
Emotions
Gisteren heb ik uitgeslapen, gewoon omdat het kan. Erna besloot ik dat ik wat moest ondernemen, ik zit nota bene in de stad van mijn dromen! Dus in de middag vertrok ik om de stad nader te verkennen. Het was droog, ik had muziek op de oren, het voelde alsof ik de wereld aan kon. Daar liep ik dan over de Champs, niemand kon me wat maken! Kijk maar chagrijnig, doe maar moeilijk, maar hier ben ik, de dame die haar droom werkelijkheid laat worden!
Toen ik uitstapte bij Cité (wat bij overstap Chatelet nogal wat voeten in aarde had) bleek het te regenen. Gatver!!! Wat dat betreft, totaal geen geluk hebben. We zijn zaterdagavond aangekomen en sindsdien sneeuw en regen. Dus ik ben maar met mijn plu door de regen gaan banjeren, maar met die kou kon ik wel wat leukers verzinnen. Toen ik langs de Notre Dame kwam, kon ik niet anders dan naar binnen gaan. Het was helemaal niet mijn bedoeling geweest want ik kan hem bijna dromen, maar er stond geen rij en dus riep de kathedraal zachtjes mijn naam: Nancy, kom toch binnen er staat niet eens een rij – en dus liep ik naar binnen. En daar gebeurde iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. Ik werd in de kerk emotioneel, tot tranen toe geroerd. Alsof er iets in mij werd aangewakkerd, ik weet niet precies wat. Een gevoel van gemis en kracht – en ik zei tegen mijn vader alsof hij er was: “Pap, ik heb het goed gedaan hè.” Het voelde wel goed in ieder geval; mijn broer en zijn vriendin zijn in verwachting van een kleintje en hij heeft een baan en ze hebben een huis gekocht. Mijn moeder heeft haar verdriet beter kunnen benoemen en is in staat om de draad van het leven weer op te pakken. Ik ben weg gegaan naar Parijs om mijn droom achterna te jagen toen alle puzzelstukjes op zijn plek vielen – het was goed gegaan en nu zij hun vleugels weer opnieuw uitslaan mag ik dat ook. Je zou kunnen zeggen dat ik opnieuw geboren werd daar in de Notre Dame omdat het me een bevrijdend gevoel gaf, maar zo spiritueel en zweverig wil ik nu ook weer niet worden. Het voelde goed en ik verliet de kerk.
Erna heurlijk gegeten bij een tentje op Ile St.Louis, natuurlijk ga ik niet meteen namen noemen, die krijgen jullie later wel te horen. Alleen eten is geen enkel probleem, zeker niet als 4 andere tafeltjes ook alleen zitten te dineren. Mijn vriend eet ook uitgebreid tussen de middag met zijn collega’s dus lijkt het mij verstandig om tussen de middag comme une Parisienne ook lekker te lunchen. Wie weet kan ik mijn aversie voor warm eten tussen de middag opzij zetten. Gisteren lukte dat in ieder geval wel – met de kou is een warme maaltijd zeer welkom en voldaan rekende ik mijn driegangenlunch af.
Vervolgens heb ik rondgezworven. En wat gek..! Loop ik over straat, kom ik een bekende tegen! Een vriend van Joep die per toeval ook net op datzelfde stukje stoep loopt. Uiteraard als evidence een foto gemaakt, die ik niet zou plaatsen op social media omdat hij er met zijn ogen dicht op stond. Ik moest meteen denken aan 3 degrees of separation.
Het zwerven bracht me langs wat winkels en bekende gebouwen (Universiteit Sorbonne, Pantheon, zie hiernaast) en ik sloot mijn wandeling af in Parc du Luxembourg. Hoewel de meeste straten schoon waren, lag hier de sneeuw nog volop en waande ik mij in een sprookjesland. De vijver was afgesloten en je zag alleen wat eenden in de verte op het water liggen. Verderop waren de oude mannen, à la rust, regelmaat en reinheid, gewoon hun potje pétanque aan het spelen. Weer of geen weer, sneeuw of geen sneeuw. Ze groetten me en ik groette netjes terug.
Meerdere malen vandaag werd ik aangesproken om de weg te wijzen, maar ik ben net zo zoek als de rest in de kleinere straatjes.
Ik ga nog voor een pas Navigo maar daar moet je een pasfoto op zetten en omdat ik een pukkel ter grootte van een tweede kin heb, heb ik besloten voorlopig nog carnets te kopen. Immers een pass navigo ziet er toch classier uit zonder pukkels.
*****************************************************
Yesterday I slept in, just because it’s possible. After I decided to do something, take some action. I was in the city of my dreams! So I left in the afternoon to explore the city further. It was dry, I had music on, it felt like I was on top of the world. And there I walked on the Champs, king (well, queen) of the world! Just look cranky, act difficult, but here I am, the lady who lets her dream become reality! When I stepped out of the metro at Cité, it started to rain. Yuk!!! In that regard, no luck. Saturday night we arrived and since then, snow and rain.
When I passed the Notre Dame, I couldn’t but go inside. It wasn’t my intention to do so, I know that thing like the back of my hand, but there was no line and so called the Cathedral gently my name: Nancy, come in there is not even a line and so I ran inside. And there something happened I’ve never experienced before. I was in the church, so emotionally that I couldn’t hold back my tears. A sense of loss and strength – and I said to my father as if he was there: “Dad, I’ve done well huh.” It felt good in any case; my brother and his girlfriend are expecting a little one and he has a job and they have bought a house. My mother has appoited her grief better. I’m chasing my dream by going to Paris, it was like all puzzle pieces fell in place – everything was going well and now we can all spread our wings and fly again. You could say that I was reborn at Notre Dame because it gave me a liberating feeling, but I will not say something as spiritual like that. It felt good and I left the church.
After that I ate deliciously at a place on Ile St. Louis, of course I’m not going to mention names immediately, you guys will hear of that later. Eating alone is no problem at all, certainly not when 4 other tables also dining like me – alone. My boyfriend eats in the afternoon with his colleagues so it seemed wise to me to adopt the lunches comme une Parisienne. Who knows I may put aside my aversion for hot food in the afternoon. Yesterday I managed – with the cold a hot plate is very welcome. I then wandered. And say what..?! I was walking down the street and see somebody I know! A friend of Joep, at the same piece of sidewalk. So weird. Of course I made a picture, as evidence, which I would not post on social media because he had his eyes closed on the pic. I immediately had to think of 3 degrees of separation.
Wandering brought me along some shops and well-known buildings (University of Sorbonne, Pantheon, see the picture with me in it) and I ended my long walk at Parc du Luxembourg. Although most of the streets were clean, there still was snow here and it felt like I was in some kind of fairy land. The pond was closed and you only saw some ducks in the distance in the water.
Later I saw some old men, playing their game of petanque. Rain or shine, they will be playing their game. They kindly saluted me and I greeted back nicely. Several times today I was approached for giving directions, but I’m just as lost as other in the narrow and more unknown streets.
I will fetch a pass Navigo but for this pass you need a picture and since I have got a pimple the size of a second chin, I decided to buy a carnet for now. After all a pass navigo looks classier without pimples.
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
Geef een reactie