Ik wil weg!
De Nederlandse zomer is niet je van het geweest. En dus vluchtte ik natuurlijk eind augustus weg. Op weg naar de zon! Dacht ik.
De eerste week van de vakantie zaten we op een Grieks eiland, Samos. Het was heerlijk; een hele week niets doen en zon bij dat niets doen. Een mens kan zich niet gelukkiger prijzen lijkt mij zo.
Na deze week relaxen in de hitte vlogen we terug naar huis om daar direct de spullen in te pakken en te gaan roadtrippen richting Midden- en Oost-Europa. Daar was het weer in vergelijking met Samos volstrekt anders. De tas met leuke outfitjes die ik had ingepakt, kon ingepakt blijven want in Tsjechië was het zo koud dat ik ’s nachts wolkjes kon blazen en het kwik richting 4 graden ging. Toen ik in Telc was en op het plein stond tijdens het brandweermannenfestival, was het dan ook moeilijk om mezelf warm te houden. Met 4 lagen kleding liep ik als een Michelin-mannetje rond naar de kraam met Glühwein. Aaaah! Rozig stapte ik ’s nachts in mijn bedje.
Na Telc, was Oostenrijk aan de beurt. Gelukkig kon ik in Wenen de H&M binnenstappen en breidde ik mijn garderobe verder uit. Dat was hoognodig want ook in Oostenrijk was het niet warm. Na een week rondreizen zonder echte zomerse warmte, besloten we nu de zon op te zoeken in Kroatië. We zijn doorgereden naar Dalmatië en eindelijk konden we onze tent opzetten en het genieten van de zon beginnen.
Dat hebben we dan ook met volle teugen gedaan. Maar aan alles komt een einde en zo ook aan deze vakantie. Zonder goede voornemens gingen we terug naar huis toe.
En thuis kwam het besef: ik vind het niets hier! De voornemens die ik dit jaar nu eens niet maakte, zorgden thuis voor een schrikeffect. Had ik ze maar gemaakt, dan had ik meer nagedacht over ‘de situatie thuis’. De overgang was zo enorm groot in vergelijking met wat we de afgelopen weken hadden gezien, dat het me geen meter beviel terug in Nederland. Om mij heen zag ik alleen maar chagrijnige gezichten, asociale lui die je rechts inhalen op de snelweg, gehaaste mensen die voorkruipen en vooral: geen glimlach te bekennen.
Het niet gehaaste leven en het meer sociale aspect wat ik de afgelopen weken gevoeld had, vond ik vele malen fijner en miste ik. Tot nu toe denk ik: waarom zijn we toch allemaal zo? Waarom worden we omver geduwd als de deur van de bus opent? Waarom halen mensen je rechts in en snijden je af op de snelweg (en geloof me, ik rijd niet langzaam)? Waarom neemt niemand de moeite om de cassiere even gedag te zeggen?
Ik ben zo dus meer gaan nadenken over ons leven hier in Nederland, over Nederlanders, het buitenland en omgangsvormen. Ik weet dat het gras bij de buren altijd groener is, maar ik moet wel zeggen dat het weer behoorlijk wennen was na 4 weken buitenland.
4 reacties
Geef een reactie Reactie annuleren
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
Snap je punt! Ik heb laatst nog een beginnetje gemaakt met een blog, genaamd ‘Ik hou van Holland?’. Ik heb namelijk ook een haat/liefde verhouding met Nederland. Ik vind het fijn geregeld hier en kon alles hier na drie weken Indonesië weer echt waarderen. Maar aan de andere kant: mensen zijn afgunstig, doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Je mag niet trots zijn met wat je hebt, wie je bent, dan ben je arrogant. En Amsterdam an sich: is dat nou een hoofdstad? Alles is vroeg dicht hier en de meeste mensen willen leven alsof het één groot dorp is. Uh, dan ben je verkeerd in een stad lijkt me?
Maar wel goed om jezelf eens wat vragen te stellen over je leven. Anders gaat het voorbij zonder dat je er erg in hebt. Waar zal jij willen wonen dan eigenlijk?
Thnx voor je tips en leuke blog, had hem destijds ook gelezen ja.
Mn sollicitatiegesprekje ging trouwens goed, nog bedankt voor je reactie! Heb woensdag een proefdag!
Xxx
Ik snap wat he bedoelt! Ik ben twee jaar geleden een week in Bosnië geweest, om kindjes daar te helpen met het verbouwen en opknappen van de school en de kinderen daar een leuke tijd te bezorgen. Daar hebben de mensen niets en zijn zielsgelukkig ondanks dat en zijn blij met de kleine dingen die fijn zijn in het leven. Dit brengen ze ook over op hun kinderen. De kinderen zelf warn ook blij met alles wat ze kregen en wat we met ze deden. Toen ik in NL terug kwam, stond ik in de supermarkt en hoorde ik een kind gillen omdat mama de verkeerde snoepjes meenam. Heel raar. We zouden inderdaad eens trots moeten zijn met wat we allemaal hebben.
Leuke post verder 😉
Ik bedoel dat bestuursfuncties/netwerken/net werken, dus net niet helemaal werken zijn. NET werken. Bijna 😉 Beetje flauw allemaal, haha.
Hoe is het met je baan? Nog schrijfambities?
Xx