Wonderful days – Dit is een dag om lief te hebben

Sometimes it feels like all good things come to you in one time. You might not believe it, but finally that day has arrived that everything goes on smoothly, without problems and interruptions. You need to cherish those days since they don’t come so very often. And that kind of special day happened to me, not too long ago.

I had to start the day without my best friend, she and her sister were supposed to come but her sister got ill so that was sad but of course I understood and decided to do what I wanted to do with her. The sun was shining and I left for the flea market Les Puces at Porte de Clignancourt. Strolling along all these beautiful things made me very happy and everything was just waiting to be photographed! I wanted to take everything home with me, but my house is too small so it won’t fit but I could get some inspiration for my spring change. On the market they had wifi so I decided to check my email while standing in the sun. I had received an email from somebody with a heads up (thank you!) about a career coach who was looking for a test person, maybe, she asked, it was something that I would be up to? At first I thought: I will email her tonight, but all of a sudden I thought: why won’t I call right away? And so I did, had a really nice conversation with somebody who sounded like a really nice person and made an ‘appointment’ to meet each other. On the phone she sounded really nice and she finally said to me, that of course we had to click would we be able to have a good project together. I know she said that, but it just felt good. A step in the right direction! Afterwards I went to Pause Café to have lunch, it’s a café near Bastille. It was crowded, but I sat down on the terrace with the sun in my face. I ate a veggie burger, wrote a bit and soked the sun up and enjoyed the sounds of wineglasses and business men who had to head to the office within some time. I went to my appartment to pick up my diary. I used to write a lot in my diary, I used to like it a lot. I could just write things down that bothered me and then when I had written it all in my diary, I felt so relieved! But ever since my father passed away I haven’t even looked at my diary anymore. I just couldn’t. I have tried to write down the terrible detailded passages of his passing away but now I have already needed 5 times to do because I got so emotional I couldn’t write on. Still I decided to use this day to write the last passage down of these last hours of him on earth in the sun at parc Tuileries.

So I left with nothing but my diary and a pen and when I finally found a spot (It’s Paris Fashion Week so it’s extremely busy and almost impossible to find a chair at the parc) I started writing like a maniac and forgot about time and place when somebody walked up to me and started predicting my future. Or in any other way: gave me more insight in myself. He said he saw from far far away that I had a good heart, which shined and carried a lot of love in it, but couldn’t give too much love because I was too sad. Just like now: you are sitting in the sun and are happy but sad in your heart. That love and happiness you need to give way. (Which I thought was typically because I was writing about a very sad time in my life and later on when he asked me what I was writing and I explained, he told me: you see, I see these kind of things) That I am a person who wants to show love to a lot of people and want to make and see them happy. That I am a strong woman and for a very long time I had worked too hard and also took a lot of care about others on my shoulders because he had to stay strong. He said, because you do so, you have pain in your back many times because I have taken too many burden on my shoulders. That my boyfriend really loves me a lot and I love him too very much, we don’t have children now, but will have some day in the future probably. But in two weeks or so, up until half of April I will be thinking about somebody else. (I haven’t got the foggiest…. That would mean that I need to get to know that person within a very short period of time hahaha) And the thing I liked really much was that he said that I was a bon vivant, which means a lover of life, and I needed to let this bon vivant come back more into my life and don’t let it fade away since that makes me really happy. And I nor my boyfriend should work that hard anymore because it’s bad for our health. That I am always busy with working or thinking about my work. Where from the north of France do you come from? He asked me. I said: a little more up north, I’m from the Netherlands. He then kept on telling me that I have such a good heart, with lots of love and happiness. And you are such a good person. Afterwards he said: I will let you get back to your writing and I wish you a good day – and then he left and walked further until I couldn’t see him walking anymore amongst the others in the parc.

