Tu fais quoi?

What do you do? Or shall I say: what are you going to do? Is the most frequently asked question when I said I was going to live in Paris for two months. And here I am living it, the first two weeks are already over and we are busy with week number three. At the end of this week I’m trading my Paris apartment for a weekend Carnival in North Brabant – because you should never forget where you came from – but I’ll be back soon. What I do over here?

Picture: (Me enjoying the sun)

For starters I’ll briefly explain that my journey for many people is a big mystery. They do not understand why I have quit my job, they do not understand why I do this in a time of crisis and they do not know what I should do ‘all on my own’ during the day. And since you can’t explain a feeling very well, I can not tell you clearly why. The only thing I can do is this:
Think of something you want for a long time. Something you want to do or what you want to have. How long would you like this already? How long is this your desire? In my case this is for over 20 years (oh dear, I’m getting old!) and I can add 20 years to that but then I’m already in my 40’ies and it may never happen. The dream I had (amongst many others of course, but maybe less persistent) was to ever live in Paris. That desire remained in my mind always but ‘life’ came in between and so it never got to that point. This happens all the time, doesn’t it? Ordinary life rumbles by and you jump on that train to Varadarajan-before you know it, you are 50 and exhausted and you have seen nothing of life really.
And when all of the sudden my boyfriend could go abroad for work,  working on French projects in Paris for two months. The opportunity arose for him, a once in a lifetime opportunity also arose for me because how often do you see miracles like this? It was like a made bed, all I had to do is lie in it. I could go too – it flashed inside my head. I had always wanted to do, now is the time! After consulting with my work I took the plunge: adieu Office, bonjour Paris!
Many people said in advance: you’re crazy! You have a too romantic view of Paris, that only comes from the movie. You will get so bored! And what about your career!
Maybe more said: you’re crazy if you don’t! You are absolutely right that you’re going! This is so much fun for you! I’m actually a bit jealous of you.

Eventually the following thoughts made the choice:

• Gut feeling
• This is what you’ve always dreamed of!
• I haven’t bought a house and so no mortgage etc.
• I have no children, no looking back, I can go where ever I want to go
• This is what you’ve always wanted!
• You can make your dream a reality!
• Don’t think about money, what does money bring you when you’re on your death bed? In the end it comes to emotions, moments and experiences that count. And besides: your boyfriend still has a job
• You can go to Paris!!
• PARIS!
• PA-RIS!!!

And so we went. My boyfriend’s daily routine is very clear: work, for over 40 hours a week. My daytime activities, on the other hand, can be entirely made up by me. Depending on the weather, I make my little plans for the day.

The ‘fixed’ day activites include:

• Get up with my boyfriend and fix his breakfast (aaaah how sweet)
• Meditation
• Yoga and tapping (sometimes – I have to keep practicing for both!)
• Make chapters from books about the quarterlifecrisis
• Check my Social media
• Write blog posts/scheduling posts

Then depending on the weather, I go for a strawl, visit a museum, go shopping, read a book, drink tea/chocolate/wine and watch people. You don’t know how much joy you get out of walking around a city – you find nice shops, streets and bars. Or a museum to view at your leisure: Last time I was at the Musée d’Orsay and I was raved about the great Impressionism and the funny people I had heard. You see and hear so much more alone than when you are together.

In the evening we mostly eat at a restaurant and talk about our day. Before you know it, the day is coming to an end and we fall asleep side by side with the sounds of the city in the background.

So for those who have questions like: do you do anything at all over there? I can answer this: Yes and no. For the outside world I am doing nothing ‘useful’. What the eye doesn’t see is that I feed my soul and that’s all I need to know.

