Au revoir

Afscheid nemen is erg moeilijk als je niet wilt. En ik wilde niet. Echt waar, ik wilde NIET weg uit Parijs… maar de tijd zat er op. We hadden er alle tijd doorgebracht die mogelijk was, tot de laatste minuut. Het project van mijn vriend zijn werk was afgelopen en ja, helaas… de sleutels van het appartement moesten worden ingeleverd. Hoe we eerst moesten lachen om de wansmaak van de inrichtende Fransen, konden we ons ineens niet voorstellen dat we die belachelijk grote spiegel moesten gaan missen op de paarse ondergrond. Of ons lieve, kleine Frans balkonnetje. Het getoeter in de straat, de cafées op de hoek, de fietsen voor de deur. Hoewel je foto’s kunt maken alsof je leven er vanaf hangt, je vangt nooit de essentie van een moment. En dus heb ik heel veel foto’s van onze geweldige tijd maar een gapende wond in mijn hart: Ik mis Parijs.
Hoewel de welkom thuis berichtjes verschrikkelijk lief zijn en we ook het gevoel van thuis hebben, tipt er toch op dit moment nog niets aan die leuke stad. Ik heb er een tijdje over gedaan om weer een beetje in het Nederlandse ritme te komen, maar mijn grootste troost is nog steeds terugdromen aan die geweldige tijd die we daar samen hebben gehad. En die ervaring en de prachtige momenten die ik heb gevangen in mijn hart pakt gelukkig niemand meer van ons af.

****

Having to say goodbye is very difficult if you don’t want to. And I didn’t want to. Really, I did NOT want to leave Paris… but time was running out.
Every minute we could have spend, we did spend and the project of my boyfriend’s job was finished and yes, unfortunately… we had to give back the keys of our appartment. How we firstly laughed out loud because of the strange taste of design and furnituring a home of the French, we could in the end not imagine us having to say goodbye to the ridicilous large mirror with the purple background. Or our beloved, small French balcony. The honking in our street, the cafées on the corner, the bicycles practically in front of our door. Though you can make as much pictures as you like, you can never get the essence of that moment. And so I have a lot of pictures of our wonderful trip to Paris but a large wound in my heart: I miss Paris.
Though we loved all the nice welcome home comments and really have the feeling we are at home, still we prefer that one big city. I had to have some time adjusting to the Dutch rhythm, but my biggest comfort still is thinking back at that wonderful time we could spend together endless. And there’s nobody who can ever take that experience away from us.

Picture: Me after giving back our housekeys in front of our first front door.

1 reactie