Soms komen alle goede dingen in één keer aanwaaien. Je gelooft het misschien niet, maar ineens is daar de dag dat het je voor de wind gaat. En aangezien dat soort dagen slechts op twee handen te tellen zijn in je leven, kan je er maar beter van genieten. Zo had ik laatst ook een bijzondere dag. Een dag die begon zonder beste vriendinnetje, wat wel verdrietig was, maar ik besloot alsnog hetgeen uit te voeren wat ik met haar wilde doen. De zon scheen en ik vertrok naar Les Puces, een vlooienmarkt in Parijs bij Porte de Clignancourt. Struinen over de lange markt met allerlei moois maakte me erg blij, wat was alles fotogeniek! Ik had alles wel willen meenemen maar ik heb maar een heel klein huis en daar past niks meer bij, toch was het erg leuk om de sfeer te proeven en de mooie dingen te zien en weer inspiratie te krijgen om thuis alles om te gooien. Op de markt hadden ze wifi en dus besloot ik even mijn mail te bekijken terwijl ik in het zonnetje stond. Ik had een mail gekregen met een heads up over een loopbaancoach op zoek naar een proefpersoon. Of het misschien wat voor mij was? In eerste instantie dacht ik: ik mail vanavond wel, maar ineens dacht ik: waarom bel ik niet gewoon nu? En dus belde ik, kreeg ik een alleraardigste vrouw aan de lijn die mij uitlegde hoe het traject verloopt en vervolgens maakten we een afspraak ter kennismaking. Aan de telefoon klonk ze heel aardig en ze gaf aan dat het wel zou moeten klikken. Dat weet ik ook wel, maar het voelde zo goed. Een stap in de juiste richting! Erna ging ik lunchen bij Pause Café, een café bij Bastille. Het was druk, maar ik ging zitten op het afgesloten terras in de zon. Ik at een vegetarische burger, schreef wat en genoot van de zon en het gerinkel van glazen en geroezemoes van de werkende mensen die straks weer terug naar kantoor moesten.
De dag vervolgde ik door mijn dagboek op te halen vanuit het appartement. Ik schreef vroeger altijd graag in mijn dagboek, dan kon ik de dag van me afschrijven. Alle vervelende dingen die me gebeurden… kwijt was ik ze dan! Maar sinds het overlijden van mijn vader heb ik mijn dagboek niet meer opgepakt. Ik heb inmiddels zijn volledige en gedetailleerde overlijdensverhaal getracht op te schrijven maar inmiddels heb ik het al in 5 delen moeten schrijven omdat ik vaak te geëmotioneerd raakte om het verhaal af te schrijven. En toch besloot ik deze dag om mijn verhaal onder het genot van een lekker zonnetje af te schrijven in de Tuileriën. Met dagboek vertrok ik, vond ik eindelijk (het is Paris Fashion Week en dus is het belachelijk druk en onmogelijk om een stoeltje te krijgen) een stoeltje in het park en begon met schrijven. Ik had het verhaal bijna af toen een man naar me toe kwam en vanuit het niets mij de toekomst begon te voorspellen. Of althans, mij inzicht gaf in mijzelf. Dat hij van verre zag dat ik een goed hart had, dat straalde en dat heel veel liefde in zich heeft, maar al een tijd niet deze liefde heeft kunnen geven omdat ik te verdrietig was. Net zoals nu: u zit in de zon en bent gelukkig maar ook verdrietig in uw hart. Die liefde en geluk moet u dus vrij laten en zich een weg laten gaan. (Typisch want ik schreef inderdaad over een heel verdrietig deel van mijn leven – toen hij na een tijd vroeg wat ik schreef zei hij: ziet u dat voel ik aan) Dat ik graag iedereen liefde geef, het belangrijk vindt om mensen vrolijk te maken. Dat ik een sterke vrouw ben en lange tijd te hard gewerkt heb en ook daarnaast veel op mijn schouders heb genomen om sterk te moeten blijven zijn. Omdat je dat doet zei hij, heb je vaak last van je rug, omdat je te veel lasten op je schouders draagt. Dat mijn vriend heel veel van mij houdt en ik ook enorm veel van hem, maar we nog geen kinderen hebben maar in de toekomst waarschijnlijk wel. Maar dat ik ook over twee weken ongeveer, tot half april aan een ander denk. (Nou geen idee… dan zou ik die persoon ineens nog ergens moeten tegenkomen denk ik hahaha) En wat ik ook erg leuk vond was dat hij zei dat ik een bon vivant was, een levensgenieter, die ik weer meer moest toelaten en zou toelaten omdat dat me echt gelukkig maakt. En dat ik niet meer zo veel moet werken want ik ben altijd maar bezig met werken, zelfs hier in Parijs zei hij, denk je veel aan werken of heb je te maken met te veel werken. Dat vooral mijn vriendje ook op moest passen met te hard werken. Waar uit het noorden van Frankrijk komt u vandaan? Vroeg hij. Nog verder uit het noorden antwoordde ik, uit Nederland. Hij bleef mij vertellen dat ik zo’n mooi hart had en het zo vol liefde en geluk zat. En dat ik een goed mens ben. En erna zei hij: ik laat u weer verder schrijven en wens u een prettige dag en verdween tussen de mensen in de Tuileriën.

LEES OOK  To eat or not to eat...

Wat een bijzondere dingen heb ik meegemaakt, denk ik dan. Soms gebeuren dingen écht met een reden. Wat een dag… en mijn hart opende zich weer een stukje verder.