Love Parade Duisburg – het Duisburgdrama

Iets wat ik nog nooit heb gedeeld: hoe de Love parade in Duisburg volledig uit de hand liep en ik daar getuige van was.

24 juli 2010: het was een zomerdag, met vrienden besloten we om naar de Loveparade te gaan in Duisburg. Ik wilde al jaren gaan, maar Berlijn in mijn eentje leek me nooit zo verstandig; het is zo’n eind. De Love parade was uitgeweken naar andere plaatsen en daardoor leek het een stuk haalbaarder om de Love parade een keer mee te maken. In 2010 ging ik dus mee, naar Duisburg.

Al vrij snel vonden we prima parkeerplaatsen in Duisburg en gingen we richting het festivalterrein. Terwijl we door de straten richting de ingang van het oude goederenstation liepen, werd me al duidelijk dat er veel mensen op de been waren. Heel veel mensen.

De eerste tekenen van dat het fout kon gaan bij de Loveparade

Aangekomen bij een T-splitsing, waarvan ik niet kon voorstellen dat dit de ingang moest zijn van zo’n groot event, stonden we al vast. Als een soort trechter werden we samengevoegd en ineens konden we niet meer omkeren. We hadden geen keuze en moesten met de stroom mee gaan.

Mensen drukten tegen elkaar aan, terwijl we langzaamaan door hekjes moesten gaan. Voordat we enkele meters verder waren, was er bijna een uur gepasseerd. De mannen uit de groep gingen in een kring om de vrouwen heen staan, om zo de druk van de massa een beetje tegen te kunnen houden.

De sfeer sloeg om bij de love parade duisburg

De sfeer werd grimmig, jongeren trokken verkeersborden uit de grond en er werd geschreeuwd. Ik probeerde me op één ding te focussen: zonder al te veel problemen binnen komen.

De volgende bottleneck

Eenmaal door de poortjes liepen we door een tunnel richting het evenemententerrein. Ook hier liepen we weer tegen een mensenmassa aan, want we konden het terrein niet op lopen omdat ze de ingang van het terrein blokkeerden. Dus besloten we ons lot in eigen handen te nemen. Naast de tunnel die langzaam het festivalterrein op liep, lag een wal waar bovenop dranghekken stonden. Die waren gesloten.

Van de beveiliging mochten we niet doen wat we deden, maar we deden het toch. We klommen op de wal en trokken het hek uit de tegels en liepen de rest van het terrein – waar het rustig was – op. Het kon natuurlijk niet lang meer duren voordat het mis zou gaan, maar daar stond ik niet bij stil. Ik was 26 en wilde een dansje doen.

Achteraf… is het makkelijk praten

Achteraf gezien was het al op dat moment duidelijk. En als je er aan terugdenkt, dan verwachtte je dat de organisatie er wel wat aan zou doen. Zoals de hekken verwijderen en mensen naar binnen laten gaan. Op radio, televisie en internet afraden om naar de Love parade te komen… Maar het was al te laat. Door de extreme stroom met mensen en de enige ingang werden er mensen dood gedrukt rond een uur of 5.

Wij dansten door op de Loveparade in Duisburg

En wij hadden na onze entree weinig door. Natuurlijk hadden we bij aankomst wel een gesprek over de slechte gang van zaken, dat het echt niet normaal was. Maar we stonden op een vrij rustig stuk van het festivalterrein, dronken wat drankjes en dansten op de muziek.

Al snel sloeg dat om. Een vriend zag tweets over de Love parade. Ik werd gebeld door mijn bezorgde broer, of ik wel in orde was? Ambulances reden over het terrein en ik zag regelmatig de EHBO post vertrekken en aangevuld worden met nieuwe collega’s en weer vertrekken.

Op televisie werd verslag gedaan van de ellende. De wagens bleven rijden op de Love Parade, de muziek bleef draaien om massahysterie te voorkomen. Om me heen zag ik mensen die gebeld werden, berichtjes binnen kregen, of huilend aan de telefoon hingen. Verslagenheid, onbegrip, angst. Langzaam werd het festival rustiger en gingen mensen naar huis toe. Wij besloten iets langer te blijven zodat we de grootste drukte konden vermijden.

Op de weg terug naar de auto stonden kleine groepjes bij elkaar te huilen. We reden naar huis toe toen het al donker was.

Thuis gekomen bedacht ik me hoeveel geluk ik had gehad. We hadden geen 15 minuten later aan moeten komen in Duisburg. Bij de T-splitsing kwamen drommen mensen van alle kanten aangelopen. De trechter bij de tunnel was een verschrikking en dan de dranghekken bovenop de wal die niet weggegooid werden om de stroom mensen nog een andere toegangsroute te verschaffen… De ambulances leken geen schijn van kans te hebben om mensen nog te helpen – elke weg naar deze ellendige plek was vol.

We hebben nooit zo in de verdrukking gezeten als de filmpjes die je op internet ziet, gelukkig. Ik blijf zeggen dat we geluk hebben gehad, we hadden niet langer naar een parkeerplaats moeten zoeken… Die dag zat er een engeltje op onze schouders.