Funeral

Yesterday was my Dad’s funeral. I felt sick and kept on turning in bed all night. Had terrible nightmares about my boyfriend getting sick and being in the hospital. When I woke up I felt even worse. It felt as if I was really sick. I couldn’t eat nor drink that day. I struggled eating my breakfast.

Unfortunately somebody told me that I would never forgive myself if I didn’t speak right at my father’s funeral and I’m sure it kept haunting me the past days.

After breakfast I went to my parents’ house. My mother was a mess as well, she struggled with her breakfast as well. We all felt like zombies and were extremely nervous. Finally the first car with my father arrived and we could get in the second car to drive to the crematory. When we arrived I finally felt more at ease, we had a wonderful undertaker – and I know this sounds weird – he thought about us and what we needed so I must say: thank you very much!

When we sat down for the ceremony, we all teared up. It was wonderful and awful at the same time. I can’t write down all the details, but my brother and I managed to have a speech and the most wonderful thing in the end was seeing so many people paying their last respects to my dad. The venue was packed with family, friends and colleagues of my dad. It was lovely.

It felt nice to have closure now, but I know this was just the beginning. We have a long way to go…

**************************************************

Gisteren was mijn vader’s crematie. Ik voelde me ziek en bleef de hele nacht maar draaien in bed. Ik had verschrikkelijke nachtmerries over mijn vriendje die ziek was en in het ziekenhuis lag. Toen ik wakker werd voelde ik me nog slechter. Ik voelde me alsof ik enorm ziek was. Ik kon de hele dag niet eten of drinken en had echt moeite met mijn ontbijt.

Helaas had ook iemand mij gezegd dat ik het me nooit zou vergeven als ik niet goed spreek op de crematie van mijn vader. Dat heeft natuurlijk ook niet echt geholpen en is me de laatste dagen blijven achtervolgen.

Na het ontbijt ben ik naar mijn ouders’ huis gegaan, mijn moeder was er niet beter aan toe. We voelden ons net een stel zombies en waren extreem zenuwachtig. Eindelijk arriveerde de eerste wagen met mijn papa en de volgauto voor ons en konden we richting het crematorium gaan. Toen we aankwamen voelde ik me een stuk beter, rustiger. We hadden ook een geweldige begrafenisondernemer – en ik weet dat het vreemd klinkt – hij dacht gewoon heel veel met ons mee en probeerde ons overal te helpen waar hij kon, op ónze manier. Dus: heel erg bedankt!

Toen we gingen zitten voor het afscheid begonnen we allemaal te huilen. Het was prachtig en verschrikkelijk tegelijk. Ik kan alle details niet opschrijven, maar mijn broer en ik hebben het voor elkaar gekregen om iets voor te dragen en het mooiste was op het einde te zien hoeveel mensen er waren gekomen om hun laatste eer aan mijn vader te bewijzen. Het crematorium zat bomvol met familie, vrienden en collega’s van mijn vader. Het was prachtig.

Het voelt prettig dat er nu een afsluiting is geweest, maar ik weet dat ik er nog lang niet ben…

2 reacties