Voor altijd 16

Ik loop het café binnen, waar de dame achter de tap vrolijk naar me opkijkt. Ik groet haar, kijk om me heen en kom tot de conclusie dat ik de enige in de kroeg ben. Geen punt, ik krijg namelijk zo bezoek. Rustig trek ik mijn 3 lagen uit. Eerst mijn jas, dan mijn muts en sjaal. Terwijl ik mijn bril op poets vraagt de medewerker wat ik wil drinken.

Als ik met een kop stomende thee voor me zit, beslaan mijn brillenglazen. En tussen die wazige beelden door zie ik haar lopen. Ze probeert de deur van het café te openen die op slot zit. Ik moet lachen, ze ziet het bord dat er pontificaal voor staat niet. We zijn maar met twee mensen in de kroeg, maar we staan druk te gebaren naar haar dat ze moet omlopen. Er verschijnt een dikke grijns op haar gezicht en ik kan bijna haar lach horen.

Het is als gisteren…

Als de deur open zwaait, lijkt er een kleine wervelstorm binnen te komen. Het is mijn vriendin. Ze lacht, ik sta op en we geven elkaar een knuffel alsof we elkaar gisteren nog zagen. Maar er zaten 2,5 jaren tussen. We nemen samen iets lekkers te drinken en dan begint het gesprek dat nooit stroef verloopt.

Zij en ik kunnen over alles praten, zonder gêne en bovendien zonder pauze. Want ook al zien we elkaar maar eens per jaar, of eens per 2 jaar, of 8 keer per jaar, het is altijd leuk en gezellig. En dus nooit ongemakkelijk.

We hebben elkaar leren kennen in de puberteit, waar we veel oude, goede en heel grappige verhalen aan op kunnen halen. Maar daar zijn we een aantal jaar geleden mee gestopt. Die jaren die liggen achter ons en je kunt wel verhalen opdissen, maar we zijn allebei van mening dat nieuwe verhalen maken net zo leuk is. En vooral verder te gaan dan verhalen. Want hoe gaat het nu echt met je? Dat zijn dingen die we bespreken.

Ze is voor altijd 16

Als ik haar aan kijk, zie ik precies dezelfde vrouw als jaren geleden. De puberteit is nooit van haar gezicht verdwenen. Natuurlijk worden we allebei ouder. Als je goed kijkt dan zie je kraaienpootjes en grijze haren. Alleen haar essentie blijft jong en gevangen in dezelfde tijd als toen ik haar leerde kennen. Ze is voor altijd 16. De twinkeling in haar ogen verraadt wat ze denkt, wat voor verhaal ze wil vertellen, de dingen waar ze van houdt en de dingen waar ze kwaad om wordt.

Bel je vriendin vandaag of stuur haar een appje

We zeggen het nog tegen elkaar: “ik wilde écht graag bellen, maar er gebeurde van alles in mijn leven en toen tja, voor je het weet is er een jaar voorbij.” Rotsmoesjes, zeggen we ook allebei. Want hoe moeilijk is het nu om je telefoon te pakken en toch te bellen of even een berichtje te sturen? En toch weten we ook en zeggen we, soms komt het leven er even tussendoor. Op welke manier dan ook. Je wordt ziek, je hebt moeite op je werk, je krijgt een kind, je bent eigenlijk niet zo vrolijk, je weet maar nèt hoe je je moeder op tijd kunt bellen… Zo is het leven. Maar is het niet juist mooi om te weten dat je dan een vriendschap hebt die geen dag ouder wordt?

Deze column is dus voor jou, om je er aan te herinneren dat we allemaal zo’n vriendin hebben. Die je eigenlijk niet zo vaak spreekt, maar waarbij je je altijd op je gemak voelt. Deze vriendin mist jou, zoals jij haar mist. En als je dit leest en ineens aan haar moet denken, stuur dan direct een berichtje. Als teken van leven en als teken van jullie vriendschap. Want ook al vliegen de dagen en jaren voorbij. Zij blijft voor altijd 16.