Nancy the surf babe

Er zijn ongetwijfeld in ieder zijn leven beroepen die hij of zij graag had willen doen. Niet dat het een specifiek beroep is, maar wel een lifestyle: Hoe graag ik wel niet surfer wilde worden!

In mijn dromen dan vooral, want als ik echt surfer had willen worden, dan had ik wel harder mijn best gedaan. De surfer lifestyle klinkt en ziet er gewoonweg geweldig uit. Ik blink niet per definitie uit in het surfen, maar denk nog steeds dat ik er wel goede aanleg voor zou hebben.

Op naar zee

Als klein meisje gingen wij op vakantie naar Joegoslavië (geen goede surfplek) en plaatsen in Frankrijk. Dat resulteerde in vakanties naar de kust. Dit was niet altijd het geval, want mijn moeder heeft toevallig een schurfthekel aan zand, waardoor we soms water bij de wijn moesten doen. Zo hebben we ook vakanties aan meren of rivieren doorgebracht. Alleen die zee, die riep iedere keer mijn vader zijn naam. En mijn broer en ik waren er bijna net zo dol op.

Mijn vader was een heel sportief figuur. Zegt men. Ik heb er weinig van gemerkt, want ik zag mijn vader alleen maar in zijn auto rijden en heb hem voor het eerst op een fiets gezien toen ik 15 was. Dit was zo’n big deal, dat we er de videocamera bij hadden gepakt: Dit moest op film!
Mijn vader scheen echter in zijn jongere jaren iedere werkdag te gaan zwemmen. En niet lafjes in een binnenzwembad, nee, hij ging door weer en wind zwemmen bij Hoek van Holland. In zee! Dus als we op vakantie gingen, dan moesten we natuurlijk – hoe koud het ook was – in zee!

Bodyboard

Mijn vader leerde me hoe ik snel uit de golven kon komen en hoe veilig het achter het breken van de golven was. Als ik stroming voelde moest ik snel richting kant gaan en zo heb ik meer handige trucjes van hem geleerd (onder andere wanneer je de meeste kwallen in het water tegen komt). Dus toen ik wat ouder werd en al jaren in de grote supermarché jengelde om een eigen surfboard, kreeg ik er ook één. Een bodyboard welteverstaan.

Ik was niet meer uit het water te slaan en de golven waren lekker hoog. Ik bodyboarde me suf! Ik heb enorm gelukkige momenten op het ding beleefd en omdat we een degelijk exemplaar kochten, kan ik er nu nog mee bodyboarden.

Mimizan

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, want ook al was ik al de 20 gepasseerd, ineens wist ik: Als ik het niet NU doe, dan doe ik het nooit meer. Dus togen we 3 jaar geleden naar de Franse kust om surflessen te nemen. In Mimizan stond regelmatig een dermate sterke stroming dat lessen niet veilig waren, maar de keren dat ik les kreeg: Priceless. Ik was steenkapot na een les, maar wat was het gaaaaaf! Ik kon op een gegeven moment zelfs blijven staan en was trots als een pauw (nu nog!) op wat ik allemaal bereikt had. Mijn instructeur zag wel dat ik vaker op de golven had gezeten, maar kon direct zien dat ik een bodyboarder was – te zien aan de manier waarop ik mijn board vastpakte. Het was leuk om herkenning te zien (dat ik erbij hoorde) maar jammer dat dit de verkeerde stijl was (en er dus niet bij hoorde) en hiermee mijn bodyboard manier moest afleren. Dat was allemaal zo makkelijk niet. Ik ploeterde toch door en heb nog een mooie herinnering op mijn knie van mijn surflessen – een litteken die me herinnert aan alle keren dat ik van mijn board afviel en op de bodem van het met witte schuim en lieve golfjes omgeven strand terecht kwam.

Surf babe

In mijn hoofd ben ik nog steeds een surfbabe, want die mindstyle en lifestyle zit tussen je oren. Je bent wat je denkt! Ik surf in gedachten allerlei gave golfen en ga naar coole beaches om te genieten van een ride. Ik heb een busje, doe aan yoga en maak met mijn surf vrienden kampvuren op het strand. Heel idyllisch allemaal – die surf lifestyle. In mijn hoofd is die heel erg leuk en er is niks mis met dromen. Wie weet word ik wel eens écht een surf babe. Cameron Diaz is immers ook op latere leeftijd begonnen.

Waar droom jij wel eens over?

2 reacties