A year has passed

Als jullie dit bericht lezen, ben ik heel even weg. Met mijn familie, om samen te zijn. Vandaag is namelijk de sterfdag van mijn vader. Het eerste jaar is voorbij. Je kunt je niet voorstellen dat de tijd zo snel is gegaan en toch ook is gekropen. De afgelopen nachten lag ik, net als vlak na zijn overlijden, weer regelmatig wakker en ik droomde iedere nacht over hem. Een jaar later heb ik het plotselinge overlijden van mijn vader nog maar een beetje verwerkt. Nog steeds niet helemaal.

Je leert heel veel in zo een jaar tijd. En je sluit ook heel veel af. Je leert bijvoorbeeld hoe verzekeringszaken af te handelen, waar je nog nooit aan gedacht had (of hoefde te denken). Je leert dat je heel helder in troebele momenten kunt handelen, je leert een nieuwe plek in het gezin te krijgen, je leert op een andere manier hoe je er moet zijn voor elkaar. Soms overvalt verdriet je bij de stomste dingen, zoals het aanplanten van je tuin, of onder de douche of in de auto. Het moment dat je even alleen bent en afgesloten van de rest van de wereld. Waar je bent overgeleverd aan jouw gedachten alleen.
Ik heb veel afgesloten: een auto die verkocht moest worden. De caravan aan de paal. Kleding en schoenen beetje bij beetje afstand van doen. De kist sluiten, de kist kussen, aan papa denken, herdenken, over het as beslissen. Ik zal nooit meer kind zijn.
Sommige wonden wil ik nog niet laten helen. Misschien later, misschien… Die wonden zijn namelijk nog de enige restanten van mijn levendige herinnering aan mijn vader. Zijn geur, zijn aanraking. Het verleden. Het doet wel een beetje pijn als ik aan de wonden zit, maar het tovert ook een lach op mijn gezicht omdat ik weet: dit is papa, dit is mijn thuis, mijn veilige haven. Het maakt me gelukkig om aan hem te denken en daarom mag de wond nog niet helemaal helen omdat ik wil onthouden hoe zijn contouren waren, hoe hij rook en hoe hij reageerde. Als die vervagen, vervaagt ook de gedachte aan mijn vader en dat moment zal ooit komen. Dat je niet meer precies weet hoe hij was; had hij daar een rimpel, of niet?
Ik ben geen kind meer en ben in één klap echt volwassen geworden. Onbevangenheid is kwijt, maar misschien, heel misschien ben ik het leven meer gaan waarderen. Anders gaan waarderen.

Of ik nu ga afsluiten met iets positiefs? Dat zou wel iets voor mij zijn maar terwijl ik dit typ weet ik niet of ik iets positiefs hierover te zeggen heb. Aan een overlijden is niets positiefs. Er zijn genoeg mensen die zeggen dat ze nu echt ‘Hun Kracht’ hebben gevonden. Nou, ik wens ze er veel succes mee. Het is hard werken, tegen de tranen die opkomen. Het is soms moeilijk om je bed uit te moeten komen om naar je baan te gaan, want het leven gaat door. Het is moeilijk om je eerste kerst, nieuwjaar en verjaardag te vieren. Maar uiteindelijk red je het. Want dat doet iedereen en dát vind ik, zou iedereen toch moeten sterken. En hoe cliché maar toch ook zo waar: als je de last niet alleen op je eigen schouders hoeft te dragen dan is dat goud waard. En dat zijn alle mensen dan ook die mij intens zijn blijven steunen en daarom wil ik hen allemaal heel hartelijk danken voor alle liefde die ze me hebben gegeven – op welke manier dan ook.

En pap, je blijft altijd in mijn gedachten want je bent me er eentje. Ik hoop dat je met een dikke glimlach op je gezicht een biertje nuttigt, terwijl wij op jou proosten.

4 reacties