Mon Dieu
It was best if they had called it the Oh My God, so Oh Mon Dieu Hopital – the creepy, filthy hospital at the Notre Dame. This time I went to a hospital in a foreign country not for me, but for my boyfriend.
He wasn’t feeling well at night and fainted with a big bang – his head through the wall (cost €1600). Though my mother stayed in our appartment as well and was nearer to him as I was, we couldn’t wake him up, so after some yelling and slapping he finally woke up. He didn’t faint for a very long time, but minutes may seem like hours when someone collapsed and stares without life in their eyes while making a terrible sound which must have been breathing.
He couldn’t remember any of it, so when he woke up he was very surprised finding us all on the floor. He said he was feeling fine, but had a really sore throat. Though he wanted us to believe, he simpy felt warm and I thought a normal and healthy young guy can not simply faint just because he is a little ill. Of course we also were treated with some nice memories of my father along the way and so we decided to call and check if it was best to go to a hospital for a check-up. He might as well could have a concussion. And we were sent to the hospital… Oh. My. God.
Later on I heard only the creme de la creme is being brought into the hospital. Well, I didn’t need to hear it, I could see it with my own eyes. Militants, tripping drug users, people in shock (was the crying girl raped?), bingedrinkers and people from serious accidents and flatliners. Fridaynight is one of the most busy night of the week apparently. The hospital was very old and because of all the emergencies it was filthy by the time we arrived (I understood that during day the hospital isn’t that fancy as well). We were no emergency so we had to wait a while and during that time my boyfriend started to look better and better – and acting so. After some tests (the team was very kind and professional) to check his head, reactions and throat he could go home without a real diagnose. He had the flu and needed to rest. A lot. When we received the note to go home at 7.30 in the morning, the worst part was already over. The stench and the people disappeared but the thoughts of this spooky hospital stayed in my head. If I now walk past the Notre Dame, I simply need to look up to the dark building and think of that one night I got to meet Paris adrift.
****
Ze hadden het beter het Oh My God, dus Oh Mon Dieu Hopital kunnen noemen – het akelige, vieze ziekenhuis bij de Notre Dame. Deze keer ben ik in een ziekenhuis in het buitenland beland, niet voor mijzelf, maar voor mijn vriendje. Hij is ’s nachts niet goed geworden toen hij naar het toilet ging en is met een heel harde klap flauw gevallen – met zijn hoofd door de muur (reparatiekosten €1600). Hoewel mijn moeder bleef logeren en als eerste bij hem was, werd hij maar niet wakker en na druk roepen, slaan en vervolgens maar een pijnprikkel kwam hij dan langzaam bij. (Hoorde overigens van mijn schoonzus dat een pijnprikkel niet meer gedaan moet worden, maar ik heb nog EHBO uit de nineties. Kan iemand mij zeggen wat je tegenwoordig moet doen bij iemand die flauw is gevallen en die je wilt bijbrengen?) Hij was niet lang weg, maar minuten lijken dan uren als iemand zonder leven in zijn ogen voor zich uit staart en een akelig geluid maakt wat moet doorgaan voor ademen.
De crème de la crème word hier blijkbaar binnen gebracht, hoorde ik later. Nou ik hoefde het niet te horen, ik had het al met eigen ogen gezien. Vechtersbazen, trippende drugsgebruikers, mensen in shock (was het huilende meisje verkracht?), comazuipers en verder mensen die een zwaar ongeluk gehad hebben of een hartstilstand hebben gekregen. Vrijdagnacht is blijkbaar één van de drukste diensten van het ziekenhuis – routineus ging het personeel er mee om. Het ziekenhuis zelf was zwaar verouderd en door alle noodgevallen van eerder die nacht smerig (en na klein onderzoek ook overdag is het er geen lolletje). We waren geen noodgeval en zo kropen de uren voorbij terwijl mijn vriend steeds vrolijker in zijn ziekenhuisbed lag. Na enkele tests (het personeel was aardig en professioneel) om zijn hoofd, reactievermogen en keel te checken en daarnaast een hartfilmpje voor de zekerheid bleek dat hij naar huis mocht zonder werkelijke diagnose. Hij had griep en moest uitrusten. Veel uitrusten. Toen we om half 8 ’s ochtends het ontslagbriefje in ontvangst namen, was het ergste voorbij. De stank en de mensen verdwenen maar de gedachte aan dit spookziekenhuis blijven. Als ik nu voorbij de Notre Dame loop, kan ik niet anders dan opkijken naar het donkere gebouw en denken aan die ene nacht waarin ik losgeslagen Parijs heb leren kennen.
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Slow living op Mrs.Stilletto met Geluk, Reizen en Duurzaamheid in de hoofdrol
Welkom op mijn slow living blog Mrs.Stilletto over
*Landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken*
Vanwege mijn persoonlijke ervaring met slow living deel ik mijn slow living lifestyle artikelen op dit blog met landelijk, groen en gelukkig leven op hoge hakken in de hoofdrol.
Heb je vragen of wil je contact met mij opnemen? Mail me hier: info(at)mrsstilletto.nl
Geef een reactie