Mijn buurtje, de Fatimawijk

Terwijl ik ziek in bed lig, overhoor ik wat er allemaal gebeurt in mijn buurtje. De rare gewoonten van mensen, de dingen die ik zal missen en de dingen die ik niet zal missen.

Zelfmedelijden

Ik heb waarschijnlijk een fikse voedselvergiftiging. Met lichtelijke zelfmedelijden lig ik in bed terwijl de zon hoog aan de hemel staat en ik kinderen buiten in de buurt hoor rondrennen, schreeuwen in de hitte, de vogels hoog in de lucht hoor zwerven en aankondigen dat het zomer is.

Happy birthday to me

En ik lig dus in bed, onder een deken te rillen. Met mijn verjaardag. Happy birthday to me. Maar als je niks anders kan dan liggen, slapen en wat bouillon nippen, herevalueer je een boel dingen. Zo merk ik alle speciale dingen in mijn buurt op. Die speciale dingen die ik al wist, maar nu nog helderder door komen. 18 juli krijgen manlief en ik de sleutel van ons nieuwe paleis en zullen we gaan verhuizen. Dan laten we de buurt hier achter, die niet erg zal veranderen denk ik.

Rare buren

Zo zal ik onze rare buren niet missen. Die als een soort van oorlog begonnen met ons. Achteraf gezien snap ik het wel. Ze praten met niemand, ze komen nooit buiten, ze zonderen zich af. Communiceren zal moeilijk voor ze zijn. Dat is ook de reden dat de buurman altijd doet alsof hij heel erg bezig is met iets op de grond als ik langs kom gelopen. Zodat hij maar niet hallo terug hoeft te zeggen. Hij kijkt me nooit aan en doet alsof ik er niet ben. Als het warm is, zetten de buren de parasol altijd op en laten ze het zonnescherm voor hun aanbouw zakken. Maar in die 8 jaar dat ik hier woon kan ik de keren dat ze in de achtertuin zaten waarschijnlijk op 1 hand tellen. Zelfs nu ik ziek ben zitten ze overdag niet buiten. Eigenlijk zijn ze überhaupt nooit buiten. Mij een raadsel waarom ze die parasol dan open zetten… Het blijven rare types, hoewel ze wel lekker stil zijn!

Nummer 3

De oude mensen van een huis verder, die de buurt waarschijnlijk al zo lang kennen als deze huisjes bestaan. Ze zijn tevreden, maar ook weer 8 jaar ouder geworden. De ambulance stond er een paar keer voor de deur voor meneer omdat hij het aan zijn hart had. Ze wandelen niet meer zo veel buiten als vroeger en de volière van meneer werd opgeruimd. De vogeltjes die zo lief kwetterden waren ineens weg. Het voortuintje is altijd pico bello in orde en als de ergste hitte geweest is, zitten ze in de achtertuin te genieten van het goede weer. Ik vraag me wel eens af wat ze vinden van de buurt, zoals hij door de jaren is geworden. Want ook dat is in 8 jaar veranderd. Het was een volksbuurt toen ik hier kwam wonen, maar het is flink achteruit gegaan. Alle bewoners pakken hun biezen en willen ergens anders wonen. Zullen ze met weemoed terugdenken aan die goede oude tijd? In de jaren 70 en 80?

Loeiende sirenes

Dan mijn buurvrouw met 2 kinderen. Elk voorjaar en najaar maakt ze grote schoonmaak. Zo’n grote schoonmaak dat de halve huisraad in de achtertuin wordt geflikkerd, klaar om weggegooid te worden. Dat duurt meestal tot en met de herfst. Tot die tijd staat het smerig te worden, weg te kwijnen, in een hoek in de weg te staan. Dan stoppen weer een paar weken achter elkaar vrachtwagens van woonwinkels voor de deur. Ik geloof dat ze meer inrichtingen versleten heeft, dan ik schoenen. De kinderen schreeuwen evenveel als toen ze nog peuters waren. Ze luisteren voor geen meter, wat de buurvrouw meervoudig herhaalt. De bal die de jongens tegen de achterkant van het huis schoppen hoor ik dreunen terwijl ik binnen lig. Daarna gaan ze naar buiten via de stalen poort waar ik een gruwelijke hekel aan heb. De buurvrouw vind ik wel leuk, we maken altijd een praatje. En het is ook niet altijd makkelijk geweest voor haar, als alleenstaande, studerende en werkende moeder. Haar kinderen, ach… die zal ik wat minder missen.

Herfst in de Fatimawijk

Rustig buurtje

De stilte, die zal ik wel missen. In de avond kan je een kanon afschieten in mijn buurtje. Het is stil, vredig. De zwaluwen hoor je kwetteren en hoog in de lucht vliegen. Ik word altijd blij in de avond, als de drukte van de dag langzaam van je afglijdt. Dit is een buurtje waar je nog echt tot rust kan komen. Geen idee hoe dit straks zal zijn in mijn nieuwe huis.

Geïsoleerd leven

Dat bedenk ik me terwijl ik zo geïsoleerd in mijn slaapkamer lig. Het liefst had ik ook in de tuin gezeten, zoals de buren niet doen maar de oudjes van een huisje verder wel. Maar ik ril al bij 27 graden en een deken over me heen…. Toch maar weer een dutje doen.

Hoe is jouw buurtje?