Ziekte: onbekend
Rillend word ik na een korte slaap plots wakker, ik vlieg overeind als in de film. De rilling grijpt me bij mijn enkels en zet zijn reis voort, via mijn ruggengraat klimt hij omhoog en benevelt me. Een waas van mist in mijn hoofd en voor mijn ogen. Zie ik de dingen zoals ze zijn?
Mijn buik neemt de pijn over, ik zie mijn buik bewegen door het overmatig pompen van mijn slagader. Mijn buik neemt de pulserende kracht van mijn hart over en komt in gelijk ritme omhoog en weer naar beneden. Ik kijk naar mijn voeteneind en in de verte hoor ik een stem spreken, dof en metaalachtig. Ik begrijp dat het Joep moet zijn, hij staat niet veel verder van het bed. Ik kijk hem verdwaasd aan. Alles wat hij zegt lijk ik te moeten vertalen in mijn hoofd voordat ik enkel kan knikken. Ja of nee.
Welkom in mijn wereld van pijn. Een wereld waarin ik niemand welkom wil heten, omdat ik er zelf niet graag verblijf. Het is een wereld die je niet kunt begrijpen als je er niet ooit bent geweest. Maar niemand wilt er naartoe, het is als een oorlogsgebied zonder verhaal, zonder spreekbuis, waar geen journalisten zijn, alleen maar slachtoffers. Joep is mijn link naar de buitenwereld, alleen hij kan mij de grens laten oversteken door een blikje cola aan te bieden. Zo makkelijk? Alsof je je hielen maar drie keer tegen elkaar hoeft te klikken, maar onmogelijk door jouzelf uit te voeren. Je hebt hulp nodig van een ander omdat je bijna verlamd bent door de pijn.
Ik drink de cola snel achter elkaar op, terwijl mijn pijn verzacht word door de warme handoplegging van Joep. Deze keer helpt een simpel blikje cola me. Na een tijd voel ik mij wat beter maar durf amper te gaan slapen. Wat als het weer gebeurt? Maar dat doet het toch, ooit. Als je niet oplet, word je weer bij je enkels gegrepen en het enige wat je dan kunt hopen, is dat je niet alleen bent.
Dat moment komt weer, maar het zal je overkomen. Dus het beste is er nu iets moois van te maken. Nu te gaan slapen en niet langer te denken. Met iemand aan je zijde, ben je nooit verloren.
5 reacties
Geef een reactie Reactie annuleren
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
Beterschap en sterkte meis!
Joh Nancy toch, wat moet jij veel pijn hebben zeg, als ik dit zo lees. Je omschrijft het zo mooi, maar uiteindelijk is het verschrikkelijk voor jou. Beterschap ermee.
Wilma
Heftig hoor Nancy! Gelukkig heb je een geweldige vriend die je kan helpen, maar het lijkt me heel erg heftig dit.
Groetjes,
Chantal
Lieve Nancy,
Hoe herkenbaar jouw blog!
In 2000 is er na heel veel onderzoeken (maag-darm-bloed) bij mij ook PDS vastgesteld.
Net als jou denk ik dat dit een verzamelnaam is voor iedereen met buikpijnklachten en ze weten niet wat het exact is.
Tot ongeveer 1 jaar geleden ging het goed, met wat aanpassing in mijn leven. Dit wilt zeggen; vezelrijk dieet, om de 3 uur wat eten, niet te vet eten, voldoende drinken. En tijdens mijn zwangerschap inmiddels ruim 7 jaar geleden ging het geweldig, ik kon zelfs friet eten!! 🙂
Om terug te komen ruim 1 jaar geleden kwam in alle heftigheid de klachten terug die ik in 2000 had gehad.
Dit wilt zeggen; buikpijn, krampen, misselijk, vol gevoel.
Al mijn hulpstukken uit de kast gehaald, maar het ging maar niet over, toch maar even naar mijn huisarts.
Conclusie een darmontsteking en probeer eens glutenvrij te eten. Dit dan ook gedaan, opeens geen boterhammen met kaas meer, maar een droge glutenvrije boterham met veel boter en kaas.
Dit ging redelijk, de klachten verdwenen. Afgelopen winter weer dezelfde klachten huisarts maar weer geraadpleegd en wat bleek een darmontsteking. Gewoon uitzieken…. Na 2 weken was ik gelukkig weer een beetje de oude. Nu 3 maanden geleden weer dezelfde klachten alleen waren ze heel heftig, het leek of ik moest bevallen!! De huisartsenpost gebeld en diclofenac gehad en weer een darmonsteking. Inmiddels is de darmontsteking weg maar ik blijf met regelmaat klachten houden. Wat wilt zeggen buikkrampen, ontlastingsproblemen (wel 5 keer op een dag ;( afvallen en net als jou zit het ook niet in mijn gene om dik te worden. Dus ik ga maar weer eens naar de huisarts om me door te laten verwijzen naar de huisarts. Lieve Nancy, ik wens je langs deze weg heel veel sterkte met je vervelende darmen. En ik hoop snel iets van je te horen because i love your blog!! Veel Liefs Gadisja
Jeetje Gadisja, wat een lijdensweg! Heel herkenbaar wat jij allemaal schrijft zeg, vooral ook dat je elke keer met een kluitje het riet in wordt gestuurd. Daar werd ik in het begin vooral heel erg moe van, elke keer moest ik maar weer doorvragen. Ze geven je soms het gevoel dat het allemaal tussen je oren zit, ik heb zelfs nog even aan mijzelf getwijfeld! ‘Ik zal toch niet…?’ Nee, ik stel me echt niet aan. En jij ook niet, als je constant problemen blijft houden zou je je gewoon moeten laten doorverwijzen naar het ziekenhuis. Ik heb vaak in het voorjaar en in het najaar (specifieke maanden zelfs!) extra last van mijn buik. Ik raad je dan ook aan om 3 maanden ervoor nog even contact met je huisarts op te nemen en je te laten doorverwijzen. Voor je aan de beurt ben, ben je zo 6 weken verder en dan kom je al bijna in de buurt van je probleemtijd. Waarschijnlijk vinden ze ontstekingswaarden in je bloed en als je meer onderzoeken krijgt, zou het best eens kunnen zijn dat ze meer kunnen zien. En tot die tijd blijven we gewoon volhouden hè?
Superbedankt voor je lieve comment op mijn blog en wat fijn om te lezen dat je mijn blog zo graag leest!
x