Het is zoals het is

Je hebt geen idee hoe lang je nog in een waas zult leven. Hoe lang het nog duurt voor alles echt aanvoelt. Soms is het helder als glas en andere keren zo troebel als slootwater.
Ik denk wel eens: ik zal hem toch niet vergeten? Dan raak ik in paniek. Hoe klonk hij ook alweer? Hoe voelden zijn handen om mij gerust te stellen?

Zijn stem denk ik wel eens te horen en je schrikt op als je iemand met eenzelfde jas ziet staan. Is dat papa? Is hij terug?
Het antwoord is altijd nee.
Toen mijn tante vertelde dat zij achter iemand aan was gerend omdat ze dacht dat het haar vader was, terwijl hij al was overleden, dacht ik: dat is raar. Je wéét toch dat hij dood is?
Niets is minder waar, ook ik verviel in deze gedachte en werd ruw wakker geschud.

Mijn moeder is alleen en dat is voelbaar als we in het theater zitten en stellen gevraagd worden om hun hand op te steken: “Wie zitten er in een relatie?” “Wie van jullie al meer dan 20 jaar?”
Mijn moeder had ook haar hand moeten kunnen opsteken, maar de realiteit verbied het haar.

Mijn broer wordt 30 jaar en wilt het niet vieren. Het liefst kruipen we allemaal onder een deken, warm met elkaar, bij elkaar.
En dat deed ik laatst ook en droomde toen van op vakantie gaan met papa.
Ik wil nog even doordromen… nog héél eventjes maar. Gewoon, om te pijn te verzachten. Nee Nancy, hij is er niet. En zal er nooit meer zijn. ‘Maar gelukkig heb je de herinneringen nog’. Boos word ik dan. Zo kwaad. Ik wil NIEUWE herinneringen maken, was dàt zo veel gevraagd?

Alles heeft zijn tijd, alles heeft een reden. Maar de reden van dit grote verlies is niet te begrijpen. Zal ook nooit begrepen worden, het zal nooit gebeuren.

Ik denk nu heel anders. Het is zoals het is. Ontdaan van dromen en fantasieën, van de mooie versierselen van ons brein. Kaal, naakt en eerlijk zie ik het nu: het is zoals het is.

1 reactie