Leave me alone

Translation below

Laat me alleen, alleen met al mijn verdriet.
Het is beter dat ik nu geen mensen zie….

Zo voelde de afgelopen tijd voor mij. Als het besef is gekomen dat de stoel in de kamer niet meer gevuld zal worden, de auto niet meer om de hoek rijdt en je op maandag niet meer naast hem zit, dan is je verdriet tastbaar. Zo tastbaar dat je niemand in je buurt wilt hebben, je jezelf wilt opsluiten met je gevoel. Ik heb me naar het idee van de buitenwereld niet afgesloten, maar dat deed ik juist wel. Ik vertelde en vertelde op mijn blog en in de tussentijd voelde ik me miserabel thuis. Zat ik jankend op de bank bij mijn moeder en gleed ik er vanaf met pijn in mijn buik. Het liefst had ik op de grond willen liggen en willen schoppen en slaan. Maar ik weet ook dat dat niet helpt en mij ook niet zal helpen. Het enige wat ik wilde, was rust aan mijn hoofd. Geen mensen zien, geen dingen moeten. Alleen bezig zijn met mezelf en mijn verdriet is al zwaar genoeg. De dagen doordeweeks zijn het minst zwaar, je bent druk bezig. De tijd dat je kan zitten en nadenken zijn wel het zwaarst. De momenten in de week dat je tijd hebt om je gedachten ergens over te laten gaan.
Vorige week maandag kwam ik thuis en scheen de zon een beetje. Ik ging zitten in de achtertuin op de stenen en staarde voor me uit. Dat moment, dat ene moment met de zon op mijn gezicht, waarbij de stilte hoorbaar was en ik alleen werd gelaten met mijn gedachten, voelde alsof ik zo dichtbij papa stond en tegelijkertijd zo ver weg. Ik heb een boek gekocht over het verwerken van een dergelijk verlies. En daarin staat: “nooit meer is voor altijd”. Zo voelt het ook. Nooit meer zal hij zitten in zijn stoel, nooit meer zal hij mij advies geven. Altijd zal de stoel leeg blijven en altijd zal ik mijzelf moeten adviseren.

Een week lang heb ik slecht geslapen, lag ik ’s nachts te draaien en te denken. Dagenlang heb ik enorme huilbuien gehad voor ik in slaap zou vallen. Tijdens deze dagen had ik mijn familie en hebben mijn moeder en mijn vriend mij volledig bijgestaan. Ik hoef niet meer groot te zijn. Ik kan ook instorten, ik mag instorten en ik mag huilen. Hoewel dat fijn is, ben ik bang voor de ellende die me nog staat te wachten. Die pijn waarvan ik zo bang ben dat ik hem niet kan verdragen.

*************************************

This songs says `Leave me alone, let me be alone with my sorrow. It`s best for me to not see any people`
This is how it felt for me for a while now. When you finally realize the chair won`t be filled with his presence, the car won`t come around the corner of the street and you won`t sit next to him on Monday, than you grieve is touchable. You can feel it so badly, you don`t want any people near you, you just want to lock yourself in a room and be alone with all your sorrow. I know people don`t think I did this, but actually I really did. I told a lot of stories on my blog but in the meanwhile I felt miserable at home.
I sat crying on the couch at my mom`s house, slipped off the couch fully feeling all the pain in my stomach. I`d rather lie down on the ground and kick and hit (and yell). But I know it won`t be helping me. The only thing I really wanted was peace and quiet. No worries. I didn`t want to see any people, I didn`t want to do anything (or at least didn`t WANT to do anything). I only wanted to focus on myself, because me and my grieve is hard enough. All days during the week weren`t that tough, but when you get the chance to sit down and think of everything – those days are the hardest.
Last week, on a Monday, I came home and the sun was shining a bit. I sat down in my backyard and just stared at no point in front of me. That moment, that one moment with the sun shining on my face, in which silence was seamed so loud, it felt as if my father was so close and yet so far away from me. I`ve bought a book about mourning and it says on one page: never again is forever. And that`s how it feels like. He will never sit in that chair again, he will never give me any advise. That chair will be empty forever, I will need to advise myself forever.

For one week I didn`t sleep well, tossed and turned all night, thinking. I cried for so many days before I would fall asleep. During these days my family was around and I got most comfort from my mom and boyfriend. I don`t need to be tough girl anymore. I can have a break-down, I am allowed to cry. On one side, that`s a wonderful thing, but on the other side I am so scared for the pain I will finally come across. That enormous pain I am so afraid of not being able to bare.