en het is een nieuw hoofdstuk in mijn leven en ik kijk er naar uit. Maar ik voel me ook nog steeds heel erg mijn nuchtere zelf en nauwelijks anders dan anders; maar dan met een dikke buik. Mijn zwangerschap definieert mij niet, het is een toevoeging aan mijn leven. Net zoals mannen ook hun zelfstandige ik blijven en niet versmelten met elk aspect van hun kind. En omdat ik een gezin nooit heb ervaren als het ‘hoogste goed’ wat je kunt bereiken in je leven als vrouw, of mezelf niet vanaf day 1 ‘mama’ voelde.

Ik ben geen geboren moederkloek. En toch denk ik dat ik een goede mama zal zijn. Het grappige is dat mijn moeder zich hetzelfde voelde. De appel valt dus niet ver van de boom. En ik heb natuurlijk geen weet van hoe ik me ontpop als het kindje eenmaal op de wereld is. Dat is waar ik nu op hoop: een gezond klein kindje op de wereld zetten, met alles erop en eraan. En dan zien we dag voor dag hoe het gaat. Dat vogelen mijn man en ik samen uit, daar heb ik het volste vertrouwen in. We hebben ook nog een hele trits aan vrienden en familie die we eventueel om hulp of advies kunnen vragen.

Vrouwen zonder zwangerschap of kinderen zijn echte vrouwen

Ben ik ondanks mijn zwangerschap nog steeds kamp mind your own business? Ja. Ik geloof nog steeds in het niet opleggen van maatschappelijke normen aan vrouwen. Ik vind je ook vrouw als je geen kinderen krijgt. Het definieert je vrouw-zijn niet. En als je de vraag stelt aan een vrouw, stel hem dan ook consequent aan een man. Leg ze geen woorden in de mond of jouw zienswijze op. Stel een open vraag als je benieuwd bent of iemand een gezin zou willen stichten. Een open gesprek waarin je geïnteresseerd blijft naar de mening van de ander is hoe je dichter tot elkaar komt en van elkaar kunt leren. Hoe je er zelf ook in staat.

Je kunt mensen treffen die geen ambitie hebben om moeder te worden of heel graag moeder willen of wilden worden maar vanwege allerlei omstandigheden dit niet kunnen/konden. Vergeet niet dat het een hoogstpersoonlijke vraag is die soms gepaard kan gaan met hevige emoties zoals pijn en verdriet. Wees dan ook aanwezig en bereid om dat rauwe antwoord te horen en daarop te reageren.

Wil je reageren of jouw verhaal rondom zwangerschap/in verwachting vertellen? De comments staan open

Het voelt heel erg intiem om dit gesprek met je te delen en ik wil je daarom vragen om met compassie en liefde te reageren als je daar behoefte aan hebt, ook op elkaar.

4 reacties