********************************************

Wat doe je? Of zal ik zeggen: wat ga je doen? Is de meestgestelde vraag toen ik aan gaf dat ik twee maanden in Parijs ging wonen. En hier woon ik dan, de eerste twee weken zijn inmiddels al voorbij en we zijn lang en breed met week drie bezig. Aan het einde van deze week verruil ik mijn Parijse appartement voor een weekend carnaval in Noord-Brabant – omdat je nooit je roots moet vergeten – maar ik kom erna gauw weer terug. Wat ik hier dus doe?
Om te beginnen zal ik nog kort uiteen zetten dat mijn reis hier naartoe voor veel mensen een groot raadsel is. Ze snappen niet waarom ik hiervoor mijn baan op zeg, ze snappen niet waarom ik dit in crisistijd doe en ze snappen vooral niet wat ik al die tijd ‘in mijn eentje’ moet doen. En omdat je een gevoel niet goed kunt uitleggen, zal ik het je ook niet volledig duidelijk kunnen maken. Het enige wat ik kan doen is dit:
Denk eens aan iets wat je al heel lang wilt. Iets wat je wilt doen of wat je wilt hebben. Hoe lang wil je dit al? Hoe lang is dit je wens? In mijn geval is dit al meer dan 20 jaar (oh jee, ik word oud!) en ik kan er nog 20 jaar bij optellen maar dan ben ik al in de 40 en mogelijk dat het er dan nooit meer van komt. De droom die ik had (naast vele andere natuurlijk, maar misschien minder hardnekkig) was om ooit in Parijs te wonen. Die wens bleef altijd in mijn achterhoofd malen, maar omdat het leven er tussen kwam, is het er nooit van gekomen. Zo gaat het vaak met dingen, het gewone leven dendert door en jij springt op die trein om mee te denderen – voor je het weet ben je 50 en uitgeput en heb je niets van het leven echt meegekregen.

En toen opeens kon mijn vriend voor zijn werk naar het buitenland, twee maanden op Franse projecten werken in Parijs. De mogelijkheid deed zich voor hem voor, een once in a lifetime mogelijkheid deed zich ook voor mij voor want hoe vaak kom je in zo’n gespreid bedje terecht? Hapklare brokjes, alles wat ik hoefde te doen was toehappen. Ik zou mee kunnen gaan flitste het door mijn hoofd. Dat had ik altijd al willen doen, nu is het moment daar! Na overleggen met mijn werk werd de knoop doorgehakt: adieu kantoor, bonjour Paris!
Veel mensen zeiden op voorhand: je bent gek! Je hebt een veel te romantisch beeld van Parijs, dat komt alleen uit de film. Je gaat je daar dood vervelen! En je carrière dan!
Misschien nog meer zeiden: Je bent gek als je het niet doet! Je hebt helemaal gelijk dat je gaat! Wat vind ik het leuk voor jou! Meid het is je zó gegund. Ik ben eigenlijk wel een beetje jaloers op je.

Uiteindelijk zijn met de volgende gedachten de keuze gemaakt:

• Onderbuikgevoel (je voelt het aan je water)
• Dit droomde je altijd al!
• Ik heb geen koophuis en dus geen zware verplichtingen voor hypotheek e.d.
• Ik heb geen kinderen, geen omkijken, ik kan gaan en staan waar ik wil
• Dit droomde je altijd al!
• Je kunt je droom werkelijkheid maken!
• Schijt aan geld, wat heb je daar aan als je op je sterfbed ligt? Het gaat om emoties, momenten, ervaringen. Bovendien: je vriend heeft nog gewoon wél werk
• Je kunt naar Parijs!!
• PARIJS!
• PA-RIJS!!!

En dus gingen we. De dagbesteding van mijn vriend is heel duidelijk: werken, meer dan 40 uur in de week. Mijn dagbesteding daarentegen is vrij om door mij zelf in te vullen. Afhankelijk van het weer weet ik wat het die dag word.
De ‘vaste’ dagbesteding bestaat uit:

• Opstaan met mijn vriend en zijn ontbijt klaarmaken (aaaah wat lief)
• Meditatie
• Yoga en tap (soms – ik moet blijven oefenen voor beide!)
• Hoofdstukken uit quarterlifecrisis boeken maken
• Social media checken
• Blogposts schrijven/klaar zetten

Dan afhankelijk van het weer ga ik wandelen, een museum bezoeken, shoppen, een boek lezen, thee/chocolademelk/wijn drinken en mensen kijken. Je weet niet half hoe veel vreugde je uit het doelloos rondwandelen door een prachtstad kan halen – je ontdekt leuke winkels, straatjes en barretjes. Of een museum op je gemak bekijken: Laatst was ik naar het Musée d’Orsay geweest en ik was lyrisch over het geweldige impressionisme en de grappige mensen die ik had horen praten. Je merkt in je eentje namelijk veel meer op dan wanneer je samen bent.

’s Avonds gaan we veelal uit eten en praten we gezellig over de dag. Voor je het weet is de dag voorbij en vallen we naast elkaar in slaap met het geroezemoes van de stad op de achtergrond.

Dus vragen als: Doe jij daar nou de hele tijd niets? Kan ik beantwoorden met: Ja en nee. Voor de buitenwereld doe ik niets ‘nuttigs’. Wat het oog niet ziet is dat ik mijn ziel voed en meer hoef ik niet te weten.

4 reacties