Cleaning ‘lady’

So I am an expat (’s wife) at the moment. It is what it is. My boyfriend leaves the house early in the morning and after that I am all alone, in another country, unemployed. Enough reason for me to make a little celebration dance (not that he’s away, but that I can do whatever I want), but on Mondays I have to be a little more constructive. We haven’t got an ‘appartement’ but an ‘appartement-flat’ as they like to call it in Paris. What basically means the following: you also have a cleaning facility.

And on Monday we have our cleaning ‘lady’. At least, I thought – how NON feminist of me – that we would have a lady but it is indeed a sir/gentleman. So on Monday, you make sure you get the hell out of the appartment. I have cleaned when I was younger and it made me feel extremely embarrassed when people would stay in their room while I was cleaning. Back then I was a teenager and I am sure my feelings were more like this because of puberty then because of the situation but still I don’t want my cleaning people to feel uncomfortable.
The first time I just wanted to know at what time I could expect them and I have learned it’s EARLY. So each week I try to leave the house together with the Mr. and wander the streets of Paris – quite sadly – waiting to be able to go home again to start my routine. Of course I can make use of the day by leaving for a whole day and not being back in the evening since Paris has got so many things to offer, but when the temperatures drop under 3 degrees celsius I can assure you the streets of Paris aren’t always that great to walk in.

The relationships between apartment-owner and cleaning is a different story. Actually, all employer-employee relations in this country are remarkably ‘different’. And dealing with people you don’t know as well. You act like a sugar but if it’s possible, you make sure you get away as soon as possible so you will not be able to see your neighbor. I live next to a dentist for weeks now. I hear him talking, drilling and filling cavities (haha) but I still haven’t seen him. I have heard the previous neighbor, now graced by a new neighbor – I have heard them but haven’t seen them. And that is exactly as the Parisians like to have it: a touch of mystery hangs around them and they’d rather not do any smalltalk with people they don’t know (or want to know). That technique I have already applied a few times when I entered the building and took the elevator – while the elevator came down, I was impatient because there was also a company coming down the stairs. The horror if you have to greet them! Fortunately, I jumped on time in my mini elevator to my floor. Or the one time I encountered the Lady dressed in Chanel with her little dog at the common door, they went out and I had to go in. She was clearly not convinced that I belonged in the building, when I greeted her with a nice ‘ bonjour ‘ that thought dripped off her face while she scanned me from head to toe. One of the reasons I don’t want to have any more confrontations…

The last time I spoke to the cleaning man might have been inappropriate, but I think it’s important that the man knows I would like to give him time for cleaning and not to feel embarrassed if I happen to still be in the appartment. I now hope he will not dive in the elevator the next time he hears my voice…

********************************************

Dus ik ben een expatvrouw op dit moment. Ik kan er niet onderuit, het klopt, dat ben ik. Mijn vriend vertrekt ’s ochtends naar zijn werk en ik zit hier, in het buitenland, zonder werk en alleen als hij de deur uit is. Voor mij genoeg reden om een little celebration dance te doen (niet dat hij weg is, maar dat ik zelf kan beslissen wat ik doe), maar op maandag moet ik constructief te werk gaan. Wij hebben namelijk geen ‘appartement’ zoals de Parijzenaars zeggen, maar een ‘appartement-flat’. Wat het volgende betekent: je appartement wordt ook nog eens schoongemaakt. Op maandag komt de cleaning ‘lady’. Althans, ik dacht – hoe NIET feministisch van mij! – dat het een lady betreft, maar ik heb in dit geval toch echt een sir/gentleman. ’s Maandags dien je je dus snel uit de voeten te maken. Ik heb zelf vroeger schoon gemaakt en niets irriteerde mij meer dan dat er nog mensen in de kamer waren, waardoor ik me enorm opgelaten voelde terwijl ik mijn werk deed. Hoewel ik toen een tiener was en hoogstwaarschijnlijk meer last had van de puberteit dan van de werkelijke situatie, wil ik de mensen die bij mij langskomen om schoon te maken toch geen vervelend, gejaagd gevoel geven.
De eerste keer wilde ik alleen even weten hoe laat de schoonmaakservice zou arriveren en inmiddels weet ik dat het vroeg is. Dus maak je je tegelijk met manlief uit de voeten op een maandagochtend om vervolgens iewat treurig door de straten heen te dwalen, totdat je weer terug naar huis kunt gaan om de vaste routine van de dag te kunnen uitvoeren (de 3 R’s zijn heel belangrijk, maar daarover ooit meer). Ik kan er ook gebruik van maken en meteen de rest van de dag buiten blijven, je hebt hier immers genoeg te zien. Maar als het kwik daalt tot onder de 3 graden celsius is het toch minder goed toeven buiten.

De verhoudingen tussen appartement-bezitter en cleaning is een verhaal apart. Eigenlijk zijn alle verhoudingen tussen werkgever-werknemer in dit land apart. En de omgang met onbekenden ook. Je doet poeslief maar als het kan, zorg je ervoor dat je zo snel mogelijk wegduikt om je buurman niet te zien. Ik woon inmiddels al weken naast een tandarts, ik hoor hem praten, boren en gaatjes vullen (haha) maar zien is er nog nooit van gekomen. Ik heb de vorige buurvrouw gehoord, nu opgeluisterd door een buurman – ik hoor ze wel, maar ik zie ze niet. En dat is precies zoals de Parijzenaars het graag willen hebben: een zweem van mysterie hangt om ze heen en ze hoeven vooral géén smalltalk te maken met andere mensen die ze liever niet willen leren kennen. Die techniek heb ik inmiddels ook al een paar keer toegepast toen ik het gebouw betrad en de lift nam – terwijl de lift naar beneden kwam, stond ik te trappelen van ongeduld omdat er ook een gezelschap naar beneden via de trap kwam gelopen. De horror als je ze moet groeten! Gelukkig sprong ik op tijd in mijn mini liftje naar mijn verdieping. Of de ene keer dat ik de dame in Chanel met het kleine hondje tegen kwam bij de gemeenschappelijke deur, zij ging naar buiten en ik naar binnen. Ze was er duidelijk niet van overtuigd dat ik in het gebouw hoorde te zijn, toen ik haar groette met een aardig ‘bonjour’ droop het van haar gezicht af terwijl ze me met haar zure mondje afkeurde van hoofd tot teen. Een van de redenen dat ik geen confrontatie meer hoef te hebben…

De laatste keer dat ik tegen de cleaning man sprak zou wel niet gepast zijn geweest, maar ik vind het belangrijk dat de beste man weet dat ik hem de tijd gun en hij zich niet opgelaten hoeft te voelen als ik toevallig het appartement nog niet heb verlaten. Ik hoop niet dat hij de volgende keer in de lift duikt zodra hij mijn stem hoort…

Source baby picture
Source vintage picture