Info, info, info – strikes me more than before
I find everytime I am explaining about the death of my father it gets more and more difficult for me to proceed my story. At first, when it had happened and my father passed away, it felt like it was some kind of global info I had to tell. Because I had told it so many times since that day, on the phone with family, friends and assurance companies, it felt I wasn’t telling the story of MY father, of MY life, of MY family. People needed to be informed properly and the story of it almost changed into something you can speak out right away without thinking. Like a recording on repeat.
But since the funeral, I find it hard to tell about my father’s passing away. Now I can actually feel the words in my mouth falling out to tell our story. I feel it and I think about the words I am choosing.
I think I have never felt so miserable in my whole life before besides the first pains when it strikes you, you have lost your dad. But then, a while, you feel numb. Finally you can’t cry anymore because you have cried so many times. You will feel extremely miserable, but you wouldn’t be able to cry. You will take care of all the things that need to be taken care of and then, when the funeral is over and the normal life starts again you feel as if your world stopped and isn’t able to turn again.
2 Days ago and yesterday I have told about my father’s passing away 2 times. About what happened, what we have done and how we all were there. I told the story with fully knowing what happened, but without crying. After the story had been told, I cried. A lot. Alone in nature. I had to pull my car to the side so I could cry and scream out WHY.
I still don’t fully understand what happened and I wonder when I finally will.
All I know now, is that I can feel pain again. Of course it’s not pleasant to feel pain, but actually it’s better than feeling numb. It’ll be part of the processing, I guess…
****************
Iedere keer als ik het verhaal over het overlijden van mijn vader moet vertellen, merk ik dat het voor mij steeds moeilijker word om mijn verhaal te kunnen voortzetten. Toen mijn vader net was overleden, voelde het als een soort van globale info die verteld moest worden. Omdat ik het verhaal al zo vaak verteld had sinds die ene dag, aan de telefoon met familie, vrienden en verzekeringsmaatschappijen, voelde het niet alsof ik het verhaal vertelde over MIJN vader, over MIJN leven, over MIJN familie. Mensen moesten goed geïnformeerd worden en het verhaal veranderde daarmee in iets wat je kunt uitspreken zonder er over na te denken. Alsof het een plaat was die afgespeeld werd, op repeat.
Maar sinds de crematie, heb ik er moeite mee om te vertellen over het overlijden van mijn papa. Nu voel ik de woorden ontstaan in mijn mond, zich vormen en naar buiten vallen. Ik voel de woorden en ik kies de woorden bewust.
Ik denk dat ik me nog nooit van mijn leven zo slecht gevoeld heb, naast de eerste pijn die je raakt wanneer je net het slechte nieuws gehoord hebt dat je je vader hebt verloren. Maar dan, een tijdje, ben je verdoofd, voel je je verdoofd. Uiteindelijk kan je niet meer huilen omdat je al zo vele malen gehuild hebt. Je regelt alle dingen die geregeld moeten worden en dan, als de crematie voorbij is en het normale leven weer begint, voelt het alsof je wereld stilstaat en niet meer kan draaien.
Eergisteren en gisteren heb ik over mijn papa’s overlijden 2 keer verteld. Wat er gebeurd is, wat we gedaan hebben en hoe het daar was. Ik vertelde het verhaal met mijn gedachten erbij, bewust, maar zonder te huilen. Toen het verhaal verteld was, moest ik huilen. Heel erg veel. Alleen in de natuur. Ik moest mijn auto aan de kant van de (polder)weg zetten om te kunnen huilen en WAAAROM te schreeuwen.
Ik bevat nog steeds niet helemaal wat er gebeurd is en ik vraag me af wanneer dat besef er komt.
Het enige wat ik weet is dat ik weer pijn kan voelen. Natuurlijk is het niet prettig om pijn te voelen, maar eigenlijk is het beter dan verdoofd. Het zal wel onderdeel van het verwerkingsproces zijn….
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
Geef een reactie