Het rouwen slijt…
Sommige mensen worden er iets eerder mee geconfronteerd dan andere mensen: Een overlijden van een dierbare. Je papa, mama, broer, zus of beste vriend(in). Als je daar op jongere leeftijd mee te maken krijgt, kan dit soms voor een flink litteken zorgen.
Rouwen
Mijn vader overleed in 2011 plotseling aan de gevolgen van een aneurysma, op vakantie in Zuid-Frankrijk. Het ging te snel. Ik heb hem niet meer gesproken, niet meer kunnen zeggen dat ik van hem hield. Zo snel dat ik er eigenlijk niet zo goed mee om kon gaan. Ik dacht zelf van wel natuurlijk, maar toen ik in 2013 in retraite was kwam ik tot de conclusie dat ik niet goed gerouwd had om het verlies van mijn vader.
Daar sta je dan in Limoges tussen de prachtige velden; te schreeuwen, te vloeken en te janken. Niemand die je kan troosten en daarom ben je jezelf tot troost. Ik kan met absolute zekerheid zeggen dat die week retraite me meer heeft geschonken dan ik ooit van tevoren had kunnen bedenken.
Slechts één probleem bleef bestaan: Ik begon langzaam het verlies te accepteren en ik kon eindelijk verder met mijn leven in 2013. Maar ik kon foto’s van mijn vader nog niet goed bekijken zonder in snikken uit te barsten. En de gedachte aan zijn stem en zijn manieren maakten me hopeloos verdrietig. Dat moest ik allemaal missen en op dat moment kon ik het nog niet aan om hem te zien.
Het rouwen slijt
En dan zijn we nu in 2016 aanbeland. Een behoorlijke tijd later kan ik zeggen: Het rouwen slijt. Echt. Als je zelf in een rouwproces zit, kan je je niet voorstellen dat het slijt. Dat de scherpe randjes van je verdriet er langzaam af gaan. Ik wilde de gedachte aan mijn vader zó scherp houden, want ik wilde niets van hem vergeten. En toch gebeurt het. Je wordt op een dag wakker en denkt: “Hoe klonk hij ook alweer precies?” Dat lijkt verdrietig in het begin, maar inmiddels ben ik zo ver om te weten dat het nu eenmaal onderdeel van het proces en het leven is. Je weet nog alles van je dierbare, maar precies EXACT weten doe je het niet meer. De essentie vervliegt.
Springlevend
Tot ik mijn video bewerkingsprogramma kocht. En eindelijk durfde te beginnen aan de filmpjes die ik nog maakte in 2008 en 2009. Waarin mijn vader nog springlevend rondloopt, grapjes maakt, snuft en vloekt. Het is zo ver, ik kan het eindelijk aan. Weer een stapje verder in mijn proces.
Terwijl ik de video’s monteer moet ik lachen en huil ik ook een klein beetje. Daar pap, ik heb de essentie te pakken zeg ik trots. Je getier op vakantie terwijl je macaroni staat te maken in het te kleine keukentje waarin je niks kan vinden. Je grapjes op de vroege ochtend tijdens de Kerst. De manier waarop je gedichten voorleest tijdens Sinterklaas en niemand nog een touw kan vastknopen aan je rijm. Hoe je me liefkozend een klein koetje noemt in mijn gevlekte pyjama. Ik heb het allemaal op de gevoelige plaat vast gelegd, ik hoor je, ik zie je, ik voel het geluk terug komen.
En ik ben blij dat ik nu, na zoveel jaar hiertoe in staat ben. Mijn nicht zegt dat ze trots is en ze heeft gelijk. We weten allebei dat ik weer een stapje verder ben gekomen. Ik kan weer met plezier terugkijken op mooie herinneringen zonder onder een deken te willen liggen.
Ik kan papa’s leven weer vieren.
(De foto die je hierboven ziet staan is van mijn vader, één dag voor zijn overlijden.)
Ik vind het fijn dat ik door deze blog ook weer even stil kan staan bij de afwezigheid van je vader.
Zo als hij daar staat op het voor ons o zo bekende landweggetje met de wolken op de achtergrond die zo gaan verdwijnen door het altijd aanwezige “zelfreinigende vermogen” boven het voor ons bekende plaatsje.
We moeten de mooie tijden van het verleden op de camping daar maar met hart en ziel koesteren en de herinnering levend houden
Dat is het enigste wat ik in ieder geval kan.
Ik spreek je gauw..
Gr. Karsten
Jij kan het ook mooi verwoorden Karsten en het is waar dat we de mooie tijden moeten koesteren. Dat doe ik ook! Tot snel, groetjes x Nancy